Κάτσε: «Ήμουν άτυχος στον Άρη – Ήξεραν όλοι ότι είμαι ΠΑΟΚ, αλλά έβλεπαν ένα παιδί που σκύλιαζε»
Ο 31χρονος πρώην ποδοσφαιριστής μεταξύ άλλων και των «κιτρινόμαυρων» παραχώρησε μεγάλη συνέντευξη στο gazzetta.gr στην οποία αναφέρθηκε και στο πέρασμά του από τον «θεό του πολέμου».
Μιλάει για το ότι ήρθε στον Άρη, ενώ είχε δηλώσει πως υποστηρίζει τον ΠΑΟΚ του οποίου υπήρξε και ποδοσφαιριστής, για το ότι δεν πούλησε ποτέ «οπαδιλίκι», για τον Μάντζιο και για τη χρονιά στην οποία οι «κίτρινοι» τερμάτισαν δεύτεροι στην κανονικά διάρκεια της Super League.
Aναλυτικά τα όσα ανέφερε για την παρουσία του στον Άρη:
Όταν ολοκληρώθηκε το κεφάλαιο με τον ΠΑΟΚ και πήγες στον Άρη πώς ένιωσες;
«Σίγουρα ήταν μια δύσκολη περίοδος για μένα. Όταν έκλεισε το κεφάλαιο με τον ΠΑΟΚ, βρέθηκα σε μια αβεβαιότητα. Περίμενα να βρω κάτι καλό, αλλά δεν ήρθαν οι κατάλληλες προτάσεις. Ήταν μια δύσκολη κατάσταση γιατί υπήρχε μεγάλη οικονομική πίεση λόγω του μεγάλου συμβολαίου μου. Δεν βρήκα κάτι το αξιόλογο. Όταν αρνηθείς ειδικά κάποιες ομάδες, μετά στο κρατούν εγωιστικά και χάνεται η ευκαιρία να συνεργαστείς μ’ αυτές.
Το να πάω στον Άρη ήταν δύσκολο. Πάντα υπήρχε και υπάρχει έχθρα στο ΠΑΟΚ-Άρης. Πάντα ήμουν αντίπαλος αυτής της ομάδας. Απλά εγώ κοιτούσα εκείνη τη στιγμή το πού θα ήταν καλύτερα για εμένα, να εξελιχθώ ως παίκτης κι η πρόταση του Άρη ήταν η καλύτερη. Πήρα μια απόφαση που έπρεπε να την πάρω. Ήξερα ότι θα υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις από μια μερίδα του κόσμου αλλά η δουλειά μας είναι να παίζουμε ποδόσφαιρο. Εντάξει, εγώ ΠΑΟΚ είμαι κι αυτό δεν αλλάζει».
Πώς ένιωσες όταν πήγες να παίξεις αντίπαλος στην Τούμπα;
«Η αλήθεια είναι πως όταν παίξαμε εκεί, ήταν ο κορονοϊός και είχε πάρα πολύ λίγο κόσμο. Τα περισσότερα παιδιά που με έχουν ζήσει ξέρουν τι άνθρωπος είμαι, είχα μεγαλώσει μαζί τους και είχαμε ζήσει μαζί κάποια πράγματα, με σέβονται και ξέρουν καλά.
Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πουλάνε οπαδιλίκι . Ούτε όταν ήμουν στον ΠΑΟΚ το έκανα, ούτε όταν πήγα στον Άρη προσπάθησα να το παίξω Αρειανός. Εγώ παραμένω ο εαυτός μου. Ο χαρακτήρας μου είναι σταθερός. Όλοι ξέρουν ότι είμαι ΠΑΟΚ. Δεν πρόκειται να πω σήμερα ότι είμαι ΠΑΟΚ, αύριο Άρης, και μεθαύριο Παναθηναϊκός.
Όταν είσαι αληθινός και συνεπής ως χαρακτήρας και δεν δημιουργείς προβλήματα, τότε όλοι σε σέβονται. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι ΠΑΟΚ ή Άρης. Όλοι έχουμε φίλους που είναι Αρειανοί, Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί ή Ηρακλειδείς. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι τι άνθρωπος είσαι και να σε σέβονται οι άλλοι. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι ΠΑΟΚ, Άρης ή Ολυμπιακός. Ο καθένας υποστηρίζει την ομάδα του κι αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Το πιο σημαντικό είναι το τι άνθρωπος είσαι».
Ο Μάντζιος σε βοήθησε;
«Η αλήθεια είναι ότι στον Άρη ήμουν λίγο άτυχος. Τραυματίστηκα την περίοδο που μόλις είχα αρχίσει να βρίσκω τα πατήματά μου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα παιχνίδι με τον Ατρόμητο, όπου χάναμε 2-0 και παίζαμε με 10 παίκτες. Μπήκα στον αγώνα στο 65ο λεπτό και καταφέραμε να γυρίσουμε το παιχνίδι.
Στην πρώτη μου επαφή με την μπάλα, έβαλα γκολ και το σκορ έγινε 2-1. Στο δεύτερο γκολ, που το πέτυχε ο Σάσα, η φάση ξεκίνησε από εμένα. Εκεί άρχισα να βρίσκω τον ρυθμό μου, αν και είχα πάει στην ομάδα χωρίς να έχω κάνει προετοιμασία. Όταν πηγαίνεις χωρίς προετοιμασία και μια ομάδα έχει πολλούς καλούς παίκτες, δεν είναι εύκολο να καθιερωθείς αμέσως. Χρειάζεσαι χρόνο και εμπιστοσύνη.
Εκείνη την εποχή, ο Άρης είχε πολύ καλούς παίκτες στο κέντρο. Ήμασταν εγώ, ο Τζέγκο, ο Σάσα και ο Ματέο Γκαρσία. Ήμασταν μια τετράδα με παίκτες υψηλού επιπέδου, που είχαν εμπειρία κι από άλλα μεγάλα πρωταθλήματα. Εκείνη τη χρονιά είχαμε βγει και δεύτεροι. Όταν άρχισα να παίρνω κάποια ματς ως βασικός έπαθα θλάση. Ήμασταν μια τετράδα “δυνατή” στο κέντρο. Εγώ έχασα έδαφος γιατί τραυματίστηκα και ήμουν πολύ άτυχος εκείνη τη χρονιά. Πιστεύω πως, αν δεν είχα τραυματιστεί, η εικόνα μου στον Άρη θα ήταν διαφορετική. Ο κόσμος ανυπομονούσε να με δει να παίζω.
Όταν έμπαινα στα παιχνίδια, ο προπονητής με χρησιμοποιούσε συνεχώς. Μου έδινε 15, 20 ή 25 λεπτά συμμετοχής. Σε κάθε παιχνίδι που έμπαινα, άλλαζα κατευθείαν την εικόνα της ομάδας. Ο κόσμος το έβλεπε αυτό και συχνά όταν έβγαινα έξω μου έλεγαν: “Πότε θα σε δούμε βασικό; Ανυπομονούμε να παίξεις!” Ήταν μια ωραία επιβεβαίωση, αλλά δυστυχώς ο τραυματισμός με κράτησε πίσω. Ήξεραν ότι είμαι ΠΑΟΚτσής, αλλά δεν κοιτούσαν αυτό. Κοιτούσαν ένα παιδί που έμπαινε μέσα και τα έδινε όλα για την ομάδα, που σκύλιαζε. Αυτό ήθελα και εγώ. Προσπαθούσα για την ομάδα και γι’ αυτό έχω φίλους μέχρι και σήμερα. Είναι αυτό που σου λέω για το σεβασμό».
