Έχω ζήσει πάμπολα Άρης – Π.Α.Ο.Κ., είτε αυτά ήταν τα κλασικά “μισά – μισά” Παλέ, είτε στην μπάλα, στο ποδόσφαιρο, μέσα έξω. Είναι τραγικό να συνειδητοποιείς πως πάνε 17 χρόνια, κοντά δύο δεκαετίες, που “κόπηκε η φάση”, όπως λέμε, που δεν υπάρχει αντίπαλος απέναντι. Κάπως έτσι, ανακαλύφθηκε και αναζητήθηκε εχθρός εκτός. Συνήθως, αυτός που κάνει κάτι τέτοιο, έχει τον μεγαλύτερο εχθρό εντός… του.
Ανησυχία
Είμαι της άποψης πως δεν μπορείς να μιλήσεις για παιχνίδι που άκουσες από το ραδιόφωνο και κάπως έτσι πέρασα ένα δίωρο κυριακάτικο απόγευμα. Αν σε ένα τοπικό ντέρμπι υπήρξα σχεδόν αποξενωμένος ήταν αυτό. Φυσικά ζούσα την αγωνία του να σκοράρουμε, αλλά χωρίς να ξέρω ακριβώς τον λόγο. Οι 3 βαθμοί της νίκης; Η τοπική αντιπαλότητα; Ποια αντιπαλότητα όταν ένα παιδί πλήρωσε με την ζωή του το τυφλό μίσος για οτιδήποτε διαφορετικό; Συνεχίζω να νιώθω το κενό της απώλειας και αυτό με συγκλονίζει. Νιώθω πως έχω αλλάξει, βίαια, μέσα σε κάτι λιγότερο από έναν μήνα.
Επί της ουσίας, έχει πάψει να υπάρχει η κόντρα με τον ασπρόμαυρο συμπολίτη μέσα μου. Νιώθω μια παγερή αδιαφορία για όσα υπάρχουν ως αποτέλεσμα δυο ομάδων που ανταγωνίζονται στην ίδια πόλη. Φαίνεται πως η επιλογή του να αφήσω στην άκρη αισθήματα μίσους ή οργής, με οδήγησαν στην σταδιακή απαξίωση σε όσα πρεσβεύει ο συγκεκριμένος Σύλλογος. Αισθάνομαι πως έχασα μία παιδική προσέγγιση που υπήρχε ακόμα μέσα μου όποτε πήγαινα στο γήπεδο. Γίνομαι κυνικός, σκότωσαν αλλά οι κατάφεραν να θεωρούνται αυτοί και τα όσα υποστηρίζουν “νεκρά”. Πρέπει να προσαρμοστώ, να αλλάξω με την αλλαγή στην οπτική μου και ανησυχώ με μένα..
Κάθησα και είδα τις φάσεις, δύο ημέρες μετά! Πώς αλλιώς να περιγραφεί το συναίσθημά μου; Δύο ολόκληρες ημέρες, λες και παίξαμε αδιάφορο, καλοκαιρινό φιλικό. Από αυτές, συμπέρανα πως ο ποδοσφαιρικός Άρης ζει “μουδιασμένος”. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σαν να μπολιάστηκε με ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα και με μία απίστευτη γκίνια. Όταν, σε τέτοιας σημασίας παιχνίδι, δημιουργείς τρεις κραυγαλέες ευκαιρίες για γκολ, έχοντας οδηγήσει τα πράγματα εκεί που ζητάς σε αγωνιστικό επίπεδο και δεν καταφέρεις να σκοράρεις, τότε χαίρεσαι που δεν επαληθεύτηκε ο νόμος του Μέρφι. Στον πρώτο γύρο έγινε γκολ η μιάμιση φάση και ο δείκτης αποτελεσματικότητας άγγιξε το τέλειο. Την Κυριακή, σε ένα παιχνίδι με πολύ καλύτερη αγωνιστική συμπεριφορά, έμεινε το “0”. Η μπάλα και τα τερτίπια της.
Απόγευμα Τετάρτης, σε λίγες ώρες, κατηφορίζω στο Χαριλάου, ντυμένος με κιτρινόμαυρα. Έτσι έμαθα, ανεξάρτητα απ’ την σημασία του παιχνιδιού. Αυτή την φορά, στάση και σιωπή στην οδό “Άλκη Καμπανού”. Κάθε φορά, πλέον, στάση εκεί. Για να μην σβήσει η μνήμη. Ένα χρέος, ισόβιο, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα διαπεράσει μια ηλιαχτίδα τα μαύρα σύννεφα του ουρανού της Σαλονίκης.
Έχει χρέος η ομάδα. Από περιγραφές, του αδερφού, φίλων, κατάλαβα πως όσοι αγωνίστηκαν έδωσαν αυτό που είχαν μέσα στο γήπεδο. Αυτό είναι το πρώτο χρέος σε μία πορεία “ασκητικής” χρονιάς, δύσκολης, με περισσότερα λάθη και λιγότερα σωστά σε σχέση με πέρυσι, έως τώρα. Το δικό μου χρέος, το πρώτιστο, εκπληρώνεται κάθε φορά που αφήνω την δύναμη της φωνής μου στην κερκίδα, τραγουδώντας για τον Άρη. Όχι εναντίον κάποιου. Υπέρ της ομάδας μου. Αυτή, οφείλει να σταματήσει να φοβάται, στοιχείο που ενδεχομένως της μπολιάσει ο καινούργιος προπονητής. Οφείλει, επίσης, να μην ελπίζει. Να μπαίνει και να παίζει, να καταθέτει δυνάμεις, πνεύμα, οξυδέρκεια, να εξαντλεί πιθανότητες. Να είναι λεύτερη!
Στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο πρέπει να κερδηθουν οι τρεις βαθμοί. Πρέπει η μπάλα να βρει στόχο. Η πιθανή επιστροφή των έξι αφαιρεθέντων βαθμών θα αλλάξει άρδην την στόχευση. Αναμονή, με ασκητική σχεδόν υπομονή…
ΥΓ Για το δεύτερο χρέος της ποδοσφαιρικής, Αρειανής, οικογένειας ίσως μιλήσουμε άλλη φορά. Προς το παρόν, ακόμα περιμένουμε να έρθει η φωνή στους πολιτικούς της πόλης. Μάταια…
Τόσκο, Άλκη η μνήμη σας ζωντανή!
Ακούγοντας… https://m.youtube.com/watch?v=N-NGweGO3WA
Τετάρτη, 23 Φεβρουαρίου 2022 – Κίτρινο Βέλος
