(VIDEO & PLAYLIST) Όσοι βρεθήκαμε στο Κλειστό του Παλαιού Φαλήρου, παρακολουθήσαμε κάτι ξεχωριστό που θα θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή.
Έχω την εντύπωση πως, η χθεσινοβραδυνή (16/11) συναυλία του Nick Cave, στο πέρασμα των χρόνων, θα αποτελεί ορόσημο για τους Έλληνες μουσικόφιλους. Φαντάζομαι, δηλαδή, στα χρόνια που θα έρθουν, συχνά – πυκνά να γίνεται η ερώτηση: «ήσουν σε εκείνη τη συναυλία του Cave στο Tae Kwon Do;»
Φυσικά, χαίρομαι ιδιαιτέρως που είμαι από τους τυχερούς που θα μπορούν να απαντούν καταφατικά. Ναι, ήμουν εκεί.
Και χαίρομαι που δεν πτοήθηκα τελικά από την κακοκαιρία ή την κούραση και πήγα.
Η συναυλία αυτή ήταν πολυαναμενόμενη. Sold out μάλιστα εδώ και καιρό. Βλέπετε, η συγκεκριμένη περιοδεία σηματοδοτεί την επιστροφή του Cave στη σκηνή (μετά τον τραγικό χαμό του γιου του) και η συγκεκριμένη συναυλία την επιστροφή του σε μια χώρα που τον αγαπάει παθιασμένα. Φάνηκε αυτό χθες από τις αντιδράσεις και τη συμμετοχή του κοινού στα επί σκηνής τεκταινόμενα.
Στέκω αμήχανος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή, μη μπορώντας να (περι)γράψω όσα ζήσαμε χθες στο Π. Φάληρο. Δεν θέλω να χαρακτηριστώ υπερβολικός. Και το πιο δύσκολο είναι ότι, πέραν των αμιγώς μουσικών παρατηρήσεων που είναι ολοκληρωτικά θετικές, για μένα το «παιχνίδι» παίχτηκε και κερδήθηκε σε ένα «μεταφυσικό» επίπεδο που είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις/περιγράψεις σε κάποιον που δεν ήταν εκεί.
Ήταν τόσο φορτισμένη η συναυλία και η ατμόσφαιρα, που στο τέλος έβλεπες ανθρώπους αγκαλιασμένους ολόγυρα. Ανθρώπους συνεπαρμένους, ανθρώπους δακρυσμένους, ανθρώπους χαμογελαστούς, ανθρώπους ευχαριστημένους.
Επί δυόμιση ώρες συνέβαινε μια συγκλονιστική εναλλαγή συναισθημάτων και μια αδιάκοπη ανταλλαγή ενεργειών. Από τη σκηνή, ο καταιγιστικός Nick Cave «ξόρκιζε το κακό» εξ ονόματος όλων μας. «Ξόδευε» τον εαυτό του με μοναδικό στόχο τη δική του και τη δική μας συναισθηματική κάθαρση. Ήταν τόση και τέτοια η «δοσοληψία» αυτή, που στο τέλος έγινε ένα με το κοινό, κατεβαίνοντας ατρόμητος και ηγέτης στην αρένα, συμπαρασύροντας άπαντες σε μια «τελετή». Μια παράξενη τελετή μύησης και ταυτόχρονα (αυτό)θεραπείας. Σας φαίνεται υπερβολικό; Δεν είναι.
Το κλισέ που ισχυρίζεται ότι «η μουσική μπορεί να θεραπεύσει όλες τις πληγές» βρήκε εφαρμογή χθες βράδυ στο Φάληρο. Η αστείρευτη ενέργεια της μπάντας, σε συνδυασμό με το παραληρηματικό κοινό και το δυνατό playlist λειτούργησαν καταλυτικά και, εν τέλει, θεραπευτικά.
Το έβλεπες στο πρόσωπό του: πολεμούσε τους δαίμονές του μέσα από το τραγούδι. Και στο τέλος, καθώς ακούγονταν οι πρώτες νότες του Weeping Song, έμοιαζε με γίγαντα παντοδύναμο, που μπορεί να θρηνεί σε κοινή θέα, ακομπλεξάριστος, και να καλεί σε συμμετοχή στο πένθος του κάθε άνθρωπο που «νιώθει». Συζητάγαμε με ένα φίλο στην επιστροφή πως μερικά από τα παλαιότερα τραγούδια του, όπως το προαναφερθέν, πρέπει να τον «δυσκολεύουν» πια. «Oh, father, tell me, are you weeping? Your face it seems wet to touch. Oh, then I am so sorry, father, I never thought I hurt you so much».
Όσοι βρεθήκαμε χθες στο Κλειστό του Παλαιού Φαλήρου, παρακολουθήσαμε κάτι ξεχωριστό που θα θυμόμαστε σε όλη μας τη ζωή. Φύγαμε από τη συναυλία φωτεινότεροι, ευγενέστεροι, που θα έλεγε ο Διονύσης Σαββόπουλος. Γεμάτοι.
Playlist
Anthrocene
Jesus Alone
Magneto
Higgs Boson Blues
From her to eternity
Tupelo
Jubilee Street
The Ship Song
Into my arms
Girl in Amber
I need you
Red Right Hand
The Mercy seat
Distant sky
Skeleton Tree
The Weeping Song
Stagger Lee
Push the sky away
Γιώργος Μυζάλης
ΠΗΓΗ: www.ogdoo.gr
