Σε ένα Σαββατοκύριακο όπου κυριάρχησαν τα επεισόδια, οι μαύρες εικόνες και οι αγώνες που κρίθηκαν στα χαρτιά ήρθε η Δευτέρα, η Δευτέρα που έφερε την “άνοιξη” και σίγουρα έκανε πολλά Αρειανάκια…
Σκεφτείτε ένα παιδί….
Ένα παιδί που το Σάββατο έβλεπε στις ειδήσεις “ξύλο”, που έβλεπε οπαδούς μιας ομάδας να αναστατώνουν μια ολόκληρη πόλη, που άκουγε μαρτυρίες από ανθρώπους να λένε πως τα μαγαζιά τους καταστράφηκαν, να περιμένει να δει ποδόσφαιρο αλλά να βλέπει μόνο ξύλο…
Ένα παιδί που την Κυριακή κάθισε στην τηλεόραση του για να δει το ντέρμπι της Αθήνας, που ήθελε να δει ποδόσφαιρο αλλά είδε τον αγώνα να διακόπτεται δυο φορές, να γίνονται εισβολές μέσα στο γήπεδο και το παιχνίδι να μην τελειώνει ποτέ, να περιμένει να δει ποδόσφαιρο αλλά να βλέπει εισβολές, βία και δακρυγόνα…
Σκεφτείτε το ίδιο παιδί απογοητευμένο να έχει μια τελευταία ελπίδα για το ποδόσφαιρο και να πηγαίνει στο Κλεάνθης Βικελίδης περιμένοντας να δει αν τελικά σε αυτήν την χώρα υπάρχει κάποιος που σέβεται τον κόσμο και το άθλημα.
Σκεφτείτε πως ένιωσε με την ατμόσφαιρα του γηπέδου, με τον κόσμο του Άρη που έδωσε (σε όλα τα επίπεδα) μαθήματα οπαδικής συμπεριφοράς μια -κατά τα άλλα- “κρύα” Δευτέρα.
Πως ένιωσε βλέποντας μια ομάδα να βγάζει υγεία, να κάνει φάσεις, να σκοράρει πέντε γκολ, βλέποντας το “event” να τραβάει παραπάνω όχι γιατί κάποιος διαιτητής το διέκοψε και όλοι περίμεναν να δουν τι θα γίνει, αλλά επειδή κανένας δεν έφυγε από την θέση του μέχρι να χειροκροτήσει την ομάδα και να χειροκροτηθεί από τα είδωλα του.
Υπάρχει άραγε περίπτωση κάποιος που δεν έχει δεχθεί το δηλητήριο των “αντικειμενικών” μέσων, κάποιος που “προσγειώθηκε” στην Ελλάδα την Παρασκευή να μην έχει γίνει Άρης μέχρι την Δευτέρα;
Αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του Άρη, ότι έχει τα “εργαλεία” για να πείσει τον ουδέτερο, αυτόν που δεν του έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου, αυτόν που δεν συγκινείτε από κάτι άλλο πέραν όσον συμβαίνουν στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αυτόν που τον ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο και όχι η καφρίλα…
