Η ποίηση είναι μοναχική υπόθεση. Δε γράφεις ποίηση για το πλήθος. Η ποίηση είναι υψηλή επιδίωξη αυτο-δέσμευσης. Τα τραγούδια είναι για τους πολλούς. Όταν γράφω ένα τραγούδι, φαντάζομαι να το ερμηνεύω, να το προσφέρω. Πρόκειται για μια άλλη μορφή επικοινωνίας. Είναι για τους άλλους…
“Πάντα γράφουμε ορισμένα ποιήματα για τις μάζες. Όταν ο Allen Ginsberg έγραψε το Ουρλιαχτό, δεν νομίζω ότι το έγραψε για τον εαυτό του. Το έγραψε για να μιλήσει ανοιχτά, να κινητοποιήσει, να αφυπνίσει τους ανθρώπους. Νομίζω ότι το Rock and Roll, όντας η πολιτιστική μας φωνή, πήρε αυτήν την ενέργεια και την κατέστησε ακόμη πιο προσβάσιμη.
Όταν γράφω ένα ποίημα δεν σκέφτομαι κανέναν. Δε σκέφτομαι πως θα το δεχτούν οι άλλοι. Δε σκέφτομαι αν θα χαροποιήσει ή αν θα εμπνεύσει κάποιους. Όταν γράφω ένα ποίημα βρίσκομαι σ’ έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Τον κόσμο της απόλυτης μοναξιάς. Προορίζεται για τους άλλους.
Γράφω τραγούδια όταν είμαι μόνη μου, για παράδειγμα, όταν περπατάω στην παραλία και ένα κομμάτι σχηματίζεται στο μυαλό μου. Ή, όταν ξυπνώ μετά από ένα όνειρο, όπως όταν έγραψα το “Blakean Year”. Γράφω συχνά τραγούδια που έχουν σχέση με τα όνειρα που βλέπω όταν κοιμάμαι και τα πηγαίνω στους μουσικούς μου για να με βοηθήσουν. Κάποιες φορές γράφω μελωδίες αρκετά περίπλοκες για να τις παίξω στην κιθάρα, επειδή δεν μπορώ να παίξω πάνω από οκτώ ακόρντα.
Το “Free Money” μου ήρθε μια νύχτα πριν το χάραμα, κατά τις τρεις το πρωί, καθώς περπατούσα στην περιοχή του St. Mark’s (γειτονιά του East Village της Νέας Υόρκης). Δεν είχε χαράξει ακόμη καλά αλλά η Νέα Υόρκη είχε τόσο φως και κάπως έτσι μου ήρθε η έμπνευση για το κομμάτι και το τραγούδησα στον Lenny. Εκείνος βρήκε τα κατάλληλα ακόρντα και έτσι φτιάξαμε το τραγούδι.
Ήταν ένα από τα πρώτα μας. Άλλα κομμάτια μου έρχονται απλώς στο μυαλό, τα τραγουδάω δυνατά και η μπάντα βρίσκει τον τρόπο και τα προσαρμόζει. Για μένα, ο πιο απλός τρόπος είναι και ο καλύτερος.
Το “Gandhi” κρατά εννέα λεπτά σε ένα ακόρντο. Είναι αυτοσχεδιασμός. Το “Radio Bagdad” είναι κι αυτό αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού. Δεν είχα τους στίχους στον νου μου, αλλά ήξερα ότι ήθελα να μιλήσω ανοιχτά κατά της εισβολής στο Ιράκ. Όντας μάνα η ίδια, μπόρεσα εύκολα να μπω στη θέση των μανάδων της Βαγδάτης που προσπαθούσαν να παρηγορήσουν τα παιδιά τους κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών. Μ αυτόν τον τρόπο ανατροφοδοτούνται οι στίχοι που φτιάχνω…”
Πηγή: merlins.gr
