“Στο κολέγιο έπρεπε να κάνουμε την θεωρία της τέχνης την οποία μισούσα. Νόμιζα ότι η θεωρία μας ήταν το πιο τρομερό πράγμα στον κόσμο. Με έκανε να θέλω να ρίξω βόμβες και να πυροβολήσω τα κτίρια”: David Thrussell
Mέσα σ αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζούμε όλοι μας καθημερινά, υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που παραμένουν απαθείς και αδιάφοροι σε όλα αυτά τα τέρατα που συμβαίνουν συνέχεια γύρω μας, συμμετέχοντας κι εξυπηρετώντας μ αυτό τον τρόπο τα γρανάζια του συστήματος. Κι από την άλλη πλευρά υπάρχουν κι αυτοί οι λίγοι ονειροπόλοι που επιμένουν να παλεύουν, να αντιστέκονται, να πολεμάνε με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, όσο κι αν τους έχουν λοιδορήσει.
Οι Αυστραλοί Snog που φιλοξενούμε στη στήλη μας σήμερα ανήκουν σ αυτούς τους λίγους που μέσα από τη μουσική τους και τους στίχους τους, μέσα ακόμα κι από τα εξώφυλλα των δίσκων του εκφράζουν την αγανάκτηση τους και το θυμό τους για όλα αυτά και γι αυτό ακριβώς τους αγαπάμε.
Το Τραγούδι της Εβδομάδας που επιλέξαμε να ακούσουμε παρέα μαζί σας είναι το Into The Light. Mια υπέροχη μελωδία από τους Snog από το άλμπουμ Beyond The Valley Of The Proles που κυκλοφόρησε το 2003.
Προέρχονται από τη μεγάλη ήπειρο της Αυστραλίας και είναι το πνευματικό παιδί του David Thrussell. Αρχικά σχηματίστηκαν το 1988 μαζί με τους συναδέλφους του από τη σχολή καλών τεχνών Tim McGrath και Julia Bourke. Η μουσική της μπάντας είναι μια μίξη πολλών διαφορετικών στυλ, συμπεριλαμβανομένων των industrial, techno, ambient, experimental, funk and country. Το όνομα της μπάντας, Snog, είναι μια παραπομπή στο “φιλιά και αγκαλιά”, και ο Thrussell δήλωσε ότι το όνομα συμβολίζει την αντίληψη της καταστροφής των φραγμών μεταξύ των ανθρώπων.
Το πρώτο άλμπουμ Lies Inc. του Snog κυκλοφόρησε το 1992 και ο Pieter Bourke, ο οποίος από τότε συνεργάστηκε με τους Dead Can Dance και Lisa Gerrard, προστέθηκε σύντομα στη μπάντα.
Οι στίχοι τους δείχνουν μια έντονη απογοήτευση με τα δυτικά ιδεώδη του υλισμού και της μαζικής ιδιοκτησίας, μια στάση ενάντια στον “αμερικάνικο καπιταλισμό”. Τα θέματα των τραγουδιών του είναι κατά του καταναλωτισμού, κατά του ατομισμού και αντίθετα στην ιδέα του Big Brother. Παρά τις φαινομενικά ριζοσπαστικές τους κλίσεις, ο David δεν θεωρεί τους στίχους του ως πολιτικούς, αλλά ως απλές και μάλλον προφανείς κοινωνικές παρατηρήσεις. Δεν ισχυρίζεται ότι έχει αποκαλυπτικά μυστικά, αλλά βλέπει τους στίχους του ως μια ειλικρινή εξέταση της ανθρωπιάς μας που αγωνίζεται μέσα στον εαυτό της.
Ο Thrussell αναφέρει διάφορες επιρροές στους μουσικούς του στυλ, από κινηματογράφο έως κλασικό βράχο και λαϊκή μουσική. Φανταστικά ονόματα όπως ο Foetus, οι Swans, ο Tom Waits, ο Cabaret Voltaire, ο Ennio Morricone, ο Kraftwerk, ο Lustmord, ο Pink Floyd, ο Leonard Cohen, ο Hawkwind, ο Nick Cave, ο Lassigue Bendthaus και ο Clock DVA. Mε κινηματογραφικές παρουσίες όπως ο Ρομάν Πόλανσκι, ο Στάνλεϊ Κούμπρικ, ο Oliver Stone, ο David Cronenberg, ο John Carpenter και η ασταμάτητη αγάπη του “spaghetti western”. Υποστηρίζει χωρίς αμφιβολία το δικαίωμα της δειγματοληψίας και προωθεί ανοιχτά τη δειγματοληψία του δικού του υλικού από άλλους καλλιτέχνες.
“Δυστυχώς, νομίζω ότι δεν θα προκαλέσουμε επανάσταση ούτε θα καταστήσουμε την υπάρχουσα κατάρρευση τάξης ή οποιοδήποτε από αυτά τα πράγματα, οπότε το πιο ρεαλιστικό είναι να αφήσουμε στους ανθρώπους που αισθάνονται διαφορετικοί από τη γενική μάζα, τους λεγόμενους «ξένους», να γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνοι. Επειδή αισθάνομαι ότι υπάρχουν όλες αυτές οι διαφορετικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία που λένε στους ανθρώπους που σκέφτονται ή ενεργούν διαφορετικά ότι είναι εντελώς μόνοι. Ακόμη και αν το Διαδίκτυο είναι κάτι, οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι πολύ εξατομικευμένοι, πολύ ξεχωριστοί και μας λένε συνεχώς ότι είμαστε ξεχωριστοί. Και η κύρια μηχανή συνεχίζει να μας λέει πώς πρέπει να σκεφτούμε και τι πρέπει και τι δεν πρέπει να πιστέψουμε. Υποθέτω λοιπόν ότι το καλύτερο μήνυμα που Snog θα μπορούσε να ελπίζει να παραδώσει είναι στην πραγματικότητα “Σκέψου μόνος σου” και επίσης “Δεν είσαι μόνος, υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που δεν συμφωνούν!!…”: David Thrussell.
“Το πιο σημαντικό πράγμα για μένα είναι ότι το τραγούδι πρέπει να αισθάνεται αυθεντικό, σαν να ήταν άτομο και αυτό το πρόσωπο ήταν geniune και ειλικρινής”…
And yet the menace of the years
Finds, and shall find, me unafraid
It matters not how straight the gate
How charged with punishments the scroll
I am the master of my fate
And I am the captain of my soul
Και όμως η απειλή των χρόνων
Βρίσκει και θα με βρει να μη φοβάμαι
Δεν έχει σημασία πόσο ευθεία είναι η πύλη
Πόσο χρεώνονται με τιμωρίες το κύλινδρο
Είμαι ο κύριος της τύχης μου
Και είμαι ο αρχηγός της ψυχής μου
