Η μπάντα από την κόλαση που όλοι οι Punk μισούσαν με πάθος
Όταν οι Suicide έπαιξαν στην Αγγλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, λεηλατήθηκαν με μπουκάλια. Το Punk ακροατήριο τρομοκρατήθηκε από αυτή την έντονη, περίεργη μπάντα. Αυτό δεν ήταν Punk. Αυτό δεν ήταν New Wave. Αυτό ήταν μια ματιά στο μέλλον.
Tο Τραγούδι της Εβδομάδας, που επιλέξαμε να ακούσουμε παρέα μαζί σας, είναι το Play the Dream από τους Suicide. Κυκλοφόρησε το 1992 μέσα από το άλμπουμ Why Be Blue? Ένα διαχρονικό μουσικό κομμάτι με ήχο τόσο καινούριο, τόσο σημερινό, που όταν το ακούσεις για πρώτη φορά νομίζεις πως γράφτηκε σήμερα. Μας μιλάνε για το όνειρο που έχουμε πάντα μέσα μας. Εξάλλου τι σημασία έχει η ζωή χωρίς όνειρα…
Η μουσική των Suicide χαρακτηρίζεται από τα μανιώδη φωνητικά του Alan Vega, ο οποίος τραγουδούσε λες και είχε κυριευθεί από κάποιο ιερό δαιμόνιο, και τους νοσηρούς ρυθμούς που έστηνε σε κάτι εντελώς πρωτόγονα φτηνά Synth o Martin Rev. Είχαν τη φιλοδοξία να μεταφυτεύσουν τα σπέρματα των Stooges και των Velvets στον κορμό της νέας μουσικής που αναδυόταν. Σε λάθος χρόνο όμως και λάθος τόπο…
Εξέφραζαν (σχεδόν εξαρχής) το περιβάλλον τρέλας καθώς και τη ζωή στους δρόμους της Νέας Υόρκης και την ψυχωτική ατμόσφαιρα των Underground Clubs του Manhattan. Ήταν μια εξτρεμιστική φωτογράφηση των φάσεων μιας κοινωνίας, η οποία δεν μπορούσε να ανασάνει και αυτοκαταστρέφονταν αργά.
Το 1971 ο Alan Vega, ένας εικαστικός καλλιτέχνης, και ο Martin Rev, ένας έμπειρος μουσικός Avant-Jazz, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να δημιουργήσουν μουσική μαζί. Άρχισαν να παίζουν σε μικρά κλαμπ του Μανχάταν, χρησιμοποιώντας τον όρο “Punk” για να περιγράψουν τη μουσική τους, μόνο με ένα τύμπανο και ένα σχεδόν κατεστραμένο όργανο. Πέρα από αυτό το μινιμαλιστικό και μυστηριώδες μουσικό υπόβαθρο, ο Alan Vega θα φωνάζει και θα μπερδεύει τις οριακές ψυχωτικές φωνές που θα χρησιμοποιούσαν ως φωνητικά για τη μουσική τους.
Πήραν το όνομά τους από τον τίτλο ενός βιβλίου κόμικ Ghost Rider με τίτλο Satan Suicide, ένα από τα αγαπημένα του Alan Vega.
Τα δύο πρώτα τους άλμπουμ ήταν στην Red Star και τη Ze (“Suicide” το 1977 και “Suicide: Alan Vega and Martin Rev” το 1980). Και μόνο το πρώτο που περιέχει τραγούδια όπως τα Ghost Rider, Cheree, Johnny, Frankie Teardrop, θα ήταν αρκετό για να γραφτεί το όνομά τους στην ιστορία της μουσικής, επηρεάζοντας πολλά από τα μεταγενέστερα μουσικά είδη, και “μεγάλα” ονόματα όπως οι Depeche Mode, Soft Cell, Massive Attack και Pan Sonic.
Μόλις όμως ο ήχος αυτός έφτανε στα αυτιά μας, δεν υπήρχε γυρισμός. Ή θα τους λάτρευες, ή θα λάτρευες να τους μισείς, όπως έκαναν τα ανυποψίαστα ακροατήρια στα επεισοδιακά Live τους, σαν Support στους Clash ή τον Elvis Costello.
Ξαναγύρισαν το 1988 με το “A Way of Life” και πολύ αργότερα, το 1997, ήρθε το “Zero Hour”, πάλι στην Red Star, και τέλος το “American Supreme” το 2002. Ο Alan Vega έφυγε από τη ζωή στις 16 Ιουλίου 2016.
Ο Vega επηρεάστηκε βαθύτατα από τις χαοτικές παραστάσεις του Iggy Pop με τους The Stooges. Ακόμα και μόνο η μουσική προκαλούσε βίαιες αντιδράσεις στο κοινό. Εκτός από αυτό, o Vega θα κλαίει συνεχώς και φωνάζει στο κοινό, ενώ σπάει μπουκάλια μπίρας στην στάση του μικροφώνου.
“Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να διασκεδάσουν, αλλά μισούσα την ιδέα να πάω σε μια συναυλία που αναζητούσε διασκέδαση. Η στάση μας ήταν: “F@ck you buddy”, Alan Vega
Υπάρχουν αμέτρητες αναφορές για ταραχές στις εμφανίσεις τους. Οι άνθρωποι γοητεύτηκαν τόσο πολύ, έριχναν συνεχώς καρέκλες στη μπάντα και ο ένας στον άλλο. Ορισμένα μέλη του κοινού θα ανέβαιναν στη σκηνή για να χτυπήσουν το δίδυμο, οπότε ο Alan Vega άρχισε να μεταφέρει μια αλυσίδα ποδηλάτου κατά την διάρκεια του live. Ασφάλισαν επίσης τις πόρτες των χώρων ώστε κανείς να μην μπορεί να ξεφύγει από τις “ηλεκτρονικές επιθέσεις” Rock and Roll.
Αν μπορούσαμε να συνοψίσουμε το πνεύμα των παραστάσεων των Suicide με μια μόνο ιστορία, θα ήταν αυτό: το 1978, μόλις ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ τους, το συγκρότημα ήταν στη Γλασκόβη για τους The Clash. Συναντήθηκαν με ένα όλο και πιο θυμωμένο πλήθος. Η ένταση μεταξύ της μπάντας και του ακροατηρίου κλιμάκωσε γρήγορα και έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν κάποιος έριξε ένα τσεκούρι στο κεφάλι του Alan Vega.
Το συγκρότημα θεωρείται πλέον ως μία από τις σημαντικότερες δράσεις στην ιστορία Rock and Roll. Το μίσος που προκάλεσαν αργά μετατράπηκε σε θαυμασμό από ένα μακρύ κατάλογο μουσικών. Ωστόσο, ο Vega είχε κάποια απρόθυμα συναισθήματα σχετικά με τη μεταγενέστερη θέση του συγκροτήματος ως μουσικοί ήρωες. Όταν οι άνθρωποι άρχισαν να απολαμβάνουν τις συναυλίες του Suicide, όλα τελείωσαν γι’ αυτόν.
“Είπα στον Marty, έχω τελειώσει, πού είναι οι αντιπαραθέσεις; Τι θα κάνουμε τώρα; Οι άνθρωποι χορεύουν σε αυτά τα σκ@τ@”, Alan Vega
“Έκανε μόνο αυτό που ήθελε. Με απλά λόγια, έζησε να δημιουργήσει. H αδιάκοπη τήρηση της τέχνης του Alan Vega συνεχίζει να εμπνέει τις γενιές των νέων δημιουργών, να δημιουργούν χωρίς συμβιβασμούς”, Henry Rollins.
