Καπετανόπουλος: «Σαν οπαδοί, είναι ανάγκη να βάλουμε σαν παρανομαστή των σκέψεων μας, το συμφέρον της ομάδας»
Ο Σωτήρης Καπετανόπουλος, πρώην πρόεδρος Διοικητικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης, δικηγόρος και «ορκισμένος» αρειανός, μιλάει στο Yellow Radio για την πορεία του Άρη, αλλά και την σχέση του με τον Βασίλη Πεΐτση.
Από όταν έβλεπα μικρός στο Χαριλάου να προπονούνται εκεί ο Παναγούλιας και τα άλλα παιδιά, «τέρατα» της δεκαετίας του 1950, δεν γινόταν να μην γίνω αρειανός, όπως έπρεπε. Ο πατέρας μου είχε εργοστάσιο, ενώ ο φράχτης και οι τουαλέτες μας ήταν τα αποδυτήρια του Άρη. Μας χώριζε η οδός Παραλή, που είναι κάθετη στην Θύρα 7, παράλληλη προς την Παντελή Χορν. Εκεί ήταν το προπονητήριο. Όταν αποφασίσαμε ως Δήμος να το κάνουμε πάρκο και να μπουν τα τσιμέντα, είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ, έσβηναν κάποιες μνήμες μου. Οι ανάγκες όμως τότε ήταν άλλες.
Λίγα λόγια για τον εκλιπόντα Βασίλη Πεΐτση: Δεν μπορώ να είμαι κρύος ή ψυχρός μιλώντας για τον Βασίλη, γιατί από το 1974 και μετά, μας συνέδεσαν πολλά πράγματα. Πρώτα μία κοινή πολιτική στα κοινά της Θεσσαλονίκης, κάτω από την ίδια σημαία, εγώ εμφανιζόμουν περισσότερο προς τα έξω, ο Βασίλης λιγότερο. Μία ποιότητα ανθρώπου εξαιρετική, ταπεινός, συμβιβαστικός στην σκέψη του και βέβαια σε εκείνη την διαδρομή, συναντήσαμε την μεγάλη μας αγάπη για τον Άρη και δεθήκαμε ακόμη πιο πολύ, οικογενειακά, στις χαρές της οικογένειας του και της δικής του.
Η φιλία αυτή δεν ήταν καθημερινής χρήσεως, μέχρι το 2000 σχεδόν, ήταν 3 μέρες την εβδομάδα με συναντήσεις μας. Μετά από τότε αραίωσαν οι συναντήσεις μας, αλλά δεν έπαψε να είναι μία σχέση ζώσα, ειλικρινής και όταν κάποια στιγμή, η ομάδα βρέθηκε σε δύσκολη θέση με την διένεξη του Λάμπρου Ράντα, με τους φιλάθλους, χρειάστηκε η παρέμβαση ανθρώπων με προσωπικότητα αλλά και μετριοπάθεια, τότε ο Βασίλης ήταν από τους πρώτους. Ήταν στον 1914. Όταν έγινε η συνάντηση στο Παλέ ντε σπορ, ήταν εκείνος που με πρότεινε να αναλάβω προσωρινά την πρωτοβουλία να φέρω σε επαφή τα δύο μέρη. Τότε ανακατεύτηκα πιο πολύ, με αποτέλεσμα δύο χρόνια μετά να μου φορτώσουν και την προεδρία της Επιτροπής αγώνα στο μπάσκετ.
Διαβάζω τον τελευταίο καιρό κριτκή που γίνεται στα social media για την παρουσία της ομάδος και άλλα. Εγώ ως φίλαθλος και οπαδός του Άρη, μιλάμε για 67 χρόνια από τα 70 της ζωής μου, εκείνο που δεν μπορώ να καταλάβω, είναι πως μπορώ εγώ κάνοντας κριτική να είμαι πιο σωστός από ότι ο πρόεδρος ο σημερινός, οι παράγοντες που έχουν την αγωνία τους και την έγνοια τους και να μην τους δίνω την πίστωση του χρόνου να φέρουν οι πρωτοβουλίες τους αποτελέσματα. Όλοι μα όλοι ενωμένοι, γύρω από την διοίκηση για να φέρει θετικά αποτελέσματα, γιατί της αξίζουν ιστορικά, διαχρονικά αλλά και με την σημερινή της δομή, της αξίζουν τα καλά αποτελέσματα.
Όλοι μας έχουμε την άποψη μας, για το πως παίζει ένας παίκτης, την αξία του. Αλλά, μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα, είναι ανάγκη να βάλουμε σαν παρανομαστή των σκέψεων μας, το συμφέρον της ομάδας.
Μετριοπαθής, αγαπητός, με τον καλό του λόγου, δεν έφευγε από το στόμα του κουβέντα «σκληρή» για να πληγώσει τον άλλον και να κατακτήσει επιχειρήματα εναντίον του. Θα προσπαθούσε να βοηθήσει τον άλλον. Όταν έμαθα ότι έφυγε, πολύ στεναχωρήθηκα σαν άνθρωπος, εγώ, η οικογένεια μου, αλλά στεναχωρήθηκα γιατί χάσαμε από τον χώρο μας έναν εξαίρετο αρειανό. Να είναι καλά η οικογένεια του και δεν έφυγε γιατί τον θυμόμαστε όλοι, με εκείνο το υπέροχο χαμόγελο του.
Για την προεδρία της ΠΑΕ Άρης: Ήμασταν πριν από καμία 20 χρόνια με τον Τσαρούχα, εγώ πρόεδρος, εκείνος αντιπρόεδρος. Στην Ιταλία και συζητούμε με παράγοντες της Ίντερ. Ο πρόεδρος του συμβουλίου του Μιλάνου, ήταν της Ίντερ. Του είπαμε ότι ταιριάζουμε σαν ομάδες, σαν φιλοσοφίες. Μας σύστησε λοιπόν με κάποιους θρυλικούς παίκτες της Ίντερ και με τον πρόεδρο ενός κύκλου τραπεζών, που είχε ενδιαφέρον για τον Άρη. Με το που συναντιόμαστε, ξεκινήσαμε την κουβέντα. Αρχίσαμε να συζητάμε, ο Νίκος ξεκίνησε να μιλάει για την ομάδα από μία ουσιαστική οπτική, μήπως θα μπορούσαν να μας στείλουν παίκτες από μικρές ομάδες της Ιταλίας για να μπορούν να δοκιμάζονται εδώ, με δανεισμό κλπ. Σε κάποιο σημείο φτάνει η κουβέντα σε σημείο του ποιος διοικεί. Διοικείται από τους φιλάθλους του, εκεί σταμάτησε η κουβέντα. Ήταν παράγοντες της Ίντερ, αλλά και επιχειρηματίες.
Δεν το είπα για να μειώσω την προσπάθεια των παιδιών που τότε προσπαθούσαν και έτρεχαν, αλλά για να δείξω το γεγονός ότι σήμερα έχουμε έναν πρόεδρο που προσπαθεί, χρηματοδοτεί, έχει τις επαφές του, αυτό είναι θετικό στοιχείο για την ομάδα.
