Όταν δεν μπορείς να έχεις ηγετικές φυσιογνωμίες μέσα στο ρόστερ των παικτών της ομάδας σου, τουλάχιστον να έχεις στρατηγό στον πάγκο σου.
Υπό αυτό το πρίσμα, η παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη μόνο ευεργετικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει στη φετινή, απρόβλεπτη (για εξωαγωνιστικούς λόγους) σεζόν που βρίσκεται μόλις στην αρχή της.
Ακόμη και τα video clips που σχεδιάστηκαν με πολύ μεράκι και επιμέλεια, με σκοπό να τονώσουν το ενδιαφέρον του κόσμου για αγορά εισιτηρίων διαρκείας, αναδεικνύουν τα σπουδαία χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας που ταυτίστηκε με τον Άρη, χωρίς να αποτελεί δικό του γέννημα και μαζί με το Νίκο Γκάλη δημιούργησαν ένα αχτύπητο δίδυμο ηγετών-νικητών.
Στην πιο ώριμη, δημιουργικά, ηλικία του, ο “δράκος” μοιάζει ο ιδανικός άνθρωπος να κρατήσει ψηλά το ηθικό της ομάδας και των φιλάθλων της, σε μια εποχή που δοκιμάζεται σκληρά η αξιοπιστία και η ικανότητα της διοίκησης Λάσκαρη να αποτρέψει το οικονομικό “ναυάγιο” και να επαναφέρει το αίσθημα ασφάλειας στο οικονομικό περιβάλλον της ΚΑΕ΅.
Οι αντοχές του Γιαννάκη αποτελούν το σημείο-κλειδί για τη συνέχεια αυτού του παράδοξου εγχειρήματος. Η ομάδα στελεχώνεται -τουλάχιστον με μια πρώτη ανάγνωση- με ορθολογικό τρόπο και με καλής ποιότητας “υλικά”, τόσο στη σύνθεση των παικτών όσο και σε αυτήν του τεχνικού επιτελείου. Σημείο αναφοράς η θέση “1”. Ο Βον ίσως να υστερεί σε ταλέντο από τον Κάμινγκς, όμως δείχνει… κανονικός πλέι μέικερ, “λεπτομέρεια” που κάνει τη διαφορά στο παιχνίδι μιας ομάδας.
Κι αν ευοδωθούν οι προσπάθειες για να κλείσει το “πεντάρι” που θέλει ο Γιαννάκης, τότε ο νέος Αρης μπορεί να είναι “φτωχότερος” σε αγωνιστικό μπάτζετ, αλλά πιθανότατα θα αποδειχθεί “πλουσιότερος” σε ποιότητα παιχνιδιού και στο αίσθημα ικανοποίησης που θα δημιουργεί στο κοινό του.
Όλα αυτά μπορούν να επιτευχθούν υπό μια προϋπόθεση. Ότι μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα θα ανακοινωθούν από τον ιδιοκτήτη της ομάδας τα θετικά αποτελέσματα της προσπάθειας που καταβάλει για να φέρει έσοδα. Διαφορετικά, ο εφιάλτης του “κραχ” θα πάρει σάρκα και οστά και θα καταστρέψει την προσπάθεια. Η απειλή είναι αμφίδρομη. Από τη μια η περυσινή χρονιά που έκλεισε με μια τεράστια “μαύρη τρύπα” και από την άλλη η φετινή που πρέπει από τον επόμενο χρόνο να αρχίσει να χρηματοδοτείται. Μου είναι αδιανόητο το σενάριο να τα έχει βροντήξει ο Λάσκαρης. Δε γίνεται να το κάνει αυτό στον Άρη, στον κόσμο του, στον Παναγιώτη Γιαννάκη, που ο ίδιος έπεισε να αναλάβει. Όσο κι αν εξελίσσεται σε ψυχολογικό βασανιστήριο, ας περιμένουμε…
