Η ζωή ανάμεσα στους υπερφίαλους ή «Σ’ αγαπώ, Έντι, αλλά το ίδιο και η Μπέτι, γιατί είσαι τόσο γοητευτικός…»
Μετάφραση: Φαίη Φραγκισκάτου
Ασφαλώς και έπρεπε να συμβεί. Έπρεπε στ’ αλήθεια να συμβεί, ήταν το φυσικό τέλος στην 9η του Μπετόβεν. Όλοι αρρώσταιναν όλο και πιο πολύ, έμοιαζαν με λυκάνθρωπους, ενώ ο κόσμος προωθούσε τα πανεπιστήμια. Βρώμικα κτίρια με γκαζόν για να ξαπλώνουν οι άνθρωποι πάνω σε κουβέρτες. Καλοντυμένες σφήκες ή επιμελώς ατημέλητοι ευαίσθητοι τύποι που διαβάζουν Σπένγκλερ. Στο μεταξύ, όλοι ήταν νεκροί. Το γράψιμο ήταν νεκρό, το ίδιο και οι ταινίες. Όλοι κάθονταν σαν αξεφλούδιστο πορτοκάλι.
Όμως η μουσική ήταν τόσο όμορφη.
Όλοι οι μπάσταρδοι που υποτίθεται πως έπρεπε και καλά να τους λυπάσαι και να πολεμάς για χάρη τους, ούρλιαζαν «Για δέστε τα φρικιά στο Σέντραλ Παρκ, με τα τρανζίστορ κολλημένα στο κεφάλι τους». Ο Τομ Γουλφ σχεδίαζε έξυπνα καρτούν και οι άνθρωποι θαύμαζαν το λεξιλόγιό του, ξεχνώντας ότι ήταν νεκρός και είχε βρικολακιάσει. Ο Ουίλιαμ Μπ. Ουίλιαμς, γύρω στο 1400, εμφανίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή του Ντέιβιντ Σάσκιντ, καλοκάγαθος και εγκάρδιος (μη με μισήσετε, σας παρακαλώ, πρέπει να παραστήσω τον δικηγόρο του διαβόλου) προσπαθώντας να εξευτελίσει τον Φιλ Σπέκτορ, δημιουργό της όμορφης μουσικής με τις χαρακτηριστικές φράσεις των κρουστών που κάνουν οι ντράμερ τη Phillies, της εταιρείας του, στο τέλος κάθε ρεφρέν. Και ο Ουίλιαμ Μπ. Ήθελε να πει στον Φιλ για τη μουσική των έγχρωμων, με τη λαδωμένη του χωρίστρα, τις καρφίτσες στη γραβάτα του και τις αερολογίες του για τον Νατ Κινγκ Κόουλ.
Κι όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν ένα σωρό υπέροχα ροκ συγκροτήματα που τιτίβιζαν και κελαηδούσαν σαν μαγεμένα σπουργίτια και σε συγκλόνιζαν, εκτός κι αν ήσουν νεκρός, επειδή ήταν το τώρα και κανείς δεν είχε γράψει ένα καλό βιβλίο, δεν είχε γυρίσει ή μια καλή ταινία, παρά μόνο μπαρούφες ξανά και ξανά.
Υπήρχε μόνο η μουσική, και τώρα να σου o Ρόμπερτ Λόουελ, υποψήφιος για βραβείο ποίησης δίχως να έχει γράψει ούτε μια λέξη της προκοπής. Η μοναδική αξιόλογη ποίηση αυτού του αιώνα ήταν εκείνη που ηχογραφήθηκε στους ροκ εντ ρολ δίσκους. Όλοι το ήξεραν αυτό. Με ποιον μπορείς να συνεννοηθείς; Με τον μικρούλη τον Μπόμπι Λόουελ Lowell ή με τον Ρίτσαρντ Πένιμαν ή αλλιώς Λιτλ Ρίτσαρντ, του ιεροκήρυκά μας που έχει αποσυρθεί τρεις φορές. Ή με τον αξεπέραστο Ε. Μακντάνιελς, γνωστό και ως Μπο Ντίντλεϊ.
Η απονομή οποιουδήποτε βραβείου ποίησης στον Ρόμπερτ Λόουελ θα είναι αισχρή. Όπως και να ανησυχεί κανείς για τον Έζρα Πάουντ. Και για τη σειρά ποιητικών εκδόσεων του Γιέιλ. Ο σκοπός των κολεγίων είναι να σκοτώνουν. Τέσσερα χρόνια που θα σε σκοτώσουν. Κι αν δεν παρατείνεις τις σπουδές σου, σε περιμένει η στρατολογία που έχει θεσπιστεί από τους γέρους για δικό τους όφελος, για να σε σκοτώσει. Θα σκοτώσει τα ένστικτά σου, την αγάπη σου, τη μουσική.
Η μουσική είναι το μόνο ζωντανό, ολοζώντανο πράγμα. Επιστρατεύστε μόνο τους άνω των σαράντα. Δικός τους είναι ο πόλεμος, αφήστε τους να σκοτωθούν μεταξύ τους.
Η μουσική εξελίσσεται διαρκώς. Όταν πέθανε ο Τζόνι Έις, όλοι λυπήθηκαν. Μαύρα περιβραχιόνια στο σχολείο. Αρχές της δεκαετίας του πενήντα, η πρώτη μαύρη μουσική που παίχτηκε από σταθμό λευκών στη Νέα Υόρκη. Ο Άλαν Φριντ, ο σπουδαίος πρωτοπόρος, κοπανούσε το τραπέζι μιλώντας κοφτά και γρήγορα. Οι Jesters, οι Diablos, οι Coney Island Kids, οι Elica and the Rockaways. Ηλικιωμένοι σε χολιγουντιανές ταινίες για το ροκ εντ ρολ φοράνε τα παντελόνια τους πάνω απ’ τον αφαλό.
Ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ουιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, ωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω, είναι αργά για σένα, μωρό μου.
«Φρεντ, δεν μπορείς να πας στη Νέα Υόρκη περιμένοντας να ζεις με 75 δολάρια τη βδομάδα».
Δείτε μία από τις καλύτερες LIVE εκτελέσεις του “Sweet Jane” από τον μοναδικό Lou Reed…!!!
