O τίτλος του απόλυτου “ροκ σταρ” είναι λίγος για αυτόν τον απίστευτα χαρισματικό Performer
Ο Iggy Pop έχοντας πια πατήσει την έβδομη δεκαετία της ζωής του είναι αναμφισβήτητα ένα φαινόμενο. Όχι τόσο μουσικό πια. Ποτέ δεν ήταν… Άλλωστε γενικά ο μύθος ενός “ροκ σταρ” μικρή σχέση έχει με την καθαυτή μουσική του αξία.
Έτσι κι o Iggy, από εκείνες τις πρώιμες άγριες μέρες των Stooges, ήταν περισσότερο το punk τσογλάνι που έβγαλε τη γλώσσα του και σήκωσε το μεσαίο του δάχτυλο στον καθωσπρεπισμό και την επιδειξιομανία της εποχής παρά ένας “τυπικός” μουσικός. Το έχει καταλάβει κι ο ίδιος ότι αν γραφτεί στην ιστορία της μουσικής θα είναι για αυτό το λόγο ακριβώς. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια γυρίζει την υφήλιο σαν “Iggy & the Stooges”. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η συνέχεια… Στην ασφάλεια του ένδοξου παρελθόντος…
Για σήμερα Το Τραγούδι της Εβδομάδας που έχουμε επιλέξει να ακούσουμε είναι το Loves Missing από τον εκρηκτικό Iggy Pop. ‘Ενα ολοκαίνουριο μουσικό κομμάτι που κυκλοφόρησε το 2019 από το άλμπουμ Free. Το Free είναι μια ενδοσκοπική μουσική με θέμα την τζαζ, σε θέματα όπως η θνησιμότητα, η αγάπη και το σεξ και μάλιστα με τον Iggy να απαγγέλλει ποίηση από τον Dylan Thomas.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ήταν διαβόητος για την υπονόμευση των πολιτιστικών προτύπων. Μια συναυλία από τους Stooges περιλάμβανε συχνά αιματοχυσία, μαζί με τον θριαμβευτικό εορτασμό μιας ή περισσοτέρων διεστραμμένων. Ο Pop ήταν βίαιος στη σκηνή, βγάζοντας τα ρούχα του, σέρνοντας τα έπιπλα ή τα σώματα γύρω από τον κορμό, κόβοντας το στήθος του με κομμάτια σπασμένου γυαλιού. Στο Σαν Φρανσίσκο, το 1974, έτρεχε μέσα από το πλήθος όταν ένας ανεμιστήρας τράβηξε τα κοντομάνικα του και φάνηκε να εκτελεί στοματικό σεξ. Οι ιστορίες για την άσχημη συμπεριφορά του Pop είναι ατελείς, γοητευτικές και άφθονες.
Ο Pop φαινόταν να θεωρεί τη βία ως ένα είδος απολύσεως. Ο ίδιος ακρωτηριασμένος στην σκηνή, σκαλίζοντας, εκθέτοντας και παραβιάζοντας το σώμα του, εκτελώντας ένα είδος θεατρικού εξορκισμού προς όφελος όποιος μπορούσε να παρακολουθεί. Αν και φαίνεται ξεκάθαρο πως ότι γινόταν στη σκηνή, εν μέρει από ένστικτο, ήταν επίσης σκόπιμο. “Δεν συνέβη τίποτα που δεν έγινε αντιληπτό ως παράσταση”, είπε.
Στις 21 Απριλίου του 1947 στο Muskegan του Ann Arbor στο Michigan γεννιέται ο James Jewal Osterburg και μέχρι το 1964, παίζει ντραμς και τραγουδάει περιστασιακά για μια όχι και τόσο σπουδαία garage μπάντα, τους Iguanas. Το 1966 ενώ είναι στο Σικάγο, να «μάθει» τα μπλουζ αποφασίζει ότι ποτέ δεν πρόκειται να γίνει ένας καλός bluesman και επιστρέφει στο Michigan, για να παίξει τη δική του μουσική.
Οι Psychedelic Stooges (όπως αρχικά ονομάζονταν) είναι γεγονός, με αρχικά μέλη τον Iggy και τους αδερφούς Asheton, Roy & Scott σε κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα. Τον Νοέμβριο, την ημέρα του Halloween συγκεκριμένα, γίνεται η πρώτη δημόσια εμφάνιση τους σ’ ένα πάρτι. Αν και οι δύο πρώτοι τους δίσκοι είχαν χαμηλές πωλήσεις, επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη του Punk Rock μερικά χρόνια αργότερα.
Η δισκογραφική εταιρεία γύρισε την πλάτη στη μπάντα το 1971, λόγω της έλλειψης ενδιαφέροντος από το κοινό και της συνεχούς χρήσης ναρκωτικών. Οι Stooges διαλύθηκαν προσωρινά, αλλά με την βοήθεια του Ντέιβιντ Μπάουι ένωσαν και πάλι τις δυνάμεις τους και μετακόμισαν στην Αγγλία μέχρι το 1974 που ήρθε το τέλος.
Οι Stooges είχαν ξεπεράσει τα όριά τους και άφηναν τη «σφραγίδα» τους,όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης οφείλει να κάνει, στην τέχνη τους… με το χειρότερο τέλος!! Απείχαν πολύ μακριά απ’ τον χαρακτηρισμό: «καλά παιδιά»!!
Έχοντας να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα λόγω του εθισμού με τα ναρκωτικά και φτάνοντας στα πρόθυρα του θανάτου, έκανε σόλο καριέρα χωρίς όμως να άλλαξει στο παραμικρό την σκηνική του παρουσία.
Η μουσική τους έγινε και πάλι επίκαιρη με την άνοδο της δημοτικότητας του grunge και ο Iggy επιχείρησε να επαναφέρει την μουσική προσέγγιση των Stooges. Κάνει περιοδείες σ όλο τον κόσμο, κυκλοφορεί νέα άλμπουμ. Πολλοί φίλοι και όλοι οι πρωταγωνιστές του έχουν πεθάνει και φέτος σηματοδοτούν 50 χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ του The Stooges.
Ένας απίστευτος χαρισματικός Performer, ο οποίος εκτελεί με ακρίβεια και προσήλωση γυμναστή το πρόγραμμα του, ιδρώνει τη φανέλα του κατά έναν τρόπο που φαίνεται εντελώς ασυμβίβαστος με την ηλικία αλλά κυρίως με το άγριο παρελθόν του, που κάποτε τον είχε φέρει με το ενάμισυ πόδι στον τάφο. Και είναι αυτή η σκηνική του παρουσία, ο τρόπος που επικοινωνεί, το πάθος του που σώζει την όλη κατάσταση.
Τη δεκαετία του ’80 και τη δεκαετία του ’90, νεαρά indie-rock συγκροτήματα διαμορφώθηκαν εξίσου από τη μουσική του Stooges.
Ο Kim Gordon της Sonic Youth μου το περιέγραψε ως “σκοτεινή, σέξι, επικίνδυνη, ριζοσπαστική μουσική. Αυτές οι λέξεις δεν περιγράφουν σχεδόν καθόλου μουσική στο rock σήμερα, αλλά αυτό μας έδωσαν οι Stooges, τέλεια, φαινομενικά αβίαστα rock τραγούδια…”
Love’s missing
Love’s screaming
So quietly and in pain
Love’s absent
It’s failing her once again, againΗ αγάπη λείπει
Η φωνή της αγάπης
Έτσι ήσυχα και με πόνο
Η απουσία της αγάπης
Της αποτυγχάνει άλλη μια φορά, πάλι
