Το αγαπημένο συγκρότημα έρχεται ξανά στη χώρα μας, για μία και μοναδική συναυλία στο Ηρώδειο, το Σάββατο 13 Ιουλίου. Ιδανική λοιπόν η αφορμή για μια τηλεφωνική συζήτηση με τον τραγουδιστή τους Stuart Staples, στην οποία μιλήσαμε για τον ολοκαίνουριο δίσκο (που έρχεται), για τα 1990s, και για τον ρόλο που παίζει το συναίσθημα στη μουσική δημιουργία
Επιστρέφετε στην Αθήνα για συναυλία και μάλιστα σε έναν ξεχωριστό χώρο. Σε ένα αρχαίο Θέατρο…
Δεν θα παίζαμε πουθενά φέτος, αν δεν είχαμε την πρόταση να έρθουμε στην Ελλάδα. Είναι σπουδαίο να εμφανίζεσαι στο Ηρώδειο, μεγάλο προνόμιο και τιμή για κάθε καλλιτέχνη. Μόλις ολοκληρώσαμε τις ηχογραφήσεις για τον καινούριο μας δίσκο, εν τω μεταξύ, οπότε αυτή θα είναι η πρώτη και καλύτερη συναυλία μας για το 2019.
Τί να περιμένουμε λοιπόν να μας παρουσιάσετε;
Η setlist θα κάνει μια ευρεία επιλογή από όλο το φάσμα της καριέρας μας. Ωστόσο προσπαθούμε να μην έχουμε απόλυτα αυστηρή setlist και να αφήνουμε πάντα περιθώριο για αυθόρμητες επιλογές, ανάλογα με το μέρος και με τη σχέση που έχουμε με το κοινό τη δεδομένη στιγμή.
Θα έχουμε άρα την ευκαιρία να ακούσουμε υλικό από τον νέο δίσκο;
Νομίζω θα αποδειχθεί δύσκολο να αντισταθούμε στο να παίξουμε για πρώτη φορά κάποια τραγούδια μπροστά στο ελληνικό κοινό, ειδικά σε μια τέτοια σπουδαία τοποθεσία. Αυτή πάντως δεν θα είναι μια συναυλία που θα βασίζεται στην παρουσίαση καινούριας μουσικής. Αλλά νομίζω ότι μερικά νέα τραγούδια θα καταφέρουν να βρουν τον δρόμο τους και να ακουστούν, για πρώτη φορά.
Έχετε κάνει πολλά project σαν συγκρότημα, αλλά κι εσύ προσωπικά έχεις ασχοληθεί με σόλο δίσκους, με installations, με μικρού μήκους ταινίες. Θαυμάζω τον τρόπο που καταφέρνεις και παραμένεις soulful και αληθινός. Και με εντυπωσιάζει που το υλικό σας ποτέ δεν έχει ακουστεί παρωχημένο ή δήθεν, σε ό,τι κι αν κυκλοφορήσατε μέσα στα χρόνια…
Σε ευχαριστώ πολύ που μου το λες αυτό. Σημαίνει πολλά το να ακούς τέτοια λόγια. Να σου πω κάτι σημαντικό; Το συγκρότημα μπήκε σε μια πολύ άσχημη φάση, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Όλοι νιώθαμε ότι φτάναμε σε ένα τέλος και ότι πεθαίναμε σαν μπάντα. Όμως, όταν αυτό που κάνεις είναι η ίδια σου η ζωή, τότε αισθάνεσαι ότι και η δική σου ζωή τελειώνει. Ήταν λοιπόν μια φάση στην οποία έπρεπε να ορίσω νέες παραμέτρους για το τι ήθελα να κάνω στο εξής. Τότε ήταν που έγραψα τον πρώτο μου σόλο δίσκο· και τότε άρχισα να επανεκτιμώ τι είναι στ’ αλήθεια σημαντικό για εμένα.
Έκτοτε κάνω μόνο πράγματα που μου υποδεικνύει το συναίσθημα μου. Αυτό με οδήγησε σε οτιδήποτε δημιούργησα, είτε ήταν κάποιο installation για το Πολεμικό Μουσείο, είτε κάποιο soundtrack. Το αληθινό συναίσθημα με οδηγούσε στις επιλογές μου, ακόμη και σε project για τα οποία δεν γνώριζα πολλά πράγματα. Συνεργαζόμουν όμως με ανθρώπους που με ήξεραν καλά και που γνώριζαν περισσότερα από εμένα. Κι έτσι μάθαινα από εκείνους. Είναι δύσκολο να ακολουθείς πάντα αυτό που νιώθεις. Με οτιδήποτε έχω καταπιαστεί μετά το 2003, είναι αποτέλεσμα έντονου συναισθήματος. Καμιά φορά η διαδικασία αποδεικνύεται επίπονη. Όμως έτσι δεν χάνεις ποτέ τον δρόμο σου.
Παρόλο που ζείτε σε διαφορετικές πόλεις, τα μέλη των Tindersticks εξακολουθείτε και συνεργάζεστε αρμονικά. Πόσο δύσκολο είναι αυτό;
Ζούμε σε διαφορετικές χώρες, για την ακρίβεια. Όμως η ενέργεια ανάμεσα μας διατηρείται, όπως και η επικοινωνία. Αυτό οφείλεται κυρίως στους ανθρώπους που απαρτίζουν το συγκρότημα και στην ποιότητά τους ως μουσικοί. Κανείς δεν θα ήταν διατεθειμένος να μείνει στους Tindersticks μετά από τόσο καιρό, αν δεν έπαιρνε μια μεγάλη και ουσιαστική καλλιτεχνική ικανοποίηση από όσα κάνουμε μαζί. Όταν βρισκόμαστε όλοι στον ίδιο χώρο, υπάρχει ακόμη η σωστή ατμόσφαιρα ανάμεσά μας. Μοιραζόμαστε τις ίδιες ευαισθησίες και μια κοινή ανάγκη για περιπέτεια, η οποία μας δένει.
Ξεκινήσατε την καριέρα σας στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν συνέβαιναν τόσα πολλά στη μουσική. Από τη μία ήταν η electronica, από την άλλη το grunge, ενώ και το κύμα της brit pop ήταν ακόμη φρέσκο και ορμητικό. Αναλογίζεστε ποτέ πώς καταφέρατε και κατακτήσατε τον μουσικό Τύπο και τις καρδιές των ακροατών εκείνη την εποχή;
Η αλήθεια είναι ότι ο μουσικός Τύπος μας ξεχώρισε πολύ νωρίς, ειδικά το Melody Maker. Υποθέτω ότι ήμασταν στο σωστό σημείο και βρήκαμε ένα παραθυράκι για να εμφανιστούμε, την εποχή που τα μουσικά έντυπα δεν ήθελαν να γράφουν άλλο για τους Nirvana, λίγο πριν προλάβει η brit pop να πάρει εμπορικές διαστάσεις. Εκείνη τη στιγμή, οι άνθρωποι ήταν πιο ανοιχτοί και δεκτικοί. Το 1993 και το 1994 ίσως ήταν χρονιές στις οποίες δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο δόγμα ή μια κυρίαρχη μόδα, που έπρεπε οι ακροατές να ακολουθήσουν.
Δεν ακουγόσασταν βέβαια σαν τίποτε άλλο δημοφιλές εκείνα τα χρόνια…
Αυτό είναι αλήθεια. Η πορεία μας πήρε εντελώς διαφορετική τροπή όταν ο Nick Cave μας πήρε μαζί του στην περιοδεία του στην Ευρώπη, εκείνα τα χρόνια. Αυτό το γεγονός μας έφερε σε ένα άλλο, μεγαλύτερο κοινό. Και μετά δεν ήμασταν ποτέ πια οι ίδιοι.
Αισθάνομαι ότι με κάθε δίσκο που βγάζετε, τροφοδοτείτε τον επόμενο. Είτε είναι ένα soundtrack για την Κλερ Ντενί ή ένας δικό σας άλμπουμ, το ένα βήμα φέρνει το άλλο. Σαν φυσικό συνεπακόλουθο. Διανύετε μια συνεχόμενη και ομαλή πορεία…
Πραγματικά. Είναι κάτι που ισχύει για όλα όσα κάνουμε. Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Όσο χρειάζονται οι αλληλεπιδράσεις, πάντως, χρειάζεται και η απόσταση. Πρόσφατα, όλοι μας μείναμε μακριά για 2 ολόκληρα χρόνια. Τότε βρήκα χρόνο να γράψω μουσική για το High Life, την ταινία της Κλερ, ενώ έφτιαξα κι έναν προσωπικό δίσκο. Χρειάζεται πάντα χρόνος για απομόνωση και πειραματισμό. Για το High Life, επίσης, πειραματίστηκα με την ηλεκτρονική μουσική. Η Κλερ μου είχε πει ότι χρειαζόταν τη μουσική σαν αφηγηματικό εργαλείο, ήθελε δηλαδή να δώσει μια συγκεκριμένη sci-fi ατμόσφαιρα. Έτσι αφιέρωσα τον τετραπλάσιο χρόνο δουλειάς σε αυτό το soundtrack, απ’ ότι θα αφιέρωνα υπό άλλες συνθήκες, αν δούλευα π.χ. σε έναν πιο παραδοσιακό σχεδιασμό ήχου.
Αυτός ο χρόνος λοιπόν στον οποίον δούλεψα με υπολογιστές και με ηλεκτρονικούς ήχους, ήταν επόμενο να με επηρεάσει στον δίσκο που μόλις ολοκληρώσαμε. Στις πρώτες συναντήσεις που είχαμε με το συγκρότημα, είπα ότι δεν θέλω καθόλου να προσεγγίσουμε ηλεκτρονικούς ήχους και ότι θα προτιμούσα να δουλέψουμε με οργανικούς, φυσικούς ήχους, μιλώντας για την αληθινή ζωή και το φυσικό μας περιβάλλον. Είναι απολύτως λογικό να καθορίζεται ένας δίσκος από το ύφος και τη δουλειά που χρειάστηκε ο προηγούμενος. Αυτό κάνει την διαδικασία ηχογραφήσεων να είναι δημοκρατική, τίμια και αληθινή.
Μετά από τόσα χρόνια, τόση καλλιτεχνική επιτυχία και τόσα σκαμπανεβάσματα που προανέφερες, αισθάνεσαι ότι είστε σε ένα καλό σημείο;
Μετά από 27 χρόνια μαζί, έχουμε περάσει σε επίπεδο που επικοινωνούμε σχεδόν τηλεπαθητικά μεταξύ μας. Νομίζω ότι ο νέος δίσκος προσεγγίζει ακριβώς αυτό το συναίσθημα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρει να το αποτυπώσει πλήρως στα τραγούδια, αλλά σίγουρα το προσεγγίζει πολύ.
Πηγή: avopolis.gr
