Τέλειωσε η ποδοσφαιρική χρονιά για τον Άρη. Στο Ο.Α.Κ.Α. απέναντι στην Α.Ε.Κ. του “πολύ” Μελισσανίδη, του Βασιλάκη του Δημητριάδη, του Χιμένεθ και του Μάνταλου.
Σε ένα, στο μόνο ίσως, ουσιαστικά αλλά φαινομενικά αδιάφορο παιχνίδι. Ο στόχος που είχε τεθεί απ’ το καλοκαίρι, η θέση Ευρώπης, μία λιγότερη σε σχέση με πέρσι καθώς ο Π.Α.Ο. του Αλαφούζου, του Κουρμπέλη, του Βέλεθ και του… πρότζεκτ, είχε εκτίσει την ποινή, επετεύχθη. Μια στόχευση που, μετά την κατραπακιά απ’ την Κοβαλίβκα, φαίνονταν βουνό ή ακτόρθωτο σε αρκετούς. Δυστυχώς, σε πολλούς συνοπαδούς τότε. Ευτυχώς, το ίδιο πίστεψαν και οι λεγόμενοι ως “ανταγωνιστές”.
Το σημείο κλειδί για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο ήταν η απόφαση, μετά το διπλό στον Βόλο, να μην γίνει πράξη το “πείραμα Τερζή”, κάτι που αποπειράθηκε να γίνει και στο κενό ανάμεσα σε Παντελίδη και Ένινγκ. Άξιος για όσα προσέφερε ο υπηρεσιακός, στην Μαγνησία, προπονητής. Άξιος και για όσα ακόμα παιχνίδια κλήθηκε να παίξει αυτόν τον ρόλο, παλιότερα. Σημαντικότατη η συνολική προσφορά του, στα του Άρη, για όσο καιρό ήταν στην ομάδα.
Η επιλογή μετά το διπλό στον Volos FC (!) ήταν ο Άκης Μάντζιος. Μπίνγκο, αν και λίγοι τον πίστεψαν, τότε. Αυτοί που αρνούνται να πούνε πως πέτυχε στα όσα κλήθηκε να κάνει, ακόμα και τώρα. Πιθανόν οι ίδιοι που μπορεί να είπαν εκείνο το βράδυ ευρωπαϊκής αποτυχίας, εκείνο το απόγευμα που σταμάτησε ο νους, πως “χάθηκε η χρονιά”.
Τελείωσε η ποδοσφαιρική χρονιά για την ομάδα. Δεν χάθηκε, κόντρα στις δυσοίωνες προβλέψεις. Κι αν εμείς, ρομαντικά αφελείς πολλές φορές, πιστεύαμε πως η ομάδα θα αντιδρούσε, αυτή απάντησε και με το παραπάνω. Για την ακρίβεια “με το δυο θέσεις παραπάνω”. Αμελητέο ή υποβαθμισμένο για κάποιους. Θέμα νοοτροπίας, στάσης ζωής ή κουλτούρας. Πείτε το όπως θέλετε. Απίστευτα σημαντικό επίτευγμα, για μένα. Για πάνω από πολλούς λόγους, με βασικό έναν. Την νοοτροπία, την φανέλα, την αλλαγή και την δυνάμωση, το βάρος που πρέπει να προστεθεί, αντίστοιχα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μάλλον, υπάρχει.
Αυτός είναι ο τίτλος, όπως λένε αρκετοί. Ένας τίτλος που μπορεί να έρθει όπως σε πολλές ομάδες, από σπόντα. “Θέλω να το ζήσω”, σου λέει ο άλλος, ο συνοπαδός, λες και εσύ έχεις κανένα βίτσιο να μην το θες. Παραβλέπει το “πώς”, το πριν, το μετά και στέκεται στο γεγονός. Ένας τίτλος χαρμάνας, ένα απωθημένο που κάνει τον νου να μην σκέφτεται καθαρά, να σταματά. Και όταν ο νους σταματά μπροστά στο συναίσθημα, όταν δεν υπάρχει ισορροπία στα δύο αυτά πράγματα, υπάρχει παγίδα. Ενίοτε και κίνδυνος. Τα παραδειγματα του 2008 και 2010, τα πιο πρόσφατα χρονικά, αλλά και πιο κοντινά σε πιθανότητες κατάκτησης που παίξαμε, φαίνεται πως δεν αποτελούν οδηγό και τροφή για σκέψη.
Κάποιοι, τότε, λειτούργησαν χτίζοντας μια ομάδα για περίπου μια πενταετία μεν, μα περιμένοντας την στιγμή, την ζαριά δε. Όταν αυτή δεν έκατσε, ούτε εδώ, ούτε και κάτω, κατέρρευσε η ελπίδα και το οικοδόμημα. Έτσι γίνεται, συνήθως, με οτιδήποτε χτίζεται για την στιγμή. Σε αντιδιαστολή, υπάρχει αυτό που δημιουργείται για τον χρόνο. Για να έχει διάρκεια αντοχής. Αυτήν που διασφαλίζει πως, ακόμα κι αν κάνεις λίγα βήματα πίσω, αυτά θα είναι για να πάρεις φόρα ξανά.
Όταν ο νους σταματάει στην στιγμή που ονειρεύεσαι κι εσύ κι εγώ και ο καθένας μας, σε ένα ατέλειωτο πάρτι της μιας μέρας, πάντα θα πλησιάζεις στην κορυφή και η πέτρα θα κυλάει πίσω. Ένας “Σίσσυφος και η κατάρα του”. Όμως… η φλόγα δεν θα σβήσει. Θα γίνουν οι κατάρες μας, ευχές. Έτσι λέει ένας στίχος. Κάπου στην αρχή, λέει για τα παλιά φυτίλια, που άναψαν. Στο ίδιο τραγούδι. Ταξιδεύω, λοιπόν, στον χρόνο και σταματάω στο 1979. Ένα έτος σταθμός, για τον μπασκετικό Άρη. Πέρασαν 49 χρόνια για να πάρει ξανά το πρωτάθλημα τότε. Ηγέτης στο παρκέ ο Χάρης Παπαγεωργίου, μαέστρος στον πάγκο ο Γιάννης Ιωαννίδης. Μόλις είχε σταματήσει από παίχτης. Ετών 35! Αν υπήρχε facebook, “βλέπω” ήδη τις τότε αναρτήσεις:
“Έλα μωρέ, με το παιδάκι”
“Πετύχαμε σε κακή χρονιά τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό”
“Φέρτε κανέναν μεγάλο προπονητή. Πρέπει να πάμε στο πιο πάνω επίπεδο”, κάποιες από αυτές!
Το πρωτάθλημα του 1979, η καπατσοσύνη του Γιώργου Τσιλιγκαρίδη και η φιλοδοξία του Νικ, έφεραν τον Δεκέμβρη στο Παλέ τον “Γκάνκστερ”. Κάποιοι “χρήστες” του τότε, σίγουρα θα ειρωνεύονταν τα πολλά χαμένα σουτ του στο πρώτο του ματς, κόντρα στον Ηρακλή. “Καλός, αλλά άμπαλος”, λένε πως έγραψε κάποιος! Το “θέλω” πολλών έγινε πράξη, μάλιστα και ο Γκάλης βρέθηκε υπό τις οδηγίες του Ντούσαν Ίβκοβιτς την άλλη χρονιά. Ο “ξανθός” βρέθηκε στον πάγκο της Λάρισας, καθώς “για εκεί είναι”, όπως θα είχε αναρτήσει κάποιος αν είχε την τεχνολογία του σήμερα! Πέρασαν 2-3 χρόνια ακόμα για να γυρίσει ο εγωιστής και Αρειανός κόουτς πίσω και να έρθει ξανά πρωτάθλημα το 1983.
Η επόμενη χρονιά, οι δυο χαμένοι τίτλοι σε μια βδομάδα σε μπαράζ πρωταθλήματος και τελικό κυπέλλου, υπήρξαν η αφορμή για την επόμενη άφιξη. “Ποιος Ιωνικός βρρρρε και ποιος Γιαννάκης και ποιος Κωστάκης (όπως προφήτευσε αποτυχημένα λίγα χρόνια μετά ο Βεζυρτζής)” πιθανώς να είχε αναρτήσει κάποιος! Ευτυχώς, οι ομάδες που ξέρουν τι θέλουν δεν έχουν ανάγκη “αναρτήσεων” ή, σωστότερα, έχουν γερές αναρτήσεις! Αυτά που ακολούθησαν αποτέλεσαν “χρυσή ιστορία”. Σταμάτησε ο νους στο τρίποντο του Γιαννάκη, στον Μπραντ Σέλλερς, στις βολές του Λιαδέλη στο “Παλέ των απλήρωτων” και το φόλοου του Ζάρκο, στην Προύσα, στον Ραΐσεβιτς και στην Λαμία στα χέρια του Νέστορα Κόμματου. Θα μου πεις, τώρα:
“Κάτσε ρε μεγάλε. Τρέλα πουλάς; Τι συγκρίνεις;”
Απαντάω: “Δεν πήγα μαγικά στο 1985, στο 91, το 97, το 98, το 2003 ή το 2004. Μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Άλλο έτος ήταν το σημαντικό”.
Στην γιγάντωση του μπασκετ, κανένας δεν εδέησε να συμπαρασύρει το ποδόσφαιρο. Κανένας άξιος να δει την ευκαιρία. Κανένας ικανός. Αυτή είναι η λέξη. Πέρασε καιρός, άλλαξε δεκαετία και φάνηκε φως. Ευρωπαϊκό, μετά από ξέρα 13 χρόνων. Και αφού το πρώτο εμπόδιο το έριξε ο ενθουσιασμός, στο δεύτερο, μια ομάδα απ’ την Πολωνία που μας την ξαναθύμισε το στοίχημα και το κουπόνι, σταμάτησε ο νους. Δυο χαμένα πέναλτι, δυο πρωταγωνιστών μάλιστα, αρκούσαν.
Μηδενισμός, απαξίωση, γκρίνια, μίρλα, περιθωριοποίηση. Πέρασαν χρόνια πολλά και οι αφορμές επίσης πολλές, για να σταματάει ο νους. Κάποιες στραβές, κάποιες καλές. Σερβέτ, Λεβερκούζεν, Μαδρίτη, Περούτζια ή Αούστρια. Στιγμές και γκολ που πάγωνε το μυαλό, άλλοτε κατά, άλλοτε υπέρ. Και εντός συνόρων. Ένα ματς με την Α.Ε.Κ. στο Χαριλάου το παλιό, το ολτν σκουλ που λένε, με δυο γκολ στο τέλος από Στρατηλάτη – Λόντσαρ, ένα στο Καυτατζόγλειο με αυτογκόλ μαχαιριά στην λήξη, ένα άλλο εντός με Ηρακλή.
Μια βδομάδα πριν είχε χαθεί τελικός, στην Τούμπα. Ένας τελικός που έπαιξε η ομάδα 33 χρόνια μετά. Απίστευτα πράγματα, κόντρα σε αυτό που θα έπρεπε να είναι ο Άρης. Ένα τέλμα διαρκείας, μια στιγμή και ένας νους που σταμάτησε με ένα “γκοοοόχι ρε π@@@”. Λιγότεροι πιστοί, λίγες μέρες μετά και το μυαλό πάλι να παγώνει, η καρδιά να χορεύει στο γκολ. Εκεί που σταματάει ο νους… αρχίζει ο Γιάννης ο Μαλλούς, είπε κάποιος εκείνη την μέρα! Μια προφητεία που έμελλε να συμπληρώσουν πολλά ονόματα, για διάφορους λόγους, στα επόμενα χρόνια. Βελώνης, Νέτο, Νασούτι, Λέμπο, Ρουίζ, Λαζαρίδης. Οι στιγμές. Η στιγμή. Έπαψα να ζω με αυτήν, όσο κι αν ξέρω πως θα έρχεται, γιατί έτσι είναι η μπάλα.
Ζω για αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Τα βήματα, προς τα μπρος. Την σιγουριά, την εμπιστοσύνη. Είχε στιγμές που ξύπνησαν ξανά οι μνημες και το σταμάτημα. Του νου, φυσικά. Κουέστα φέτος, μαζική ύπνωση άμυνας με Α.Ε.Κ. για ελάχιστα δεύτερα πέρσι, Ιντέγε με Μόλντε εντός. Ένα σπρώξιμο, γαμώτο. Θα συμβαίνει. Πάντα. Υπέρ ή κατά. Κάποιος θα πρωταγωνιστεί στον χορό του χαϊδέματος της πόρνης μπάλας, όπως είπε ο Όσιμ. Και η τύχη, ίσως. Μάθε να την κυνηγάς, συμπληρώνω. Όχι την πόρνη. Την τύχη σου. Αυτό είναι το δύσκολο. Να χτίζεις. Να δημιουργείς. Να σταθεροποιείσαι. Να ισορροπείς. Μόνο αν μάθεις να στέκεσαι, ψηλά, θα ξέρεις τι είναι αυτό που κυνηγάς.
Τέλειωσε η χρονιά για τον Άρη, που σε πείσμα πολλών δεν “τέλειωσε” ούτε νωρίς, ούτε αργά. Σε ένα φαινομενικά αδιάφορο παιχνίδι πήρε έναν σηματικό βαθμό που τον τοποθέτησε στην τρίτη θέση. Η λύσσα του θηρίου, του τίγρη και των φίλων του, μαζί με το τι θα επακολουθούσε “εντός των τειχών” αν ήμασταν μια θέση κάτω, Ευρώπης μεν, αλλά ως τέταρτοι, δείχνουν την σημαντικότητα των ασήμαντων πραγμάτων.
Εκεί που σταματάει ο νους, αρχίζει η καρδιά. Καρδιά όλων μας είναι ο Άρης. Είναι η στήριξη, η ενίσχυση, η γροθιά ενωμένη, η φωνή, η αγορά του κασκόλ, της μπλούζας, του διαρκείας. Μια καρδιά διαρκείας! Είναι η δουλειά, η καθιέρωση, οι υψηλοί στόχοι και το πλάνο για να τους κυνηγάς. Ταβάνι μας ο ουρανός. Εκεί είναι που σταματάει ο νους!
Στο τραγούδι της μέρας… https://m.youtube.com/watch?v=T3p1Z2sLb0Y
Πέμπτη, 20 Μάη 2021
Κίτρινο Βέλος
