Βαλεριάνος: Μια ιστορία δουλειάς, μαγκιάς και δικαίωσης

Η καριέρα του ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις, πέρασε κάποιες δυσκολίες, επαναφέρθηκε στο προσκήνιο με τον Άρη, έφτασε και πάλι ένα βήμα από την αποχώρηση και όμως δούλεψε και δικαιώθηκε!

Από το ταλέντο, στην υποβιβασμένη Καβάλα και ξανά πάνω μέχρι…τον Άρη

Ο Γιώργος Βαλεριάνος θεωρούταν από τα ταλέντα που θα απασχολούσαν το “αύριο” του Ελληνικού ποδοσφαίρου, παίκτης από τις ακαδημίες του Ολυμπιακούς στην Εθνική εφήβων και με ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του.

Όπως συνηθίζεται με τα “ταλέντα” του Ολυμπιακού δεν βρήκε χρόνο στην πρώτη ομάδα, και κατέληξε δανεικός.

Μετά από μια χρονιά στον Θρασύβουλο και άλλη μια στην Γλυφάδα βρέθηκε στον ΟΦΗ, ο οποίος είχε τρομερά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα και δεν μπορούσε να εξασφαλίσει οτιδήποτε για τους ποδοσφαιριστές του, για να συνεχίσει το 2013-2014 στην Καβάλα η οποία έστησε ομάδα…έκτακτης ανάγκης στην Football League.

Ξαφνικά από τους παίκτες που ήταν το “αύριο” είχε μετατραπεί σε έναν αθλητή που δεν υπολογιζόταν ως παίκτης που μπορεί να κάνει την διαφορά στην Superleague.

Σε αυτό το σημείο οι αθλητές έχουν δυο…δρόμους να ακολουθήσουν, αυτόν της δουλειάς, του να ξεκινήσουν και πάλι να χτίσουν το “όνομα” τους ή να συμβιβαστούν με το ότι δεν θα φτάσουν ποτέ στο σημείο που ονειρευόταν.

Ε λοιπόν, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές στην καριέρα του ο Βαλεριάνος, η λέξη συμβιβασμός ήταν εκτός του λεξιλογίου του.

Την αμέσως επόμενη χρονιά πήγε στον Ηρακλή, κέρδισε την άνοδο όντας από τους βασικούς της ομάδας στα playoff της Football League, για να ακολουθήσει ένα πρώτο πέρασμα από τον Απόλλωνα (4η θέση) μια μικρή παρένθεση στην Superleague με τον Πλατανιά και η επιστροφή και άνοδος με την “ελαφρά ταξιαρχία” μια χρονιά αργότερα.

Άνοδος με τον Άρη, παραμονή το καλοκαίρι και θέση βασικού στην ομάδα του Ερέρα

Κάπου εκεί, μετά τον Απόλλωνα άνοιξε το μεγαλύτερο κεφάλαιο στην καριέρα του, έκανε το μεγάλο βήμα πηγαίνοντας σε μια ομάδα με πολλές απαιτήσεις, πολύ μεγάλη πίεση αλλά που θα του έδινε τεράστιες προοπτικές, αποφάσισε λοιπόν να “αρπάξει” την ευκαιρία φορώντας τα κιτρινόμαυρα.

Ο Άρης του Σπανού και του Μυροφορίδη ξεκίνησε με το 7/7 και έδειξε γρήγορα ότι δεν είχε αντίπαλο σε εκείνη την Football League, ο ίδιος ο Βαλεριάνος έπαιξε 27(!) αγώνες μέσα στην σεζόν όντας από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας.

Τα πράγματα βέβαια δεν είχαν μόνο την θετική τους πλευρά, από το δεύτερο μισό της σεζόν και όταν φάνηκε ότι η άνοδος δύσκολα χάνεται είχε “ανάψει” η συζήτηση για το ποιος από τον Άρη μπορεί να αντέξει το βάρος της φανέλας της ομάδας στην Superleague.

Κάπου εκεί ήταν που ξεκίνησε μια…τρελή ιστορία με τον Βαλεριάνο να συναντάει αμέτρητα εμπόδια, τα οποία πέρασε ένα προς ένα.

Οι Αμερικάνοι θα έλεγαν πως είναι μια…”cinderella story”, δεν θα είχαν και άδικο μιας και ο 27χρονος (τα έκλεισε τον Φεβρουάριο) παίκτης του Άρη ήταν το αουτσάιντερ, ξανά και ξανά αλλά έβγαινε και βγαίνει νικητής.

Ο αριστερός μπακ των κιτρινόμαυρων δεν θεωρούταν από τα “βαριά χαρτιά” της ομάδας για την μεγάλη κατηγορία, στα 3-5 Πηγάδια της Νάουσας όμως έδωσε την πρώτη απάντηση, έπεισε τον Πάκο Ερέρα για την αξία του και παρέμεινε στην ομάδα για την νέα χρονιά.

Στην προετοιμασία αποκτήθηκε ο Άλεξ Μενέντεθ “γνωστός” του τότε προπονητή του Άρη από την Σεγούντα και προοριζόταν για βασικός.

Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη ποτέ! Ο Βαλεριάνος από το ξεκίνημα της προετοιμασίας απέδειξε ότι είναι η ασφαλής λύση, ότι τα έδινε όλα στην άμυνα και προσπαθούσε να βοηθήσει στην επίθεση, είχε κερδίσει ένα ακόμα στοίχημα, αυτό της βασικής ενδεκάδας.

Έτσι και έγινε, Λαμία-Άρης 0-3, Άρης-Λάρισα 2-0 και ο διεθνής (πλέον) μπακ της ομάδας δεν βγήκε δευτερόλεπτο, όλα έδειχναν να έχουν βρει τον δρόμο τους…

Τραυματισμός, δύσκολες μέρες και στους…ανεπιθύμητους του Ιανουαρίου

Εκεί που όλα πήγαιναν καλά ήρθε όμως το μεγαλύτερο εμπόδιο για κάθε ποδοσφαιριστής, οι τραυματισμοί.

Μετά το αρχικά 2/2 της ομάδας είδε το σώμα του να τον “προδίδει”, έχασε τους επόμενους τέσσερις αγώνες, επέστρεψε στα ντέρμπι με ΠΑΟΚ και ΑΕΚ χωρίς ιδιαίτερα καλή παρουσία ενώ είδε από τον πάγκο την ήττα με τον Ολυμπιακό, στο τελευταίο παιχνίδι του Πάκο Ερέρα στον πάγκο της ομάδας.

Φάνηκε πως πλέον είχε χάσει την θέση του, πέρα από τον αγώνα με τον ΟΦΗ που έπαιξε 80 λεπτά μέτρησε 20′ με τον Απόλλωνα Σμύρνης, δεν αγωνίστηκε με Παναθηναϊκό και Ατρόμητο ενώ έγινε αλλαγή στο 55′ με αντίπαλο τον Παναιτολικό.

Κάπου εκεί ήρθε το επόμενο δυνατό χτύπημα: Ο Βαλεριάνος δεν υπολογίζεται από τον Σάββα Παντελίδη με τους ανθρώπους της ΠΑΕ να τον ειδοποιούν πως πρέπει να λύσει το συμβόλαιο του, αυτό ήταν το ισχυρότερο χτύπημα, αλλά όπως αποδείχθηκε όχι αρκετό.

Το ξέσπασμα με την Λαμία, η ματσάρα με την ΑΕΚ και η Εθνική

Ενώ το “παραμύθι” των συνεχών επιτυχιών με τον Άρη παρόλη την διάθεση και την δουλειά που είχε κάνει φάνηκε να έχει τελειώσει θα είχε μια τελευταία ευκαιρία.

Τα τεράστια προβλήματα τραυματισμών και η έλλειψη έγκαιρης ενίσχυσης τον έφεραν στο βασικό σχήμα με αντίπαλο την Λαμία, σε μια κατάσταση τοξική για την ομάδα και σε μια περίοδο που ο ίδιος είχε ειδοποιηθεί πως δεν υπολογίζεται.

Εκεί υπήρχε η απορία από τον κόσμο: Θα έμπαινε να τα δώσει όλα για να κρατήσει την θέση του, ή θα άφηνε τα όσα συνέβαιναν να τον καταβάλουν;

Ο ίδιος είχε εύκολη απάντηση, σε έναν αγώνα όπου ο Άρης ήταν κάκιστος, εκείνος κατάφερε να είναι από τους λίγους που έκαναν τον κόσμο να χαμογελάσει, πάλεψε, τα έδωσε όλα και “ξέσπασε” μόνο μετά το τέλος του αγώνα αφού είχε δώσει τα πάντα για την ομάδα.

Το ίδιο συνέβη με την Λάρισα, με πείσμα και δουλειά έπεισε τον προπονητή του πως αξίζει μια θέση στο ρόστερ, κέρδισε ένα τεράστιο στοίχημα και ευτυχώς που συνέβη, όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τον Άρη.

Μετά από τέσσερις συνεχόμενες συμμετοχές και τρία συνεχόμενα ενενηντάλεπτα, ο Ούγγρος διεθνής Μιχάι Κόρχουτ ήρθε να του “πάρει” την θέση του βασικού.

Μετά από απουσία δυο αναμετρήσεων επανεμφανίστηκε στην Τούμπα, δείχνοντας για πολλοστή φορά ότι “νιώθει”, όντας ο παίκτης που την στιγμή που οι γηπεδούχοι ήθελαν το “x” πήρε την μπάλα από τα δίχτυα του Πασχαλάκη για να έχει τον χρόνο ο Άρης να κάνει το 1-2.

Κάτι τέτοιο δεν έγινε, όμως μετά το παιχνίδι της Τούμπας πήρε την επόμενη ευκαιρία του: Ο Τζανακάκης ήταν τιμωρημένος, ο Κωνσταντινίδης εκτός με κάρτες και ο ίδιος κλήθηκε να καλύψει την θέση του δεξιού μπακ.

Αποτέλεσμα; Ο Άρης διαλύει την ΑΕΚ, κερδίζει με 2-0 σε ένα σκορ που τον αδικεί κατάφορα με τραγική διαιτησία, ο ίδιος είναι από αυτούς που έλαμψαν, σε μια θέση που δεν είναι η φυσική του.

Η συνέχεια είναι γνωστή, για πρώτη φορά στην καριέρα του κλήθηκε στην Εθνική Ελλάδος, πήρε αυτό που του άξιζε και μένει πλέον να κοιτάει μόνο ψηλά, σε μια ιστορία που πρέπει να…διδάσκεται στα ποδοσφαιρικά σχολεία, γιατί μέσα από την δουλειά, από τον πείσμα την καλώς εννοούμενη ποδοσφαιρική “μαγκιά” που έβγαλε και δεν τα παράτησε ποτέ κατάφερε τα πάντα.

Έκανε προπονητές, κόσμο, αντιπάλους και σε τελική ανάλυση μια ολόκληρη χώρα να ασχοληθεί μαζί του, και όχι επειδή είχαμε “happy end” αλλά επειδή μόλις έκλεισε τα 27, και σύμφωνα με όσο έχει δείξει κανείς μπορεί να υπολογίσει αν έχει έρθει η “δικαίωση” των κόπων του, αν θα ανέβει μερικά σκαλιά ακόμη ή αν είμαστε ακόμα στην αρχή του ταξιδιού…