Στην Ελλάδα έχουμε πάντα το συνήθειο της βιασύνης, μέχρι και την 5η αγωνιστική έχουμε βγάλει είτε αποτυχημένους, είτε πρωταθλητές, είτε επιτυχημένους, είτε σίγουρους για υποβιβασμό, τα πρωταθλήματα όμως δεν τελειώνουν Σεπτέμβριο.
Η διοργάνωση του πρωταθλήματος, είναι πάντα η πιο δύσκολη, χρειάζεται ομάδα “γεμάτη”, με βάθος στον πάγκο της και ποδοσφαιριστές που θα μπορέσουν να αντέξουν την πίεση όλης της χρονιάς, αν βέβαια μια ομάδα κάνει λόγο για πρωταθλητισμό.
Η ήττα από τον Παναιτωλικό, παρατήρησα πως έφερε ειρωνεία προς τους ποδοσφαιριστές, υποβάθμιση προς την ομάδα, χλευασμό. Ο κόσμος του Άρη, είναι λογικό να…τρελαίνεται με άσχημα αποτελέσματα, είναι λογικό να θέλει και να διψά για να δει τη διάκριση για την ομάδα του, όμως ο πρωταθλητισμός, έχει και κακές μέρες, ειδικά όταν δεν παίρνεις τα σφυρίγματα που αξίζεις.
Ο Θεός του Πολέμου αυτή τη στιγμή, χτίζει μια ομάδα η οποία θέλει να κάνει πραγματικό πρωταθλητισμό και βρίσκεται στο χέρι της το αν θα το πετύχει, η σοβαρότητα και η συνέπεια είναι χαρακτηριστικά που πρέπει να ακολουθήσουν την ομάδα μέχρι το τέλος της σεζόν.
Θα υπάρξουν σίγουρα και κακές μέρες, αλλά όπως είπαμε, στο πρωτάθλημα χτίζεις Σαββατοκύριακο με το Σαββατοκύριακο τις βάσεις, δεν το χάνεις ή το κερδίζεις κάθε φθινοπωρινό διήμερο.
Οι “κιτρινόμαυροι” έχουν συλλέξει 10 βαθμούς σε 5 παιχνίδια, μια αρκετά καλή συγκομιδή βαθμών για τις πρώτες 5 αγωνιστικές, μιας καινούριας ομάδας.
Η ομάδα του Άρη χρειάζεται στήριξη και υπομονή, δεν έχει πραγματοποιηθεί το “δέσιμο” μεταξύ των ποδοσφαιριστών στο 100%, η συνέπεια όμως και η σοβαρότητα, μπορούν να κρατήσουν τον Άρη στις πρώτες θέσεις τις βαθμολογίας μέχρι το προαναφερθέν δέσιμο, να αρχίσει να βρίσκεται πάνω από το 80%.
Ο Θεός του Πολέμου, δεν έχει να φοβάται τίποτα, έχει μια ομάδα που μπορεί να της κοιτάξει όλες στα μάτια, αλλά έχει να αντιμετωπίζει πάντα τον μεγαλύτερό του αντίπαλο, τον ίδιο του τον εαυτό.
