Εδώ και κάποια χρόνια τα Χριστούγεννα απέκτησαν πρόσωπο: έχουν τα μάτια και τα βλέμματα των προσφυγόπουλων.
Μπορεί τα περισσότερα στις δικές μας γιορτές να μην πιστεύουν, αφού έχουν δικούς τους Θεούς για να προσεύχονται, αλλά ήρθαν στην χώρα μας για να μας θυμίσουν την αξία των δικών μας γιορτών και μάλιστα σε μια στιγμή που η κρίση έχει σχεδόν αφαιρέσει την καταναλωτική φύση τους.
Από Αντώνη Καρπετόπoυλο:
Για μας τα Χριστούγεννα ήταν για χρόνια έξοδα και δώρα, διακοπές και χρυσόσκονη. Ώσπου άρχισαν να φτάνουν τα προσφυγόπουλα για να μας θυμίσουν ό,τι υπάρχει κάτι πιο σπουδαίο που πρέπει να γιορτάζουμε, δηλαδή την ανάγκη για ζωή.
Το θρησκευτικό φρόνημα όλων αυτών των παιδιών που δοκιμάζονται, δεν είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολεί: η δική μας πίστη είναι που χάρη σε αυτά πρέπει να δυναμώσει. Υπάρχει ένα ιδιόμορφο όφελος από το γεγονός ότι παρακολουθούμε αυτές τις τραγωδίες να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας: είναι η μόνη μας ελπίδα να συνειδητοποιήσουμε την αληθινή αξία της ζωής.
Κάθε συζήτηση για το προσφυγικό για μένα σταματάει, όταν ένα μικρό παιδί σηκώνει τα μάτια και κοιτάζει τα δικά σου. Δεν μιλάει τη γλώσσα σου, δεν σε ξέρει, δεν θα σε γνώριζε ποτέ του από επιλογή, δεν έχει καμία προσδοκία από σένα και δεν σου ζητά κατανόηση. Δεν είναι μια φωτογραφία που θα βραβευτεί για τη νατουραλιστική της σκληρότητα, δεν είναι ρεπορτάζ σε κάποιο δελτίο ειδήσεων, δεν είναι ένα κομμάτι γραμμένο σε μια εφημερίδα. Είναι ένα παιδί που σε κοιτάζει χωρίς να σου μιλάει. Και την ίδια στιγμή με το βλέμμα του σου λέει τα πάντα.
Σου λέει ότι ξεριζώθηκε χωρίς να το ρωτήσουν. Σου λέει πως αναζητά μια πατρίδα χωρίς να έχει αρνηθεί τη δική του. Σου λέει πως έφτασε εδώ, χωρίς ποτέ του να το περίμενε. Σου λέει πως έχει ήδη αντικρίσει περισσότερη φρίκη από αυτή που εσύ μπορείς να φανταστείς – μην ανησυχείς: εσύ στη ζωή δεν θα την αντικρίσεις. Σου λέει πως δεν ξέρει τι είναι τα Χριστούγεννα, αλλά σε κάνει συγχρόνως να αναρωτιέσαι αν και εσύ αληθινά το ξέρεις. Σου λέει την ιστορία της ζωής του και συγχρόνως μια ιστορία για τη ζωή την ίδια: για μια ζωή που δεν κάνει δώρα, που δεν έχει Αγιους Βασίληδες, που δεν έχει κάλαντα και γιορτές. Που έχει την πίκρα της εγκατάλειψης και την αγωνία του μέλλοντος. Και την απορία του αθώου που δεν καταλαβαίνει το λόγο που δοκιμάζεται.
Κάθε βλέμμα του προσφυγόπουλου είναι η αφήγηση μιας περιπέτειας – μια μικρή απόδειξη ότι η ζωή μπορεί να είναι ως έννοια ταυτόσημη με την ίδια τη δύναμη στην πιο καθαρή μορφή της. Κάθε βλέμμα του είναι ένα τραγούδι χριστουγεννιάτικο, μια συλλογή από Αγιες Νύχτες θαυμάτων που χρειάστηκαν για να φτάσει απέναντί σου. Κάθε βλέμμα του είναι ο Μικρός Τυμπανιστής της καρδιάς σου – αν καρδιά έχεις. Κάθε βλέμμα του είναι ένα αστεράκι στην κορυφή ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου: λαμπερό, υπέροχο, απαραίτητο όπως το φως. Κάθε βλέμμα του είναι η ξεχασμένη αλήθεια των Χριστουγέννων, η ευκαιρία σου να θυμηθείς ότι πίσω από όλη αυτή την κατανάλωση, υπάρχει ένα περιθώριο για αληθινή αγάπη.
Κατανοώ όσους λένε ότι «κάποιοι απλά βάζουν τα παιδιά μπροστά», αλλά και πάλι δεν βλέπω τι φταίνε τα παιδιά. Κατανοώ όσους φοβούνται την οργή που γεννά η απογοήτευση. Κατανοώ την αγωνία όσων σκέφτονται ότι μπορεί η χώρα μας να καταλήξει μια αποθήκη ψυχών, την απογοήτευση όσων βλέπουν ένα Κράτος που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα ολοένα και πιο δύσκολη. Αλλά για μένα κάθε συζήτηση για το προσφυγικό σταματά στην θέα ενός παιδιού που φτάνει σε μια ελληνική ακτή κουλουριασμένο στην αγκαλιά της μάνας του για να βρει εδώ τη Βιθλεέμ του. Είναι ένα παιδί που σου ζητά να το βοηθήσεις να ζήσει δυο ζωές – υπάρχει μια που ήδη στερήθηκε και θα την κουβαλά στο αίμα του σαν τραύμα και μια που το περιμένει και την αναζητά σαν βάλσαμο. Είναι ένα παιδί που δεν θέλει να ξεχάσει τις μέρες και τις ώρες της παιδικής ανεμελιάς του, αλλά που είδε την αθωότητα τους ξαφνικά να πεθαίνει.
Είναι ένα παιδί που θέλει να βρει στη συνέχεια μια ζωή καινούργια, χωρίς μάγους ίσως, χωρίς βεγγαλικά, χωρίς ασήμαντους καυγάδες για τα φωτάκια της Βασιλίσσης Σοφίας, χωρίς ευχές και κουραμπιέδες και μελομακάρονα: του αρκεί σε αυτή να μην υπάρχει ένας ακόμα Ηρώδης από τους πολλούς που ήδη γνώρισε. Είναι ένα παιδί που αυτές τις μέρες υπάρχει και στη δική σου ζωή, όχι για να σε κάνει να νοιώσεις ένοχος για την όποια ομορφιά της, αλλά για να σου θυμίσει σαν τον νεογέννητο της Φάτνης πως χωρίς αγάπη και κατανόηση και η δική σου ζωή θα ήταν ασήμαντη.
Κάθε προσφυγόπουλο είναι το θαύμα που περιμένεις για να φύγει το σκοτάδι από μέσα σου – ειδικά τέτοιες μέρες. Κοίταξέ το και εσύ: μην το φοβάσαι. Παρ’ το από το χέρι όπου το βρεις. Δεν χρειάζεται καν να του μιλήσεις για τα Χριστούγεννα. Θα σε κοιτάξει στα μάτια και θα σου πει τα πάντα για αυτά με το βλέμμα του. Θα σου θυμίσει όσα ξέχασες, θα σε βοηθήσει να γαληνέψεις. Δεν θα σου πει καν «Καλά Χριστούγεννα» – δεν χρειάζεται: αρκεί που θα σε βοηθήσει να σου μείνουν αυτά αξέχαστα. Και δεν μιλάω για τα δικά του, αλλά για τα δικά μας. Αυτά που, μπροστά στη θέα κάθε ανήμπορου αλλά παντοδύναμου Χριστούλη, ξαναβρήκαμε. Τη μάλιστα στιγμή που είχε κλονιστεί η πίστη μας για το αν τέτοιος υπάρχει.
Εδώ και κάποια χρόνια δεν έχουμε πια ένα μικρό Χριστούλη, που τέτοιες μέρες γεννιέται φλερτάροντας από την πρώτη στιγμή με τον κίνδυνο, αλλά έχουμε χιλιάδες τέτοιους Χριστούληδες που ζουν αναμεσά μας κι όλοι από κίνδυνο ξέρουν. Κι όπως ακριβώς συμβαίνει με τον πραγματικό Χριστό, τον Κύριο και Θεό μας που γιορτάζουμε, έτσι συμβαίνει και με αυτούς τους μικρούς Χριστούληδες: άλλοι θέλουμε να τους αποφύγουμε, αρνούμενοι την ύπαρξή τους κι άλλοι τους αποζητούμε για να τους δείξουμε την αγάπη μας. Όπως και ο Χριστός, έτσι και τα προσφυγόπουλα, αφήνουν σε μας το δικαίωμα να αποφασίσουμε αν είμαστε μαζί τους ή εναντίον τους…
(Βημαgazino Δεκέμβριος 2019)
ΠΗΓΗ: https://www.karpetshow.gr/
