Τη δεκαετία του 1990 που ο λίβας της βρετανικής ποπ έκαιγε τα πάντα και κυριαρχούσε παντού στην υδρόγειο, υπήρχαν μπάντες που δε θέλησαν να ενταχθούν στο Trend που απαιτούσε «γλυκά, όμορφα κουρέματα» και ευκολοχώνευτα τρίλεπτα τραγουδάκια.
Γράφει ο Σπύρος Κορδοπάτης:
Μπάντες που δεν ονειρεύονταν να εισβάλλουν ξανά στην Αμερική, ούτε ήθελαν να γίνουν οι νέοι Beatles για να δοξάσουν τη «μεγάλη» Βρετανία. Ένα από αυτά τα συγκροτήματα ήταν οι Auters με αρχηγό, τραγουδιστή και κιθαρίστα τον Luke Haines. Ένας «περίεργος μισανθρωπικός συνθέτης» για τη βρετανική μουσική βιομηχανία, που έγραφε τραγούδια «με δύσκολα θέματα» για φόνους παιδιών, για βρετανογιαπωνέζους παλαιστές, για μπαμπούλες και διαβόλους για τα οποία είχε ακούσει σε κάποιο λαϊκό τηλεοπτικό πρόγραμμα.
Κάποιος που θεωρούσε ότι το έτερο καμάρι του νησιού, οι Rolling Stones, δεν είχαν καμία ηθική και ότι η επιτυχία τους ήταν «παράνομη» αφού τα πάντα ήταν ο Brian Jones, διακωμωδούσε τα ήθη της Αγγλίας και δήλωνε ότι «αληθινά ενδιαφέροντες καλλιτέχνες είναι ο Lou Reed και ο Alan Vega» και όχι κάποιος Άγγλος.
Η διαφορά του Haines με τους υπόλοιπους Βρετανούς συνθέτες της εποχής είναι όχι μόνο ότι δεν παρέκκλινε εκατοστό από τους κώδικες που είχε αναπτύξει, αλλά κυρίως ότι μουσικά, μετά τους Auters και μέχρι τις μέρες μας, συνεχίζει να είναι δημιουργικός, δίχως να αναμασά τις (όποιες) επιτυχίες του παρελθόντος (στα live του δεν παίζει ποτέ τραγούδια της μπάντας).
Ας τον αφήσουμε όμως να πει ο ίδιος όσα επιθυμεί μέσα από δηλώσεις του αλλά κυρίως μέσω των τραγουδιών του.
– Το μόνο που άφησε ως παρακαταθήκη η Britpop είναι δυο πράγματα: Συντηρητισμό και Brexit.
– Κοιτώντας πίσω, η βρετανική POP ήταν απλώς οι αυξήσεις των πωλήσεων της Adidas. Μπάντες όπως οι Blur και οι Oasis δεν είχαν καμία σχέση με το Rock And Roll. Το Rock And Roll είναι για τους περίεργους, τους Outsiders, για αυτούς που ψάχνουν το δρόμο τους, για τους παρείσακτους. Οι μπάντες της Britpop, δεν το αντιπροσώπευαν αυτό. Ο Damon Albarn [των Blur], για παράδειγμα, ήταν σαν τον επιμελητή της τάξης που είναι καλός σε όλα, ακόμη και στο ποδόσφαιρο, χωρίς καν να χρειάζεται να μοχθήσει για αυτό.
– Όταν με βάφτισαν «σωτήρα του βρετανικού Rock» ήταν αστείο. Δεν είχα, ούτε έχω καμία σχέση με το βρετανικό Rock, άρα γιατί έπρεπε να το σώσω;
– Μου πρότειναν χρήματα για να παίξω ξανά με τους Auters. Αρνήθηκα αμέσως. Η μουσική έχει να κάνει με το να προχωράς μπροστά, όχι να γυρίζεις στα παλιά. Οι επανασυνδέσεις συγκροτημάτων είναι άσχετες με την τέχνη- γίνονται για τα χρήματα. Κάθε μπάντα που επανασυνδέεται χάνει το σεβασμό μου. Είναι τραγωδία.
– Όταν είσαι αληθινός καλλιτέχνης δεν σκέφτεσαι ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά επειδή δεν πουλάς δίσκους ή δεν έχεις συμβόλαιο. Απλά συνεχίζεις να γράφεις, να συνθέτεις. Εφόσον σου αρέσει να κάνεις κάποια πράγματα, απλώς συνεχίζεις να τα κάνεις. Αυτός είναι ο λόγος που ποτέ δεν σκέφτηκα ποτέ τη λέξη «καριέρα» – είναι σαν να περιμένεις να πάρεις σύνταξη. Εγώ απλώς συνεχίζω να συνθέτω και να δημιουργώ χωρίς να προσδοκώ τίποτε.
– Είναι απαραίτητο να είναι κάποιος καλοντυμένος. Αν φοράς αθλητικά, αποκλείεσαι μόνος σου από το Rock And Roll.
– H κουλτούρα των 90s του να είσαι «Cool», οδήγησε στην παρακμή του Rock: για τους περισσότερους, το να είσαι μέσα στο R’n’rol Rock And Roll στα 90s σήμαινε απλώς την ανάγκη να σου υπαγορεύει κάποιος ένα στυλ ή τι παπούτσια θα φορέσεις.
– Η αγαπημένη μου δεκαετία είναι τα 70s. Οι στιχουργοί έβρισκαν χώρο να εκφραστούν, η μουσικοί ήταν καλύτερη, και η διεθνής τρομοκρατία εκείνης της εποχής πιο ενδιαφέρουσα.
– Δε βρίσκω περίεργα τα θέματα που με ελκύουν: οι Baader Meinhoff δεν ήταν περίεργοι, ο Ian Ball [μέλος της ομάδας που είχε προσπαθήσει να απαγάγει την πριγκίπισσα Άννα το 1974 στην Αγγλία] δεν ήταν περίεργος, και οι αγάπη μου για τους Βρετανούς παλαιστές δεν είναι περίεργο θέμα.
– Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο γιος μου, δεν μπόρεσα να ξαναπαίξω το «Uunsolved Child Murder». Με τρομάζει. Όταν είσαι γονιός, σταδιακά γίνεσαι πιο γλυκός και αποστασιοποιείσαι από κάποια πράγματα ή θέματα που σε ενδιέφεραν πριν την πατρότητα.
– Νομίζω ότι το Rock έγινε βαρετό – το σκότωσε η ίδια η ειρωνεία του. Είμαστε στην εποχή που η ροκ μουσική, στην πλειοψηφία της, μας προσφέρει ένα ψεύτικο, ευχάριστο περιεχόμενο.
Αντιθέτως, εγώ προσπαθώ να προσφέρω δυσαρέσκεια.
Αντιλαμβάνομαι τη μουσική σαν ένα μείγμα λαϊκής τέχνης και μυστικισμού: δεν έχει όρια και μπορείς να κάνεις οτιδήποτε θέλεις με αυτή. Επομένως, δεν καταλαβαίνω γιατί οι περισσότεροι μουσικοί δεν κάνουν το ίδιο αντί να δημιουργούν εύπεπτα ψευτοχαρούμενα τραγούδια.
Στις μέρες μας υπάρχουν σωροί από μουσικά σκουπίδια που αιωρούνται γύρω μας.
– Μπορείς να βρεις εύκολη πρόσβαση μέσω κοινωνικών δικτύων και να κυκλοφορήσεις απλά τη δουλειά σου χωρίς να μοχθήσεις ιδιαίτερα. Όμως για εμένα, πρέπει να εργαστείς σκληρά για να κάνεις τις ιδέες σου τέχνη και το κοινό να ψάξει κάτω από το περιτύλιγμα για να ανακαλύψει τη δουλειά σου. Η εύκολη πρόσβαση κάνει την τέχνη πολύ «ελαφριά» και καθόλου όμορφη.
