Σκόνδρας: «Το μπάσκετ του Άρη πρέπει να διαφημιστεί για να φτάσει στην κατάκτηση πρωταθλήματος»
Ο Διαμαντής Σκόνδρας, παλαίμαχος μπασκετμπολίστας και ένας εκ των πρωταγωνιστών της κατάκτησης του ιστορικού πρωταθλήματος από τον Άρη, μίλησε στο Yellow Radio 101,7.
Η ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα τότε, είχε Έλληνες παίκτες, που είναι πολύ βασικό και οι περισσότεροι ήταν βορειοελλαδίτες. Καταφέραμε το ακατόρθωτο. Φυσικά, αυτή η ομάδα δούλεψε 3-4 χρόνια πριν, με μεταγραφές από την ΧΑΝ, από Καλαμαριά και φυσικά υπήρχαν κάποια άτομα καθαρά του Άρη, ήμασταν έξι άτομα από γειτονιά εντελώς αρειανοί. Υπήρχε πίστη για νίκη και πίστη για κατάκτηση του πρωταθλήματος. Εγώ από μικρός, από τα παιδικά και εφηβικά του Άρη, έβλεπα ότι υπήρχε η νοοτροπία του νικητή. Αυτό ήταν κάτι που μεταφέρθηκε από γενιά σε γενιά, από τον Πεταλίδη, στον Ιωαννίδη. Είχαμε το πάθος αυτό όλοι μέσα μας.
Για να υπάρξουν τίτλοι στο ποδόσφαιρο, χρειάζεται προεργασία: Χρειάζεται προεργασία, γιατί ο Άρης είχε τότε παράγοντες, οι οποίοι δεν ήταν επαγγελματίες, αγαπούσαν την ομάδα, αλλά εκείνη την εποχή είχε αναλάβει πρόεδρος ο Απόστολος Γεωργιάδης, ο οποίος ένωσε όλους τους αρειανούς. Κατάφερε να ενώσει όλους τους αρειανούς, γιατί τότε ο σύλλογος ήταν ένας, ο Α.Σ.. Κατάφερε να ενώσει όλους τους παράγοντες και ως αποτέλεσμα είχε να δυναμώσει και το ποδόσφαιρο. Δυνάμωσε πάρα πολύ τον Άρη στο ποδόσφαιρο, πηγαίναμε να παρακολουθήσουμε αγώνες και αμέσως μετά πηγαίναμε να παίξουμε εμείς στο Παλέ ντε σπορ. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν στα δύο γήπεδα.
Σχετικά με την νίκη εναντίον του Παναθηναϊκόυ στον «Τάφο του Ινδού»: Αυτή η έδρα ήταν πάρα πολύ δύσκολη, ήταν κάτω από την λεωφόρο και όλοι έμπαιναν και έβγαιναν από μία πόρτα πολύ κοντή σε ύψος. Τα αποδυτήρια ήταν σαν κλουβιά. Το να μπεις και να βγεις δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ο Παναθηναϊκός όταν έχασε από εμάς, δεν είχε χάσει ούτε από ελληνική, ούτε από ευρωπαϊκή ομάδα, ήταν αήττητος. Κάναμε ένα πολύ καλό παιχνίδι και ακόμα φαντάζομαι το καλάθι του Αλεξανδρή, που έκανε ένα σουτ και καταφέραμε να κερδίσουμε με έναν πόντο διαφορά. Κάναμε μία πάρα πολύ καλή εμφάνιση και πιστέψτε με ότι είχαμε βλέψεις για κάτι πολύ παραπάνω.
Η χρονιά κατάκτησης πρωταθλήματος: Την επόμενη χρονιά ξεκινάμε με πολύ καλή οργάνωση, ενωμένη, οι περισσότεροι ήμασταν μαζί από παιδιά, γιατί πηγαίναμε στο ίδιο γυμνάσιο, προπονητής ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, που ήταν και συμπαίκτης μας. Είχαμε παίξει όλοι μας μαζί του, ήταν ανάλογα τι μπορούσε να προσφέρει ο καθένας. Ο Πεταλίδης και ο Γεωργιάδης του ανέθεσαν την θέση, γιατί τότε ήταν νέος και σκέφτηκαν ότι δεν ήξεραν τι θα γίνει, χρειαζόταν στήριξη. Ξεκινήσαμε και ήμασταν ενωμένοι σαν μία «γροθιά». Ο κόσμος ήταν κοντά μας από τα προηγούμενα χρόνια, τα γήπεδα σε όλη την Ελλάδα ήταν γεμάτα. Φυσικά, το ξεκίνημα που έκανε ο Άρης τότε – γιατί οι άλλες ομάδες ήταν εντελώς ποδοσφαιρικές – εμείς, ο ΠΑΟΚ και ο Ηρακλής είχαμε 200 άτομα. Μετά άρχισε ο μεγάλος ανταγωνισμός, που έκανε καλό σε όλη την Θεσσαλονίκη, ανέβηκε το μπάσκετ και γιορτάσαμε τίτλους.
Οι δικές σας μνήμες από αξέχαστο παιχνίδι: Ήταν ενάντια στον Παναθηναϊκό, μέσα στο Παλέ ντε σπορ. Οι ψηλοί της ομάδας ήμασταν εγώ και ο Βασίλης Παραμανίδης, βασικοί, εγώ ήμουν 20 χρονών και ο άλλος 19 χρονών. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε ύψη που αγωνιζόντουσαν για την Εθνική ομάδα. Ξεκίνησε το παιχνίδι, στο Παλέ ντε σπορ υπήρχαν 6.000 άτομα μέσα κι άλλα τόσα έξω. Ντέρμπι το παιχνίδι, σώμα με σώμα μάχη. Κάποια στιγμή, βρισκόμαστε στα 3 δευτερόλεπτα πριν λήξει ο αγώνας, τότε είχαμε χάσει το σουτ και ήθελαν να πάρω εγώ την μπάλα. Πήρα το επιθετικό ριμπάουντ και πήρα φάουλ, επειδή «όρμηξαν» όλοι για την μπάλα. Είχα τέτοια αυτοπεποίθηση, το γήπεδο έγινε «ηφαίστειο». Το σκορ δεν φαινόταν από τους καπνούς. Πήρα την μπάλα εγώ, χαμός στο γήπεδο, γκρεμίστηκε. Η διαιτησία δεν ήταν αυτή που έπρεπε, γυρίσαμε το παιχνίδι με κάποια σουτ του Χάρη Παπαγεωργίου, μεγάλος σουτέρ, έβαζε καλάθια από το κέντρο. Μεγάλος παίκτης.
Είχαμε παίξει και κερδίσαμε την Μακάμπι την επόμενη χρονιά με διαφορά ενός πόντου.
Έγινε ένα ακόμα φοβερό παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στον Παπαστράτειο, όπου κερδίσαμε. Την προηγούμενη χρονιά είχαμε χάσει για έναν πόντο και έπρεπε να κερδίσουμε οπωσδήποτε. Μετά από ένα άδικο φάουλ, πεισμώσαμε και το σκορ ανέβαινε συνέχεια, πανηγύριζε ο κόσμος. Η διαιτησία πάλι δεν ήταν καλή, στο τέλος κερδίζαμε με 8 πόντους διαφορά και μας πετούσαν από τις κερκίδες, ότι μπορείτε να φανταστείτε. Κάπου εκεί διεκόπη το παιχνίδι.
Το πείσμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος που έφερε τον Γκάλη στην ομάδα: Επειδή με τον Γκάλη έχουμε την ίδια ηλικία, ήμασταν με την Εθνική νέων και ετοιμαζόμασταν να πάμε στο πανευρωπαϊκό της Ισπανίας τότε. Ο Ροδόπουλος μας έπιασε και μας είπε ένας ελληνοαμερικάνος θέλει να έρθει και αν έρθει θα πάρουμε το πρωτάθλημα. Λέγαμε, μακάρι να έρθει, δεν ήρθε όμως τελικά. Εν τω μεταξύ είδα σε μία εφημερίδα κάποιους παράγοντες του Παναθηναϊκού, είχε φωτογραφία με τον Γκάλη και έγραφε ότι ο Γκάλης μιλάει με Παναθηναϊκό. Εγώ είπα πως αν γίνει κάτι τέτοιο, θα είναι δύσκολα τα πράγματα. Έτυχε ο Θεός, μας βοήθησε και πήραμε το ιστορικό πρωτάθλημα και ήρθε ο Γκάλης στον Άρη.
Πρέπει να γίνει διαφήμιση του μπάσκετ για να έρθει το πρωτάθλημα, ο παράγοντας πρέπει να ακούσει για να έρθει κοντά. Εμείς κάναμε τις επιτυχίες, όπως έκανε τις προάλλες με τον Παναθηναϊκό, αλλά πρέπει να διαφημιστεί αυτό. Μπορεί έτσι να βοηθηθεί σε κάποια δυσκολία.
Ο Γκάλης δεν εντυπωσίασε στην πρώτη προπόνηση. Ο Νίκος στην πρώτη προπόνηση δεν έκανε πολλά και οι προπονητές δεν τον είχαν στα υπόψιν τους. Τον έπιασε ο Βαγγέλης, και είδε ότι ο Γκάλης δεν μπορούσε να δουλέψει. Μπήκε ο Ανανιάδης μετά στην προσπάθεια και παίξαμε διπλό. Όταν μπήκε το πρώτο καλάθι του Γκάλη, σηκώθηκε ο πάγκος και φώναξε «Αυτός είναι»!
