Δύο μπασκετικές φιλοσοφίες που δοκίμασε ο Άρης, με μία να φαίνεται πως υπερέχει ξεκάθαρα.
Πρέπει να τονιστεί εξαρχής ότι δεν τίθεται οποιοδήποτε ζήτημα για σύγκριση των δύο προπονητών. Αυτό μπορεί να γίνει φυσικά, αλλά δεν είναι αυτό το οποίο πραγματεύεται το παρόν άρθρο.
Ο λόγος γίνεται για δύο διαφορετικές φιλοσοφίες, με τους τελευταίους αγώνες να τονίζουν το πως συγκεκριμένα πράγματα μπορούν να έχουν καλύτερη απόδοση.
Η αλλαγή φιλοσοφίας με τον Καράιτσιτς
Το περασμένο καλοκαίρι ο Άρης άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό την προσέγγιση του καταρτισμού του ρόστερ του. Έφυγε μακριά από έναν προπονητή ο οποίος εστίαζε σε versatile παίκτες που μπορούν να υπηρετήσουν το small ball και την άμυνα σε αλλαγές, όπως άλλωστε είχαμε σημειώσει.
Οι κιτρινόμαυροι έφτιαξαν ένα ρόστερ που αποτελούταν από αθλητές που μπορούσαν να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα στην άμυνα και συνήθως να αγωνιστούν σε μία συγκεκριμένη θέση. Είτε μιλήσουμε για τους ψηλούς (Ίνοχ, Φόρεστερ, Κουλμπόκα), είτε για τα γκαρντ (Τζόουνς, Φορμπς) αυτό επιβεβαιώνεται. Φωτεινή εξαίρεση ο Χάρελ, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη γενική φιλοσοφία.
Ούτε ιδιαίτερα καλοί στις αλλαγές είναι οι πέντε εκ των έξι ξένων του Άρη και για αυτό είδαμε ελάχιστες στο ξεκίνημα της σεζόν.
Ταυτόχρονα ο Άρης άφησε πίσω τα hand off και την ανάμειξη πολλών αθλητών στην επίθεση που είχαμε συνηθίσει. Πήγε με πολλά off ball screens, την μπαγκέτα σε παίκτες όπως ο Τζόουνς και ο Λονγκ, οι οποίοι συχνά μπορεί να καταναλώσουν τη μισή επίθεση με την μπάλα στα χέρια τους.
Κόντρα σε ότι είχαμε δει
Όλα αυτά έρχονται φυσικά σε αντίθεση με όσα είχαμε δει τα προηγούμενα χρόνια. Όπου ο Καστρίτης προσπαθούσε να βρίσκει switchable παίκτες οι οποίοι συχνά να μπορούν να καλύψουν αρκετές θέσεις και να μην εκτίθενται ακόμη και σε miss match που έδινε ο τρόπος άμυνας του Άρη.
Ακόμη προσπαθούσε πάντα να βρίσκει παίκτες που μπορούν να παίρνουν αποφάσεις με την μπάλα στα χέρια. Επιχείρησε να το κάνει και με τους ψηλούς, ασχέτως αν ο Τρέβιον δεν ήρθε, ο Μπέιτς τραυματίστηκε και ο Μπανκς δεν έπιασε ποτέ. Θεωρητικά και οι τρεις μπορούσαν να συνεισφέρουν στο short roll.
Φέτος είδαμε κάτι αρκετά διαφορετικό στο ξεκίνημα της σεζόν. Τους δύο χειριστές να έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην επίθεση σε βασική πεντάδα και second unit και τους υπόλοιπους να ακολουθούν τον ρυθμό τους. Λιγότερα handoffs, περισσότερο hero-ball από ένα σημείο και μετά.
Οι αλλαγές του Μίλιτσιτς
Μία από τις σημαντικές αλλαγές στις οποίες έχει προχωρήσει ο Ιγκόρ Μίλιτσιτς και δεν έχει συζητηθεί αρκετά, είναι η μετακίνηση του Μήτρου Λονγκ στη βασική πεντάδα. Με τη διαφοροποίηση αυτή ο προπονητής του Άρη προσπαθεί να κάνει την επίθεση πιο λειτουργική και λιγότερο μονοδιάστατη.
Έως και την άφιξη του Μίλιτσιτς οι Λονγκ και Τζόουνς βρισκόταν μαζί στο παρκέ για κάτι λιγότερο από 12 λεπτά ανά αγώνα. Πλέον έχουμε φτάσει στα 16, δηλαδή μιλάμε για μία αύξηση της τάξεως του 33%. Προφανώς αυτό δεν είναι τυχαίο και συνδέεται άμεσα με τον τρόπο που θέλει να χρησιμοποιήσει τους δύο καλαθοσφαιριστές.
Το small ball του Άρη άλλαξε τις ισορροπίες
Ήταν δεδομένο πως η προσθήκη του Νουά θα άλλαζε τα πράγματα για τον Άρη. Μιλάμε για έναν παίκτη που δίνει λύσεις ακριβώς στα σημεία στα οποία η ομάδα πονούσε. Της δίνει μία ευελιξία που ο Μίλιτσιτς χρησιμοποίησε και του βγήκε σε καλό.
Κόντρα στη Νεπτούνας ο Άρης έπαιξε για 19,6 λεπτά χωρίς κανέναν εκ των Φόρεστερ ή Ίνοχ στο παρκέ. Το αποτέλεσμα; Σε εκείνο το διάστημα η ομάδα σκόραρε 46 πόντους, δέχθηκε 36 και κράτησε τη Νεπτούνας στο 33% στο τρίποντο, κάνοντας ταυτόχρονα τα πέντε από τα επτά κλεψίματα του στο παιχνίδι.
Μία συνταγή από την οποία δεν μπορείς να παρεκλίνεις
Το δείγμα είναι μικρό, αλλά έρχεται προς επιβεβαίωση ενός φαινομένου που έχει παρατηρηθεί γενικότερα. Δεν μπορείς να χτίσεις μία ομάδα χωρίς ευελιξία, χωρίς δυνατότητα να παίζει με διαφορετικά κοντά και ψηλά σχήματα, αλλά και χωρίς αρκετούς πρωταγωνιστές.
Αυτό είναι που έβλεπε ο Καστρίτης τα προηγούμενα χρόνια και σε αυτό γύρισε την πλάτη ο Καράιτσιτς.
Φυσικά ο τίτλος αφορά αποκλειστικά τη σύγκριση φιλοσοφιών. Στο σήμερα, τα εύσημα πηγαίνουν στον Μίλιτσιτς που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που παίζει η ομάδα και «πέτυχε διάνα» με τον Νουά που προσωπική μου εκτίμηση είναι πως αποτελεί το κομμάτι του παζλ που έλλειπε.
Οπότε καταληκτικά στην… θεωρητικά σύγκρουση φιλοσοφιών Καστρίτη-Καράιτσιτς σημειώνουμε 1, αλλά ο πραγματικός νικητής είναι ο Ιγκόρ Μίλιτσιτς που μπόρεσε να αλλάξει την εικόνα της ομάδας.
