Η αντοχή είναι σπάνιο χαρακτηριστικό και την έχουν μόνο οι αληθινά μεγάλες ομάδες
Δεν υπάρχει νομίζω ποδοσφαιρόφιλος που να παρακολουθεί το ελληνικό πρωτάθλημα και να μην του είχε λείψει το ντέρμπι ΠΑΟΚ – Αρης.
Παραδοσιακά ήταν πάντα το ντέρμπι στο οποίο το γόητρο μετρούσε πιο πολύ από τους βαθμούς κι αυτό το έκανε πάντα ένα ξεχωριστό παιγνίδι. Φέτος οι δυο ομάδες έπαιξαν τρεις φορές. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε στο Βικελίδης – με ήρωα τον Πασχαλάκη κι ένα γκολ του Πρίγιοβιτς στο φινάλε. Ο Αρης, όμως, έφυγε δυο φορές με ισοπαλία από την Τούμπα. Χθες τα κατάφερε παρόλο που είχε πολλές απουσίες και μολονότι απέναντί του, πριν αρχίσει το ματς, υπήρχε ένας ΠΑΟΚ φορμαρισμένος και χωρίς προβλήματα. Αλλά ο ΠΑΟΚ έπαιζε για να νικήσει, ενώ ο Αρης έπαιζε για να αποδείξει ότι είναι μια μεγάλη ομάδα.
Τέσσερα χρόνια πριν
Λίγο πολύ όλοι λέγαμε ότι το χθεσινό ΠΑΟΚ – Αρης ήταν παράσταση για ένα ρόλο, ότι ο γηπεδούχος και πρωτοπόρος θα κερδίσει, ότι σε τελική ανάλυση πρόκειται για ένα άνισο ντέρμπι. Τα λεγα κι εγώ γιατί είχα ξεχάσει (όπως οι περισσότεροι…) το τελευταίο ματς που είχαν παίξει οι δυο πριν την επιστροφή του Αρη στη μεγάλη κατηγορία. Αν το θυμόμουν θα ήμουν πιο προσεχτικός στις προβλέψεις και στις κρίσεις μου.
Τότε, τέσσερα και βάλε χρόνια πριν, ο Αρης είχε υποδεχτεί τον ΠΑΟΚ την προ τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, τυπικά και ουσιαστικά υποβιβασμένος: όλοι καταλάβαιναν πως το ντέρμπι αυτό θα αργούσαμε καιρό να τα ξαναδούμε. Ο Αρης είχε προηγηθεί με ένα φάουλ του Τάτου, ένα σουτ που «έπνιξε» ο Γλύκος, κι ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε με ένα απίθανο αυτογκόλ του νεαρού τότε Οικονομόπουλου που προσπαθώντας να σταματήσει τον Αθανασιάδη, βρήκε γεμάτα τη μπάλα εκτός περιοχής και την έστειλε στα δίχτυα: και τα δυο γκολ είχαν μπει στο πρώτο ημίχρονο. Ο Αρης είχε παίξει στο όριο της ανοχής του διαιτητή: στο γήπεδο έπεφταν κορμιά – η διαφορά των δυο ομάδων ήταν τεράστια, αλλά τεράστια ήταν και η θέληση του Άρη να μην αποχαιρετήσει την κατηγορία χάνοντας από το συμπολίτη. Η ατμόσφαιρα μύριζε θειάφι, νόμιζες ότι το ματς θα διακοπεί. Το τελικό αποτέλεσμα (1-1) ήταν αδύνατο να κριθεί με ποδοσφαιρικούς όρους: υπήρχαν τουλάχιστον άλλες τρεις κόκκινες (δυο για τον Αρη), ενώ γενικά η συμπεριφορά των παικτών είχε κάτι το αχαρακτήριστο. Δεν θα ξαναδούμε γενικά τέτοια ματς στο ελληνικό πρωτάθλημα: αλλά δύσκολα θα δούμε και ποτέ τον Αρη να παραδίνεται στον ΠΑΟΚ με κάτω τα χέρια, αφού σε εκείνο το ντέρμπι δεν το έκανε, ενώ ήταν διοικητικά διαλυμένος και αγωνιστικά αδύναμος. Αφού τότε άντεξε, η χθεσινή του ισοπαλία ήταν μια μέρα στη δουλειά – μια υπενθύμιση ότι για αυτόν τα ματς με τον ΠΑΟΚ δεν είναι πρόβλημα. Έστω κι αν η διαφορά του μπάτζετ είναι στρατοσφαιρική: στο γήπεδο μετράει πάντα η καρδιά και η φανέλα. Για άλλους αυτά είναι προϋποθέσεις: για τον Αρη είναι όλα τα όπλα του.
Πολλά και τίποτα
Μπορεί να πει κανείς πολλά για το ματς και μπορεί να μην πει και τίποτα. Για όποιον καταλαβαίνει από λεπτομέρειες ο Σάββας Παντελίδης έμπλεξε τον Ρασβάν Λουτσέσκου όχι μία, αλλά δυο φορές. Την πρώτη στην αρχή, όταν με τον Μαρτίνες «δεκάρι» και τον Ντιγκινί φορ, έβαλε στους αμυντικούς του Ρουμάνου δυο μεγάλα προβλήματα: ο Αργεντινός ξεκινάει από το πλάι και συγκλίνει, χωρίς κανείς να μπορεί να τον παρακολουθήσει, ο Ντιγκινί «τρέχει» και τον Βαρέλα και τον Κρέσπο. Αν ο ΠΑΟΚ προηγείται είναι γιατί Βιερίνια βρίσκει ένα ακόμα μεγάλο σουτ (γιατί είναι ο Βιερίνια, δηλαδή ο ΜVP του πρωταθλήματος) – όλα τα άλλα τα κάνει ο Αρης. Κι όταν στο 64΄ο Παντελίδης βάζει τον Γιουνέζ και παίζει κάτι σαν 4-4-2 και πάλι ο Λουτσέσκου δεν έχει απάντηση: η ισοφάριση του Βέλεθ είναι η επιβράβευση του Αρη, γιατί πάλεψε απέναντι σε ένα αντίπαλο, τον οποίο δεν φοβήθηκε, όπως τόσοι και τόσοι που προτίμησαν ν’ αφήσουν το ματς στην Τούμπα να περάσει. Ο Βέλεθ, στη φάση του γκολ, πατάει μισό βήμα μπροστά, μοιάζει να είναι οφσάιντ, αλλά είναι σε κίνηση και αυτό αρκεί για να κάνει τη φάση δύσκολη: στο φινάλε ο Αρης είναι υπεράνω υποψίας – δεν ελέγχει τίποτα και κανένα.
Από την άλλη ένας ξένος ίσως με το ματς να έπληττε αφάνταστα: οι δυο ομάδες σκόραραν στις μοναδικές τους οn target προσπάθειες – το ματς από άποψη θεάματος ήταν κουραστικό. Αλλά σε όποιον έκανε μια τέτοια ένσταση θα πρεπε να εξηγήσεις πολλά για να καταλάβει τη διαφορά των δύο. Κι αν την καταλάβαινε, θα καταλάβαινε και την απίστευτη αντοχή του Άρη. Αυτή η αντοχή στα μάτια μου τον έκανε πάντα μεγάλο τον Αρη: ατρόμητο, περήφανο, Θεό του πολέμου – το μόνο ίσως τέτοιο, που πολεμάει από τότε που τον θυμάμαι, στο όνομα της αξιοπρέπειας.
Οι αληθινά μεγάλες ομάδες
Δεν χρειαζόταν ο Αρης και οι οπαδοί του το χθεσινό ματς: το χρειαζόμασταν οι υπόλοιποι για να θυμηθούμε ότι η αντοχή είναι σπάνιο χαρακτηριστικό και την έχουν μόνο οι αληθινά μεγάλες ομάδες. Ο Αρης βρέθηκε στην Γ΄ Εθνική και κόλλησε μάλιστα στο λασπότοπό της. Είδε να τον κυνηγούν και σε αυτή διαιτητές, είδε παράξενους προέδρους να τον εγκαταλείπουν, είδε διάφορα τομάρια να μην τον σέβονται. Για να ανεβεί από τη Β΄ Εθνική στην Σουπερλίγκα έπρεπε να έχει μια ομάδα δυο φορές καλύτερη κι ακριβότερη από αυτή που είχαν οι άλλοι, ώστε να αντέξει τα απίθανα. Επιστρέφοντας ετοιμάζεται να βγει αμέσως στην Ευρώπη έχοντας περάσει και φέτος περιπέτειες που άλλη ομάδα θα την γονάτιζαν. Έχασε ένα ντέρμπι από τον ΠΑΟΚ γιατί κοιμήθηκε ο Θεός. Αποκλείστηκε στο κύπελλο από τον Εργοτέλη. Έχασε απο τον Λεβαδειακό χωρίς να καταλάβει πως. Δέχτηκε τέσσερα γκολ από την ΑΕΚ στο άδειο ΟΑΚΑ. Απέλυσε ένα προπονητή που πολλοί ζήλευαν. Πήγε στην Ξάνθη με τον Σάββα Παντελίδη ουσιαστικά απολυμένο – και κέρδισε. Εχασε τον καλύτερό του ίσως παίκτη, τον Μπρούνο Γκάμα. Τον Ιανουάριο άλλαξε τη μισή ομάδα – όλη η χρονιά του είναι μια διαρκής αναστάτωση, αλλά ποια χρονιά του ήταν ήρεμη και ήσυχη;
Η αλήθεια είναι πως ο Αρης αντλεί δύναμη από τις δυσκολίες του, υπάρχει για να ξεγελάει τους εχθρούς του που πιστεύουν πάντα πως με αυτόν τελείωσαν – έχει μάθει να τους κοροϊδεύει. Το χθεσινό ματς είναι η επιτομή της χρονιάς του. Χάνει παίκτες, αλλά είναι πάντα δυνατός και πλήρης, γιατί όποιος φοράει τη φανέλα του είναι καλός στρατιώτης. Δέχεται ένα γκολ από το πουθενά, ενώ είναι καλύτερος, αλλά δεν κατεβάζει το κεφάλι γιατί αυτό δεν το έχει κάνει ποτέ. Μένει όρθιος την ώρα που όλοι περιμένουν την κατάρρευσή του, αντλώντας δύναμη από την δική τους έλλειψη εκτίμησης: παίζει για να (μας) κλείσει τα στόματα. Ισοφαρίζει και παγώνει την Τούμπα, χωρίς καν να κάνει καταπληκτικά πράγματα. Απλά πολεμώντας. Ζώντας δηλαδή όπως ξέρει.
Η μόνη διαφορά
Ποια είναι η διαφορά του Άρη από τους άλλους μεγάλους; Μόνο ένας μεγάλος χρηματοδότης – τίποτα άλλο. Στο μπάσκετ κάποτε ο Άρης έφτιαξε μια αυτοκρατορία και χωρίς ένα τέτοιο: στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μάλλον απίθανο. Αλλά όταν φεύγουν από τη μέση τα λεφτά και μιλάμε για καρδιά και φανέλα ο Άρης είναι πάντα τεράστιος. Ικανός για θαύματα που τον κρατάνε ζωντανό και συγχρόνως θαυμάσιος και θαυμαστός, σαν τόπος μεγάλων περιπετειών. Και Θεός και πλανήτης…
ΠΗΓΗ: http://karpetshow.gr
