Πολλά πράγματα δεν πήγαν όπως θα τα ήθελαν οι κιτρινόμαυροι, πρέπει όμως πλέον να παίξουν το χαρτί που τους δίνεται…
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η σεζόν που ολοκληρώθηκε ήταν η χειρότερο επί εποχής Καρυπίδη στη Super League. Ούτε να δικαιολογήσει έχει πρόθεση το συγκεκριμένο άρθρο, ούτε να λειάνει τις γωνίες. Και σε καμία περίπτωση να πει ότι «είναι καλύτερα έτσι».
Τούτου λεχθέντος, οφείλουμε να τονίσουμε ότι ο Άρης έχει πάρει το δικό του «consolation prize». Πρόκειται για αγγλική έκφραση που αναφέρεται σε ένα μικρό… έπαθλο που δίνεται σε κάποιον που δεν πετυχαίνει τον στόχο του.
Στην περίπτωση των κιτρινόμαυρων αυτό το «consolation prize» είναι ο χρόνος. Τα προηγούμενα χρόνια ο οργανισμός Άρης όφειλε να λειτουργήσει με στόχο τα μέσα του Ιουλίου. Να «φορμάρει» την ομάδα για τα προκριματικά, να εστιάσει εκεί στην προετοιμασία και να κάνει γρήγορα επιλογές με αυξημένο ρίσκο.
Δικαίως κάποιος θα επισημάνει κάποιος ότι το δεύτερο δεν συνέβαινε πάντα, αλλά υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα παικτών που ήρθαν νωρίς για να δώσουν λύσεις στην Ευρώπη και απογοήτευσαν.
Οπότε από μία αρνητική χρονιά που ολοκληρώθηκε ο Άρης πρέπει να κερδίσει ότι μπορεί. Να προετοιμαστεί με κατάλληλο τρόπο προκειμένου να φορμαριστούν στο καταλληλότερο σημείο της σεζόν.
Ακόμη ο Άρης πλέον έχει την υποχρέωση να «ξεψαχνίσει» την αγορά χωρίς την πίεση του χρόνου και να κάνει τις καλύτερες δυνατές επιλογές, ενισχύοντας το ήδη υπάρχον ρόστερ με παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά και θα μπορέσουν να ανεβάσουν την ομάδα επίπεδο.
