O Steve Lake των θρυλικών Zounds, με αφορμή το live τους στο Vive Le Punk Rock Festival (AN Club, 4 Οκτωβρίου), μιλάει για την αναρχο-punk σκηνή, για το εξώφυλλο του δίσκου “The Curse Of Zounds” που έμεινε στην ιστορία και για την μπάντα που θα ήθελε να έχει βρεθεί μαζί στη σκηνή
Aς ξεκινήσουμε με μία κλασική ερώτηση, που πιθανότατα έχεις ερωτηθεί πολλές φορές. Πώς ξεκίνησαν οι Zounds;
Ναι, αυτό είναι γενικά καταγεγραμμένο. Ξεκινήσαμε ως μια ομάδα φίλων που τζάμαραν ατελείωτα και έπιναν πολύ χόρτο. Βασικά απλά αράζαμε σε διάφορα σπίτια, αν και όταν ξεκινήσαμε ήταν στα σπίτια των γονιών μας. Ήμασταν παθιασμένοι με τη μακρά άμορφη μουσική και τις τονικότητες της κιθάρας να παίζουν αιώνες. Αυτά τα καταγράφαμε σε κασέτα και αφού μαστουρώναμε ακόμα περισσότερο, μετά τα ακούγαμε. Αυτά ήταν τα πιο ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου. Στην αρχή δεν έπαιζα καν, απλώς άραζα εκεί. Τελικά κατάφερα να βρω τον δρόμο μου σε όλο αυτό. Στη συνέχεια, όταν ξεκίνησε το punk rock, όλοι είχαν μπάντες, έτσι σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να κάνουμε και εμείς μία. Αλλά δεν ήμασταν punk. Ήμασταν ψυχεδελικοί.
Πες μας μερικά πράγματα σχετικά με το DIY κίνημα “cassette culture” στο οποίο συμμετείχατε το ’70;
Η κουλτούρα της κασέτας ήταν φανταστική. Προσέφερε σε φτωχούς ανθρώπους σαν εμάς έναν τρόπο ηχογράφησης και διανομής της μουσικής μας, με πολύ μικρό κόστος. Πολλές μπάντες ξεκίνησαν DIY προσπάθειες και υπήρχαν άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη που άκουγαν αποκλειστικά DIY κασέτες. Υπήρχαν πολλά διαφορετικά πράγματα να ακούσεις, παράξενα και πειραματικά. H μισή από την πρώτη κασέτα των Zounds ήταν εγώ και ο Nick Godwin να δημιουργούμε θόρυβο ρίχνοντας πράγματα σε ένα πιάνο και αποσυντονίζοντας το ραδιόφωνο. Οι κύριοι υπεύθυνοι για όλες της μπάντες της σκηνής μας ήταν η Fuck Off Records, την οποία έτρεχαν φυγάδες από το συγκρότημα Here and Now. Οι δύο φιγούρες – κλειδί ήταν ο Jonathan Barnett και ο Kif-Kif. Ο Kif-Kif έγινε ο Keith Dobson των World Domination Enterprises.
Ποιες ήταν οι διαφορές της αναρχο-punk σκηνής; Πώς γίνατε μέρος αυτής της σκηνής εξαρχής;
Συμμετείχαμε στην ελεύθερη μουσική σκηνή που ήταν επικεντρωμένη γύρω από το Ladbroke Grove και το Portobello Road. Εκεί ήταν πραγματικά η έκρηξη της παλιάς χίπικης σκηνής. Παίζαμε σε πολλά δωρεάν φεστιβάλ και κάναμε πολλές δωρεάν συναυλίες κάτω από το Westway. Πολλά από αυτά διοργανώθηκαν από την Grant Showbiz, που αργότερα υπήρξε υπεύθυνη για τον ήχο των The Smiths, The Fall και διάφορων άλλων μεγάλων γνωστών μπαντών.
Η αναρχο-punk σκηνή ήταν πολύ διαφορετική. Όλοι ήταν ντυμένοι στα μαύρα και ήταν πολύ σοβαροί, ενώ εμείς επιμέναμε στο πολύχρωμο, το παιχνιδιάρικο και το ουτοπικό. Στην εμπλοκή μας σε αυτό, έπαιξε ρόλο η συνεργασία μας με τους Crass. Τους γνωρίσαμε και τους αρέσαμε αρκετά ώστε να προσφερθούν να κυκλοφορήσουν έναν δίσκο μας. Στην πραγματικότητα δεν υιοθετήσαμε το punk, το punk μας υιοθέτησε.
Πώς ήταν η επανένωσή σας μετά από τόσα χρόνια;
Ήταν περίεργο από τη μία κι από την άλλη τελείως φυσικό. Δεν ήταν όμως πραγματικά επανένωση, γιατί δεν κάλεσα κανέναν από τα πρώην μέλη της μπάντας. Συνεργάστηκα με διαφορετικούς ανθρώπους. Ήθελα να κάνω κάτι ιδιαίτερο με τη μπάντα, στο οποίο δεν νομίζω ότι θα ήθελαν να συμμετέχουν ο Laurence και ο Josef. Είχα τον Protag από τους Blyth Power, τον ATV στο μπάσο και τον Stick από τους Doom στα τύμπανα. Λειτούργησε για λίγο, αλλά μετά από λίγο έσπασε. Ήρθαμε στην Ελλάδα και κάναμε μερικές εκπληκτικές συναυλίες εδώ.
Στη συνέχεια μου ζητήθηκε να παίξω στη συναυλία “The Feeding Of The 5000” του Steve Ignorant. Αυτός ήταν ο λόγος που δημιούργησα μια νέα μπάντα μαζί με τον Paul O’Donnell στο μπάσο και τον Paul Gilbert στα ντραμς. Είναι εξαιρετικοί και συνεχίζουν να είναι ακόμα μαζί μου. Ο O’Donnell παίζει στους Astronauts και πρόσφατα έφερε τον κιθαρίστα Dominic Perez στη μπάντα. Τώρα οι Zounds και οι Astronauts είναι σχεδόν το ίδιο συγκρότημα.
Το “Redemption Of Zounds” κυκλοφόρησε το 2011. Παρότι είναι το δεύτερο άλμπουμ σας είναι σαν να μην πέρασε ούτε χρόνος από το πρώτο, το “The Curse Of Zounds”(1981). Πες μου μερικά πράγματα για αυτήν τη δουλειά σας.
Ναι, είναι πολύ λυπηρό το γεγονός ότι το “The Curse Of Zounds” εξακολουθεί να είναι τόσο επίκαιρο. Το “Redemption” πραγματεύεται παρόμοια θέματα, αλλά είναι λίγο πιο σύγχρονο. Μουσικά κινείται λίγο πολύ στο ίδιο μήκος κύματος. Αν και παίζω κιθάρα, οι ρυθμίσεις είναι πολύ πιο απλές. Δεν είμαι πολύ καλός κιθαρίστας.
Ετοιμάζετε κάποιο καινούριο υλικό;
Ίσως. Αν και δεν νομίζω ότι οι άνθρωποι έρχονται για να δουν τους Zounds για να ακούσουν κάποιο νέο υλικό. Θέλουν να ακούσουν τα τραγούδια που γνωρίζουν και αγαπούν. Είμαστε μια πολύ συναρπαστική μπάντα στα live μας.
Ποια είναι η γνώμη σου για τις μπάντες που υποστηρίζουν τις ίδιες πολιτικές ιδέες αλλά ταυτόχρονα είναι pop ή κερδοσκοπικά προσδιορισμένες;
Δεν σκέφτομαι πραγματικά τι κάνουν οι άλλες μπάντες. Κάνουν ότι θέλουν και κάνουμε ότι θέλουμε. Συνήθως πληρωνόμαστε πολύ άσχημα και ως εκ τούτου είμαστε πολύ φτωχοί. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τις μπάντες που τους αρέσει να πληρώνονται για τη δουλειά τους.
Ποιο live θυμάσαι πιο έντονα και γιατί;
Οι καλύτερες συναυλίες είναι εκεί που ο ήχος είναι καλός, παίζουμε καλά και το κοινό είναι ενθουσιώδες. Πιθανώς το καλύτερο live στο οποίο συμμετείχα ποτέ ήταν στο Βελιγράδι, το 2006. Ήταν η επέτειος της αμερικανικής επίθεσης στην πόλη και ήταν μια πολύ συναισθηματική συναυλία.
Πες μου για τα εξώφυλλα των άλμπουμ σας και προφανώς για εκείνο στο “The Curse Of Zounds”.
Το εξώφυλλο του “Curse Of Zounds” είναι μία εξαιρετική δουλειά του Cliff Harper. Το δημιούργησε για την απεργία των Πυροσβεστών στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στη συνέχεια το ξανασχεδίασε για μας. Πληρώθηκε £30. Ήταν τα καλύτερα £30 που ξοδέψαμε ποτέ.
Τί είναι punk σήμερα;
Υπάρχει ακόμα κάτι punk; Οι Zounds ήταν πάντα μια rock n roll μπάντα. Πολλοί μας αποκαλούσαν punk. Δεν μας πειράζει τι μας χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι. Μας αρέσουν όλοι.
Συγκροτήματα όπως οι Crass και οι Dead Kennedys έχουν γράψει τραγούδια ενάντια στη βία ή την καταστροφή περιουσίας. Ποια είναι η προσέγγισή σας;
Είμαι ειρηνιστής. Είμαι εντελώς ενάντια στη βία ενάντια σε οτιδήποτε.
Πες μου για την περίοδο της μπάντας vs του σόλο project σου.
Το σόλο μου είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τους Zounds. Αλλάζει συνεχώς. Κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πολύ για αυτό και σε κανέναν δεν φαίνεται να αρέσει.
Γυρνώντας πίσω, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες σε σχέση με τους Zounds;
Όχι. Θέλω να πω ότι έχουμε κάνει λάθος πολλά πράγματα, αλλά δεν φοβάμαι για αυτά που δεν μπορώ να αλλάξω.
Ποιά είναι η γνώμη σου για την τρέχουσα παγκόσμια πολιτική κατάσταση και την άνοδο τόσων πολλών ακροδεξιών κομμάτων;
Είναι πολύ τρομακτικό. Δεν είμαι σίγουρος τι να κάνω γι ‘αυτό. Οι δυνάμεις του σκότους συγκεντρώνονται και ποτέ δεν έχω υπάρξει πιο απαισιόδοξος.
“Fear can be a bum thing, a silly and a dumb thing. Fear can be the one thing that keeps us all apart” (στίχοι από το τραγούδι “Fear”). “O φόβος μπορεί να είναι ένα άθλιο πράγμα, ένα ανόητο και χαζό πράγμα. Ο φόβος μπορεί να είναι το μοναδικό πράγμα που μας κρατάει χωριστά”. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;
Είμαι φοβισμένος από τα πάντα. Είμαι πολύ νευρικός, ανήσυχος άνθρωπος. Η βία και η ασθένεια είναι τα πιο τρομακτικά πράγματα.
Ποιό είναι το πρώτο και ποιό το τελευταίο τραγούδι / άλμπουμ που άκουσες;
Το πρώτο άλμπουμ που άκουσα ήταν το “The Best Of Hank Williams” και το τελευταίο ήταν το “The Painted Word” των Television Personalities.
Υπάρχει κάποια μπάντα / καλλιτέχνης με την οποία δεν έχετε παίξει αλλά θα ήθελες πραγματικά;
Television Personalities
Κάτι τελευταίο ίσως για όσους θα βρεθούν στο live σας στην Αθήνα, στο Vive Le Punk Rock Festival (AN Club, 4 Οκτωβρίου);
Σας ευχόμαστε ειρήνη και αγάπη και ελπίζουμε να περάσετε καλά στη συναυλία.
Πηγή: rocking.gr
