Σκληρές αλήθειες για να “επιστρέψει” ο Άρης εκεί που ανήκει!
Ο ποδοσφαιρικός Άρης βρίσκεται εδώ και μερικούς μήνες σε ένα πολύ κρίσιμο και δύσβατο μονοπάτι. Έχει επιστρέψει στη φυσική του θέση, βλέπει όμως πως τα χρόνια που πέρασε στις χαμηλότερες κατηγορίες, στην προσπάθεια του να καθαρίσει από τα χρέη αλλά και τα λάθη του παρελθόντος, τον άφησαν πίσω.
- Του Πρόδρομου Νικολαΐδη
Τον άφησαν πίσω από άποψη οργάνωσης, οικονομικής δύναμης, ακόμα και στο οπαδικό του κίνημα, που τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του ΑΡΗ φαντάζει κάπως μουδιασμένο. Φίλοι συν-αρειανοί, πριν με κατακρίνετε, διαβάστε όλο το άρθρο. Μόνο αυτό σας ζητώ.
Ο Αρειανός εδώ και μερικούς μήνες βρίσκεται σε μία τρικυμία εν κρανίω. Το πρωτάθλημα στο οποίο επέστρεψε δεν είναι το ίδιο με εκείνο που άφησε πριν 5 χρόνια. Τα μπάτζετ των ομάδων που διεκδικούν πρωτάθλημα έχουν -τουλάχιστον- τριπλασιαστεί, αυτοί που κινούν τα νήματα έξω από τους αγωνιστικούς χώρους έχουν πλέον διαφορετικά χρώματα και ονόματα, και το χειρότερο όλων, τα νέα αφεντικά του ελληνικού ποδοσφαιρικού δράματος φορούν χρώματα ασπρόμαυρα και έχουν παίκτες δεκάδων εκατομμυρίων στο ρόστερ τους. Είναι πράγματι δύσκολο να το χωνέψεις συν-αρειανέ, ότι ο συγκάτοικος σου στην πόλη της Θεσσαλονίκης έχει αλλάξει επίπεδο τόσο αγωνιστικά, όσο και εξωαγωνιστικά. Βέβαια αυτό δεν έχει συμβεί και νοητικά, αλλά όταν υπάρχει αφεντικό που κάνει κουμάντο δε χρειάζεται να σκέφτονται οι μάζες, παρά μόνο να υπακούν, και οι οπαδοί του συμπολίτη είναι πολύ καλοί σε αυτό.
Όμως τα γεγονότα είναι αδιαμφισβήτητα. Πλέον ο Αρειανός πρέπει να συζήσει στην πόλη του με τους οπαδούς μιας ομάδας που τα καλοκαίρια ξοδεύει 15-20 εκατομμύρια για να ενισχυθεί και έχει εγκαθιδρύσει εαυτή στους διεκδικητές τίτλων της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας. Έχει επενδύσει μέσα σε 4 χρόνια 100 εκατομμύρια ευρώ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κατακτήσει πρωτάθλημα και έχει αντικειμενικά ένα αξιόλογο σύνολο ποδοσφαιριστών, εγκαταστάσεων και διοικητικών υπαλλήλων. Πως να το χωνέψεις, όταν τόσο αγωνιστικά, όσο και οπαδικά, έχεις κάνει την Ελλάδα περισσότερο περήφανη από αυτούς;
Είναι δύσκολο, γιατί την ίδια στιγμή που συμβαίνουν τα παραπάνω, ο ΆΡΗΣ βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κυνηγώντας πράγματα που πιθανότατα δεν μπορεί ακόμα να καταφέρει. Πριν 6-7 χρόνια, όταν ο Άρης έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, κανένας δεν απαιτούσε πρωτάθλημα. Ήμασταν μάλιστα ικανοποιημένοι με μία τέταρτη θέση, πίσω από τους 3 της Αθήνας, και ήμασταν ΟΚ με αυτό. Τώρα όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Πλέον η ιδιοσυγκρασία μας δεν χωράει άλλη αποτυχία, πόσο μάλλον αν λάβουμε υπόψη και την κατάσταση στην οποία πλέον βρίσκονται οι δίπλα.
Αυτή η καινούρια πραγματικότητα έχει τα καλά και τα κακά της για εμάς. Είναι πράγματι πλέον καιρός να απαιτήσουμε την αλλαγή επιπέδου για την ομάδα. Είναι η ώρα να ζητήσουμε και να διεκδικήσουμε τίτλους. Είναι πράγματι η στιγμή που πρέπει ο πήχης να ανέβει ψηλότερα και η τέταρτη θέση να μην μας αφήνει ικανοποιημένους. Ο Άρης πρέπει πράγματι να γίνει ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό club που θα ανταποκρίνεται στο μέγεθος του κόσμου του και στην ιστορική του πορεία. Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει μέσα σε ούτε σε μία μέρα, ούτε με μπάτζετ των 6-7 εκατομμυρίων ευρώ.
Και εδώ είναι το μπέρδεμα για το οποίο σας μίλησα νωρίτερα: Μπερδεύουμε τα «θέλω» μας με τα «μπορώ» μας. Απαιτούμε επιτυχίες εδώ και τώρα, χωρίς να λάβουμε υπόψη ούτε τους αντιπάλους μας, ούτε την κατάσταση στην οποία μόλις χθες βρισκόμασταν, ούτε επίσης τις πραγματικές οικονομικές δυνατότητες του ανθρώπου που έχει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ομάδας. Προσέξτε, δεν αθωώνω κανέναν, ούτε τον πρόεδρο, που έχει κάνει αρκετά μεγάλα διαχειριστικά λάθη, ούτε τον τεχνικό διευθυντή με τις μανατζερικές τακτικές και τα πολλά λάθη στον σχεδιασμό της ομάδας, ούτε τον μέτριο προπονητή μας, ούτε τους άψυχους ποδοσφαιριστές μας. Όλοι κρίνονται από τον ένα και μοναδικό έγκυρο κριτή: Τον λαό του Άρη. Όμως στο τέλος, όλοι οι προαναφερθέντες θα πάρουνε μια μέρα το δικό τους μονοπάτι και αυτοί που θα μείνουμε θα είμαστε εμείς, όπως πάντα άλλωστε. Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί.
Μην με παρεξηγείτε. Δεν θεωρώ ότι χρωστάμε χάρη σε κανέναν. Όποιος έχει συνδέσει το όνομα του με τον Άρη, έχει γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα εν μία νυκτί. Όλοι δίνουν και παίρνουν, εκτός από εμάς, που μόνο δίνουμε εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς να πάρουμε πίσω κάτι απτό. Όμως αυτό είναι που μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Η διαρκής, άνευ όρων αγάπη και στήριξη για την ομάδα μας. Όμως αυτά δεν υπάρχει λόγος να τα ξαναπούμε.
Στο διά ταύτα, όλα αυτά που σας έγραψα παραπάνω δεν έχουν καμία απολύτως αξία αν δεν κοιτάξουμε το μέλλον. Αν δεν μιλήσουμε για αυτό και αν δεν σχεδιάσουμε πάνω σε αυτό. Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να ξεκαθαρίσει το πράγμα τόσο σε εμάς, όσο και στους αντιπάλους μας;
- Η ομάδα πρέπει να έχει στόχους και πλάνο τουλάχιστον για την επόμενη τριετία. Είναι απαραίτητο ο πρόεδρος της ομάδας να μιλήσει ανοιχτά για τα επόμενα 3 χρόνια, να ορίσει συγκεκριμένους στόχους, να ανακοινώσει συγκεκριμένο μπάτζετ και να δώσει ξεκάθαρο όραμα στον κόσμο της ομάδας.
- Αναγέννηση του Ερασιτέχνη Άρη. Ο Α.Σ. Άρης πρέπει να αποτελεί τον θεματοφύλακα της ομάδας. Είναι λάθος να επιτρέψουμε στη μάζα των οπαδών να αναλάβει αυτή τον έλεγχο των πεπραγμένων της διοίκησης, γιατί κατά πάσα πιθανότητα, θα αποτύχει. Πρέπει θεσμικά και αντιπροσωπευτικά, να μπουν στον Ερασιτέχνη Άρη άνθρωποι με καθαρό πνεύμα, μόρφωση και πάνω απ’όλα διάθεση να διασφαλίσουν πως ο κανένας Πρόδρομος Νικολαΐδης δεν θα κινηθεί ποτέ εις βάρος του Άρη για να εξυπηρετήσει προσωπικά του συμφέροντα.
- Έμπρακτη στήριξη. Για να αλλάξουμε επίπεδο, θα πρέπει να είμαστε παρόντες. Δεν είναι δυνατό η ομάδα να ανέβει επίπεδο με άδειο γήπεδο. Όσο και να μη μας αρέσουν κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην ΠΑΕ, πρέπει τώρα να στηρίξουμε και στο τέλος της σεζόν να απολογίσουμε. Ταυτόχρονα, επιβάλλεται να τονίζουμε τα όσα στραβά συμβαίνουν χωρίς όμως να μηδενίζουμε τα πάντα. Όμως με γεμάτο γήπεδο. Αδιαπραγμάτευτα.
- Συσπείρωση: Δυστυχώς ο Άρης τρυπιέται από παντού. Είτε από Αρειανούς που εξυπηρετούν συμφέροντα συγκεκριμένων ανθρώπων, ή τα δικά τους, είτε από άλλους, τρίτους, που για δεκάδες λόγους έχουν συμφέρον να βλάψουν και να διχάσουν τον κόσμο του Άρη. Βλέπετε, η ψεύτικη εικόνα του «μια πόλη-μια ομάδα» θα βόλευε πολλούς να πάρει σάρκα και οστά.
- ΥΠΟΜΟΝΗ. Ναι, πρέπει να βρούμε το κουράγιο και να κάνουμε υπομονή, για ακόμη μια φορά. Όμως, τώρα η υπομονή που κάνουμε είναι διαφορετική. Οι όροι έχουν αλλάξει. Τώρα πια δεν περιμένουμε να επιστρέψουμε στη φυσική μας θέση, δεν περιμένουμε να τελειώσει ένα οπαδικό-ψυχολογικό μαρτύριο για εμάς. Τώρα πια περιμένουμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω.
Είμαι πεπεισμένος ότι θα γίνει.
