Σαν σήμερα, στις 21 Απριλίου του 1967, ένα νέο πολίτευμα αντικαθιστούσε την Δημοκρατία στην χώρα που την γέννησε, την Ελλάδα. Η χούντα των συνταγματαρχών, αναλάμβανε την διακυβέρνηση της χώρας, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμη και το ποδόσφαιρο στην χώρα με τις αποφάσεις της.
Παραθέτουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία από την aris.re για εκείνη την εποχή και το κυνηγητό ενάντια στον Άρη από το καθεστώς…
“Σκαλίζοντας τα παλιά, το μάτι μου έπεσε σε μία περίεργη είδηση. Βρισκόμαστε στον Δεκέμβριο του 1971 και η χώρα είναι στον “γύψο”, αφού εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια “χορεύει” στους ρυθμούς της χούντας.
Οι χουντικοί νόμοι και οι αυθαιρεσίες του Γ.Γ. Αθλητισμού, αντισυνταγματάρχη Κ. Ασλανίδη κόβουν και δένουν στην δύσμοιρη χώρα μας. Κάποιες ομάδες ευνοούνται, κάποιες όχι. Εξαρτάται από τα οπαδικά γούστα των αστείων ανθρώπων που κυβερνάνε τη χώρα και από τις χάρες που τους κάνουν πρόεδροι και παράγοντες ορισμένων ομάδων.
Η χούντα λοιπόν, όπως και κάθε χούντα, είχε μεγάλο φόβο από τις μαζικές συγκεντρώσεις κόσμου. Τα γήπεδα μπορούσαν να είναι ένας χώρος όπου θα μπορούσε να αναπτυχθεί αντιχουντική δραστηριότητα. Το πρόβλημα λύθηκε, με την παρουσία εκατοντάδων, μυστικών και φανερών αστυνομικών στον χώρο της κερκίδας και με την απαγόρευση της φωνασκίας! Ένα άλλο πρόβλημα, αυτό των πανό με αναγραμμένα συνθήματα, λύθηκε με την σειρά του, αφού τα πανό απαγορεύτηκαν. Τον Δεκέμβριο του 1971 όμως, το μέτρο αποσύρεται ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν οι οπαδοί μας!
Στο γήπεδο της Τούμπας γίνεται ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, πως «σύμφωνα με την στρατιωτική αρχή, επιτρέπονται οι φωνασκίες, η ανάρτηση πανό και γενικά οι εκδηλώσεις προς τις διαγωνιζόμενες ομάδες»! Ο Άρης όμως στις 19 Δεκεμβρίου παίζει στην Καβάλα και οι οπαδοί του ταξιδεύουν μαζί με την ομάδα έχοντας κάνει τις σχετικές προετοιμασίες. Στον δρόμο όμως τα μπλόκα της αστυνομίας κατάσχουν τα πάντα! Οι νόμοι λοιπόν δεν είναι ίδιοι για όλους ή μήπως φταίει η γεωγραφική περιοχή; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το γεγονός είναι πως η αστυνομία δεν επέστρεψε τα πανό στους κατόχους τους. Άλλη μία φορά η ομάδα μας αντιμετωπίζεται άνισα σε σχέση με άλλες.
Ο Άρης καθ’ όλη τη διάρκεια της χούντας έχει μια από τις ισχυρότερες ομάδες στη χώρα. Είναι φυσικό να μπει στο μάτι πολλών από το κέντρο, καθώς ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης δεν είναι ευνοούμενος και δεν ζητάει ειδική μεταχείριση. Έτσι αντιμετωπίζει μόνιμα εχθρική διαιτησία. Παρόλα αυτά πλασαρίζεται σχεδόν συνέχεια στην τετράδα, ενώ το 1970 κατορθώνει μάλιστα και κερδίζει το κύπελλο Ελλάδας, παρότι το κατεστημένο κάνει οτιδήποτε είναι δυνατόν για να αποδυναμώσει την ομάδα. Στον τελικό, δεν αγωνίζεται λόγω ανύπαρκτης τιμωρίας, ο Τάκης Λουκανίδης, από τους καλύτερους παίκτες μας εκείνη τη σεζόν, ενώ κατά τη διάρκεια του αγώνα ακυρώνονται δύο κανονικά τέρματα του Αλεξιάδη.
Αξέχαστη μένει η διαιτησία του Ζλατάνου και του Μίχα, στα ματς για το πρωτάθλημα και το κύπελλο εναντίον του ΠΑΟΚ, τον Ιούνιο του 1972, ενώ οι τιμωρίες που πέφτουν στα κεφάλια των παικτών μας που πρωτοστάτησαν στα επεισόδια που δημιούργησαν αυτές οι διαιτησίες, είναι εξοντωτικές. Ο Άρης στερείται των υπηρεσιών των Σπυρίδωνα και Αλεξιάδη για 12 μήνες και του Συρόπουλου για έξι. Απίστευτο γέλιο προκαλεί και η παρωδία-διαιτησία του Κυριακίδη στο Παναθηναϊκός –Άρης, τον Φεβρουάριο του 1973. Το ματς λήγει με 7-1 με τον Άρη να παίζει με οκτώ και τους παίκτες του Παναθηναϊκού να αγωνίζονται περισσότερο με τα χέρια παρά με τα πόδια…
Το τέλος της επταετίας βρίσκει την τρομερή εκείνη ομάδα του Άρη να έχει πάρει έναν μόνο τίτλο, ενώ σχεδόν σίγουρα άξιζε κι άλλους. Τουλάχιστον μας μένει η ικανοποίηση πως δεν “προσκυνήσαμε”, όπως έκαναν άλλοι σύλλογοι, αθηναϊκοί ή και της πόλης μας, με αντάλλαγμα ευνοϊκή μεταχείριση ή και κάποιον τίτλο. Κάτι είναι και αυτό…
