Παπαδογιάννης: “Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Τζόρνταν και άλλες ιστορίες”
Ο Νίκος Παπαδογιάννης φιλοξενήθηκε στο Yellow Radio 92.8 και στην εκπομπη “x-press” με τον Γιώργο Τότσικα και τον Ιάσονα Μίσxο. Μίλησε για τα πάντα για τον βιβλίο του και την παρουσιαση του, για τον Γκάλη, για τον Αυτοκράτορα αλλα και όλο το “backround” του Πρωταθλήματος.
Για το βιβλίο του και την ερχόμενη παρουσίαση του:
Η παρουσίαση είναι την Δευτέρα στις 7 μ.μ., στο Public στο Κέντρο Θεσσαλονίκης, στην οδό Τσιμισκή 24. Θα είναι και καλή η παρέα των συζητητών ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης Ολυμπιονίκης, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος από τους κορυφαίους προπονητές μπάσκετ, ο Χρήστος Κιούσης κάλος φίλος και δημοσιογράφος σε ρόλο συντονιστή και…η αφεντιά μου. Όποιος θέλει έρχεται, τους ακούει, συζητάμε, παίρνει το βιβλίο του και την υπογραφή με την αφιέρωση αν θέλει.
Το βιβλίο λέγεται «Ο Νίκος λείπει» από τις εκδόσεις “Key Books”. Κυκλοφόρησε τον Ιούνιο και έχει πάει καλά γενικά. Έρχεται τώρα ο καιρός, ενόψει Χριστουγέννων, για να το παρουσιάσουν και λίγο πιο «φωναχτά».
Λόγοι για να πάρει κανείς το βιβλίο:
Αρχικά είναι καλό πράγμα να διαβάζει κανείς οποιοδήποτε βιβλίο. Ανοίγει το μυαλό το διάβασμα.
Είναι μια συρραφή, συλλογή από αληθινές ιστορίες από τα ταξίδια μου, τα οποία είναι 50-50 επαγγελματικά ή αναψυχής όπως φαντάζομαι ξέρουν όσοι τυχαίνει να έχουν παρακολουθήσει την δουλεία μου. Έχω ζήσει σε αεροπλάνα και ξενοδοχεία καλύπτοντας μεγάλες διοργανώσεις, κυρίως μπάσκετ αλλά όχι μόνο, και Ολυμπιακούς αγώνες και Μουντιάλ και όλα αυτά.
Οπότε όποιος ταξιδεύει και φροντίζει να αναζητάει και να ψάχνεται, ζει πράγματα και εμπειρίες. Και επειδή οι εμπειρίες κάποιου που καλύπτει μεγάλες διοργανώσεις περιέχουν μέσα ως “guest star” τα σημαντικά πρόσωπα του αθλητισμού, του Ελληνικού Μπάσκετ, σημαντικά γεγονότα αλλά όχι απαραίτητα μόνο αθλητικά, νομίζω ότι είναι μια καλή αφορμή για όποιον θέλει να μπει σε αυτό το στάδιο.
Να διευκρινίσω ότι δεν απευθύνεται μόνο στον φίλαθλο, δηλαδή δεν είναι ένα βιβλίο για το μπάσκετ ή για τον αθλητισμό αλλά έχει και αρκετές πινελιές που θα ικανοποιήσουν και τον κόσμο που θέλει να διαβάσει και τέτοια. Θα έλεγα μάλιστα ότι περισσότερο θα ικανοποιήσει τον μη φίλαθλο παρά τον φίλαθλος γιατί είναι ταξιδιάρικο περισσότερο το βιβλίο παρά αθλητικό.
Αναφορές στο βιβλίο:
Όπως γράφω και στο οπισθόφυλλο περνώ μέσα ιστορίες οι οποίες έχουν ως “guest star” τον Μάτζικ Τζόνσον ή τον Μάικλ Τζόρνταν ή τους δικούς μας θεούς τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Παναγιώτη Φασούλα. Τους πιο σύγχρονους αστέρες, Διαμαντίδη, Σπανούλη, τα θαύματα της Εθνικής Ομάδας. Σε οπαδικά δεν πάω τόσο πολύ γιατί κι εμένα δεν μου αρέσουν αυτά. Αλλά όποιος θέλει στο ταξίδι του σε αυτόν τον κόσμο να έχει πότε-πότε την συντροφιά τέτοιων «ηρώων», θα τους βρει πολύ εύκολα ξεψαχνίζωντας το βιβλίο.
Κατά τ ‘άλλα έχει περιηγήσεις σε ηφαίστεια σε βουνά σε εξωτικές παραλίες. Ήταν δύσκολα ταξίδια.
Περισσότερο με εκνεύριζε και με ξένιζε το θέαμα πολλών συναδέλφων μας, οι οποίοι σε μεγάλα ταξίδια ζωής που τύχαινε να πάνε με όλα τα έξοδα πληρωμένα τα σπαταλάνε αραχτοί στο ξενοδοχείο συζητώντας αθλητικά. Το να πάει κανείς στην Ιαπωνία 25 μέρες και να γυρίσει και να μην έχει ζήσει τίποτα το εύρισκα πάντα εξωφρενικό.
Για την αποδοχή κριτικής:
Όχι μόνο δέχομαι τις κριτικές αλλά κυρίως θέλω τις αρνητικές κριτικές. Τα σημεία που θα ήθελε οποιοσδήποτε αναγνώστης να είναι καλύτερα ή τελείως διαφορετικά. Τα κομπλιμέντα και αυτά ούτε αρέσουν ούτε ωφελούν σε κάτι πέραν του ότι φουσκώνουν το «εγώ» μας και όλα αυτά.
Αναφορά στον Γκάλη:
Περιγράφεται μια ιστορία με τον Νίκο Γκάλη. Το αποκορύφωμα της οποίας, είναι ότι μολονότι τον ζούσα και οπωσδήποτε δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα, κατέληξε στο φινάλε της ιστορίας να υπάρχει το αυτόγραφο του πάνω στο διαβατήριο μου. Το ζήτησα μέσα σε ένα ασανσέρ, μακριά από τα βλέμματα, μετά από τον ημιτελικό της Εθνικής στο Ζάγκρεμπ το ’89.
Δεν ξέρω αν θα το δέχονταν το διαβατήριο σε οποιοδήποτε τελωνείο από εκεί και μετά, αλλά εγώ το έχω κάδρο. Και το θυμάται ακόμα και ο ίδιος ο Νίκος, τον είχα ρωτήσει την τελευταία φορά που τον είδα.
Για τον πληγωμένο Αυτοκράτορα:
Είχα βρει τον μπελά μου με τους φανατικούς όταν επισήμανα, βάση πληροφοριών -αν και τον ένστικτο είναι χρήσιμο σε εμάς τους πιο παλιούς- ότι ήταν «φούσκα» η περίπτωση Λάσκαρη και ότι κακώς είχε ποντάρει ο Άρης τα πάντα σε αυτήν την.. βάρκα.
Με πληγώνει και μένα διότι πέρα από τα παλιά μου βιώματα, εγώ στην χρυσή εποχή της Θεσσαλονίκης εδραίωσα την όποια καριέρα μου και γέμισα τα κύτταρα μου με μπασκετικά βιώματα στο Παλε, οπότε και πέρα από αυτό αν είναι να επιστρέψει το Ελληνικό μπάσκετ ψηλά γιατί πιστεύω ότι δεν είναι ψηλά, κανένα πρωτάθλημα δύο ομάδων δεν είναι ψηλά Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν ανάψει η σπίθα στην Θεσσαλονίκη να ξανά ζωντανέψει το Πρωτάθλημα και να μην είναι το μονοπώλιο.
Το καλύτερο Πρωτάθλημα ήταν όταν όλοι ήταν ισχυροί, όταν στο μικρό χρονικό διάστημα συνέπεσε η μεγαλοσύνη της Θεσσαλονίκης και του λεκανοπεδίου Αττικής.
Όσο για το σήμερα του Άρη και το αύριο το βασικό πράγμα που χρειάζεται είναι η σταθερότητα. Να έχει ένα σταθερό σχήμα και διοικητικό και προπονητικό. Εγώ για να είμαι ειλικρινής στεναχωρήθηκα όταν έφυγε ο Παναγιώτης Γιαννάκης γιατί θα μπορούσε να γίνει ο άνθρωπος γύρω από τον οποίο θα χτιζόταν αυτή η σταθερότητα λόγω προσωπικότητας, λόγω του παρελθόντος του στην ομάδα. Ως προσωπικότητα, άσχετα με την προπονητική του αξία γιατί κι αυτή είναι δοκιμασμένη. Είναι ο άνθρωπος που μπορεί να τους επωμιστεί τους εκατό ρόλους.
Και ο Βαγγέλης Αγγέλου πιστεύω είναι τέτοια πάστα, αλλά χρειάζεται κυρίως μια διοικητική νοικοκυροσύνη και σταθερότητα στον τομέα αυτόν που τινάχτηκε στον αέρα εποχή Λάσκαρη και αναγκάστηκε η ομάδα ουσιαστικά να ξεκινήσει από το μηδέν ή από πολύ χαμηλά.
Ο Αγγέλου είναι καλή προσωπικότητα για να τα καταφέρει. Είναι εκρηκτικός αλλά ήξερε από την αρχή ότι πήγαινε σε πολύ δύσκολα, σε επικίνδυνη «αποστολή» πιστεύω πως αυτό θα κατευνάσει την εκρηκτικότητα του. Είναι δύσκολη η εποχή αλλά το καλύτερο εχέγγυο για τον Άρη είναι ο κόσμος του. Το λέει αυτό κάποιος, εγώ, ο οποίος αποφεύγει να μιλάει για τον κόσμο, τους έκτους παίκτες, τον υπέροχο λαό και όλα αυτά. Στον Άρη όμως , ειδικά στον Άρη και ίσως μόνο στον Άρη το κοινό της ομάδα επειδή καταλαβαίνει και βλέπει και είναι αφοσιωμένο αδιαπραγμάτευτα συμβαίνει.
Βλέπουμε παράδειγμα ότι μαζεύει πολύ κοινό ο Ολυμπιακό και ο Παναθηναϊκός, αν πέσουν όμως έξω τα βαπόρια τους θα αραιώσει ο κόσμος πολύ περισσότερο απ’ ότι είχε αραιώσει στον Άρη.
Για το φετινό πρωτάθλημα:
Δεν μπορούμε να πούμε κάτι περισσότερο από όσα λέμε τα προηγούμενα χρόνια. Είναι δύο ομάδες που παίζουν το δικό τους Πρωτάθλημα και περιμένουν τον Μάιο για να «βγάλουν» τα μάτια μεταξύ τους. Ο Άρης, το ξαναλέω, το βασικό είναι να βρει την σταθερότητα του και να αποφεύγει παραστρατήματα εξωαγωνιστικού τύπου τα οποία υποσκάπτουν τα θεμέλια.
‘Όπως και να έχει το πράγμα οι θέσεις κάτω από το δύο θα παραμείνουν ανοιχτές για όλους μέχρι το τέλος. Όπως έγινε και πέρυσι. Είδαμε τον Προμηθέα να φτάνει, να «γαργαλάει τις πατούσες» των μεγάλων, όπως και η ΑΕΚ. Το παράδειγμα του Περιστερίου που ήρθε νεοφώτιστο από το πουθενά και είναι αήττητος στο Πρωτάθλημα και κάνει πορεία είναι ένας φάρος για όλους δηλαδή ότι δείχνει ότι οι αποστάσεις πέραν Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού είναι μικρές και ότι υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρών για όποιον έχει τα εφόδια να κάνει κάτι καλό.
Υπάρχει το Champions League που έχει μια δυναμική, η οποία δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια δίνει μια αδιέξοδο προς το ξέφωτο το Ευρωπαϊκό. Είναι μια διάκριση για τις ομάδες που μετέχουν σε αυτό. Τουλάχιστον προσέφερε ένα μικρό κίνητρο στις ομάδες που είναι πίσω από τους δύο μεγάλους, με την κατάκτηση της ΑΕΚ πέρυσι, ώστε να έχουν ένα στόχο.
