Το παράξενο mental κοκτέιλ του να είσαι αρκετά καλός, αλλά όχι για βασικός και πώς αυτό σε ατσαλώνει
Στα αποδυτήρια ο κόουτς λέει συνέχεια ότι «η ομάδα είναι πάνω απ’ όλα». Στο παρκέ όμως υπάρχει μια αλήθεια που είναι σκληρή, άλλο να ξεκινάς βασικός κι άλλο να είσαι ο έκτος παίκτης, αυτός που έρχεται πρώτος από τον πάγκο, που κρατάει το ματς όταν οι άλλοι ξεκουράζονται στον πάγκο να πάρουν καμιά ανάσα, αλλά που σπάνια ακούει το όνομά του στην πεντάδα πριν το τζάμπολ.
Ο έκτος παίκτης ζει σε ένα παράξενο zone. Δεν είναι συμπληρωματικός σε καμία περίπτωση. Είναι απαραίτητος. Και ταυτόχρονα, βρίσκεται μόνιμα στο όριο, καλός enough για να τον εμπιστευτούν, όχι αρκετά όμως για να καθιερωθεί και να ξεκινήσει στο αρχικό σχήμα. Αυτό το ιδιότυπο μείγμα δημιουργεί μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη ψυχολογία, και, συχνά, ένα ιδιαίτερο είδος προσωπικότητας.
Δεν είσαι βασικός, αλλά δεν είσαι και στα δευτερότριτα
Από έξω μοιάζει απλό, μπαίνεις από τον πάγκο, δίνεις ενέργεια και νεύρο, over. Μέχρι και το όνομά σου μπορείς να δεις στο NetBet σε κάποιο στοίχημα. Από μέσα είναι πιο κομπλικέ. Ο έκτος παίκτης κουβαλάει δύο αντικρουόμενα μηνύματα:
- Σε χρειαζόμαστε φουλ και είσαι απαραίτητος
- Δεν σε βάζουμε να ξεκινήσεις
Κάπου εκεί γεννιέται η πρώτη ψυχολογική ρωγμή. Γιατί η θέση του δεν είναι ναι ή όχι. Είναι ίσως. Και το ίσως μπορεί να σε τρελάνει και να μπλέξει την κατάσταση πολύ περισσότερο από ένα καθαρό και σταράτο όχι.
Το να μην ξεκινάς βασικός δε σημαίνει ότι δεν αξίζεις. Στον αθλητισμό όμως, ειδικά σε υψηλό επίπεδο, η αναγνώριση μετριέται σε σύμβολα και αριθμούς, πεντάδα, λεπτά, άσσος, κατοχής μπάλας σε κρίσιμα σημεία. Ο έκτος παίκτης έχει ρόλο, έχει λεπτά, έχει επιρροή, αλλά συχνά του λείπει η λέξη που λέγεται βασικός!
Η αβεβαιότητα
Ο βασικός μπορεί να έχει πίεση, αλλά συνήθως έχει και σταθερότητα. Ο έκτος παίκτης έχει την πίεση χωρίς τη σταθερότητα. Σας μπερδέψαμε; Πάμε να το δούμε αναλυτικά, σήμερα μπορεί να παίξει 28 λεπτά και να πάει τάπα. Αύριο να παίξει 12 γιατί το ματς όλο πήγε αλλιώς. Μεθαύριο να του πουν ότι θέλουμε άμυνα κι ας είναι ο καλύτερος scorer του πάγκου.
Αυτό το συνεχές μπες–βγες σού καίει το μυαλό ένα μυαλό, Τι θέλει ο κόουτς τώρα; Πώς θα καταφέρω να μπω για λίγο;
Σε κάποιους πέφτει βαρύ το παθαίνουν σαν βάρος. Άλλοι το μετατρέπουν σε υπερόπλο, γίνονται πιο παρατηρητικοί, πιο προσαρμοστικοί, κουβαλάνε μια τρέλα. Μαθαίνουν να διαβάζουν τον ρυθμό, να πιάνουν τον παλμό της ομάδας, να μπαίνουν στο παιχνίδι χωρίς με κρύο αίμα. Αυτό δεν το λες και λίγο. Είναι χάρισμα.
Το σύνδρομο του να αποδείξω την αξία μου και η παγίδα του
Ο έκτος παίκτης συχνά ζει με μια μόνιμη ανάγκη να αποδείξει ότι αξίζει παραπάνω, θέλει να αποδείξει πραγματάκια. Λοιπόν αυτή η βαθύτερη ανάγκη μπορεί να οδηγήσει σε δύο καταστάσεις:
Υγιής φιλοδοξία, δουλεύει, βελτιώνεται, περιμένει τη στιγμή του.
Φουλ άγχος, παίζει βιαστικά, κυνηγάει νούμερα, φοβάται το λάθος, δεν παίρνει προσπάθειες
Η παγίδα είναι λίγο πολύ η κλασική, όταν έρχεσαι από τον πάγκο, νιώθεις ότι έχεις λιγότερο χρόνο να φανείς μέσα στο ματς. Και τότε μπορεί να πιέσεις καταστάσεις που δεν χρειάζονται. Είναι σαν να προσπαθείς να πεις μια καλή ιστορία στον μισό χρόνο, ή θα την πεις συμπυκνωμένα και σωστά, ή θα την μπουκώσεις με παρόλες.
Οι καλοί έκτοι παίκτες ξεχωρίζουν γιατί βρίσκουν την ισορροπία. Δεν ζητάνε το ματς από το πρώτο λεπτό. Το κερδίζουν με συνέπεια και δουλειά.
Πώς αυτή η θέση χτίζει χαρακτήρα
Το να είσαι έκτος παίκτης σε μαθαίνει να ζεις με αντιφάσεις. Σε αναγκάζει να χτίσεις ένα εσωτερικό κέντρο βάρους που δεν εξαρτάται πλήρως από το είσαι πεντάδα. Και αυτό επηρεάζει τον χαρακτήρα. Συχνά βλέπεις δύο τύπους προσωπικότητας να γεννιούνται. Το ρομπότ, ψύχραιμος, μεθοδικός, δουλεύει στην εντέλεια. Ξέρει ότι θα κερδίσει με μικρά πράγματα, σωστές άμυνες, έξυπνες πάσες, ρυθμό, ασίστ. Ο φωτοβολίδας, μπαίνει και αλλάζει όλη τη φάση. Παίζει με ένστικτο, τρέχει, πιέζει, ανεβάζει τον κόσμο. Ζει για το momentum.
Και οι δύο, όμως, έχουν κάτι κοινό, μια ιδιαίτερη σχέση με την μετριοφροσύνη και τον εγωισμό τους. Ο έκτος παίκτης πρέπει να έχει εγωισμό για να πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει το ματς. Αλλά και ταπεινότητα για να αποδεχτεί ότι, κάποιες μέρες, ο ρόλος του είναι να κάνει όλη τη βρόμικη δουλειά και να μην φανεί.
Η λεπτή γραμμή
Η μεγαλύτερη πρόκληση δεν είναι τα λεπτά. Είναι η συνειδητοποίηση. Να μπορείς να λες:
«Είμαι σημαντικός, ακόμη κι αν δεν ξεκινάω.»
Αυτό θέλει ωριμότητα. Θέλει να βρεις αξία πέρα από το να είσαι πενταδάτος. Όταν το πετυχαίνεις, δεν γίνεσαι απλώς καλύτερος παίκτης. Γίνεσαι πιο ανθεκτικός στη ζωή σου. Γιατί μαθαίνεις να λειτουργείς σε έναν κόσμο που συχνά δεν μοιράζει δίκαια, αλλά πάντα ανταμείβει τη συνέπεια και το να είσαι εκεί.
Κλείνοντας
Ο έκτος παίκτης είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια μικρογραφία της πραγματικής ζωής. Πόσες φορές δεν νιώθουμε κι εμείς «έτοιμοι», αλλά όχι η πρώτη επιλογή; Πόσες φορές έχουμε ρόλο, αλλά δεν πέφτουν οι προβολείς πάνω μας;
Η διαφορά είναι ότι στο γήπεδο η αλήθεια αργά ή γρήγορα θα φανεί. Όταν ο 6ος παίκτης μπει και αλλάξει τον ρυθμό, κανείς δεν ρωτάει αν ξεκίνησε βασικός. Το παιχνίδι το θυμούνται ποιος το γύρισε.
Και τελικά, αυτό είναι το ωραίο με τον ρόλο, δεν σου δίνει πάντα την αρχή. Σου δίνει όμως την ευκαιρία να γράψεις το πιο δυνατό κεφάλαιο!
