Μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του αμερικανικού κινήματος αμφισβήτησης, η θρυλική Joan Baez αποχαιρέτισε την Κυριακή τους θαυμαστές της, πραγματοποιώντας την τελευταία live εμφάνιση της καριέρας της
«Aυτή είναι η τελευταία συναυλία της τελευταίας μου περιοδείας», ανακοίνωσε χθες βράδυ η «σημαιοφόρος» του τραγουδιού διαμαρτυρίας των χρόνων του ’60, Τζόαν Μπαέζ, μπροστά στους 1.750 τυχερούς θεατές που παρακολούθησαν την κύκνεια συναυλία της στο Τεάτρο Ρεάλ της Μαδρίτης.
Η ανακοίνωση αυτή δεν είχε το παραμικρό ίχνος δράματος και έγινε με απόλυτη φυσικότητα, λίγο προτού βγάλει τα σανδάλια της και περπατήσει με γυμνά πόδια στο πάλκο, την τελευταία σκηνή από τις πάνω από 5.000 που έχει πατήσει στην 59χρονη σταδιοδρομία της. Το να αποδεχθείς την αυλαία δεν είναι το πιο γλυκό ποτήρι που κάποιος μπορεί να γευθεί, όμως η εσωτερικότητα και η πραγματική γνώση του εαυτού μας βοηθά στο να συμβιβαστούμε με πιο ελαφριά διάθεση με το τέλος των κύκλων της ζωής.
Άλλωστε και το Τεάτρο Ρεάλ δεν είναι και ένα άσχημο μέρος για να πει κάποιος αντίο, με την λεπτεπίλεπτη και κομψή διακόσμηση του, το μικρό μέγεθος του και την άψογη ακουστική του.
Η ίδια η μορφή της Μπαέζ ταίριαζε στον χώρο: λεπτή και στυλάτη, λαμπερή παρά τα 78 καλοκαίρια της, με φωνή κρυστάλλινη και αταλάντευτη στον στίβο των κοινωνικών και πολιτικών διεκδικήσεων και στρατευμένη στους δίκαιους σκοπούς όπως πάντα. Η απόφαση της Μπαέζ δεν οφείλεται σε κάποιους εξωτερικούς λόγους, ούτε κανείς μπορεί να της προσάψει ότι πλέον πρέπει να φύγει γιατί είναι παρωχημένη. Απλώς φεύγει, και η απόφαση όπως υπαινίχθηκε και το εναρκτήριο τραγούδι (δημιουργία του μεγάλου φίλου και παλαιού συντρόφου της Μπομπ Ντύλαν) «Don’t think twice, it’s allright» (Μην το σκεφθείς δύο φορές, είναι εντάξει), είναι αμετάκλητη.
Joan Baez & Bob Dylan
Από το ρεπερτόριο του Ντύλαν, του οποίου ήταν η μούσα στο ξεκίνημα της καριέρας του, λίγο αργότερα θα ακολουθήσουν άλλα δύο τραγούδια, το «It Ain’t Me Babe», και το συναρπαστικό «Forever Young». Σε αυτόν τον κατάλογο θα μπορούσε να προστεθεί και το σχεδόν παντοτινά παρόν στις συναυλίες της «Diamonds & Rust», σαν επιτομή στον κατάλογο από τις κυμαινόμενες σχέσεις μεταξύ της Μπαέζ και του μεγάλου δημιουργού.
Στα τελευταία 87 λεπτά της επί σκηνής, η Νεοϋορκέζα τραγουδίστρια θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής σε ορισμένους από τους άνδρες που καθόρισαν όχι τη μουσική κληρονομιά της, αλλά και την οπτική της στα πράγματα του κόσμου. Σε αυτούς περιλαμβάνονται ο Λέοναρντ Κόεν «Suzanne», ο Ντόνοβαν «Catch the Wind», ο Κρις Κριστόφερσον «Me and Bobby McGee» , ο Τζον Λένον «Imagine», ή ο Πολ Σάιμον «The Boxer», αλλά και λιγότερο γνωστοί όπως ο Ερλ Ρόμπινσον, του οποίου το «Joe Hill» έγινε επιτυχία στο στόμα των μαχητών της ταξιαρχίας εθελοντών «Αβραάμ Λίνκολν» στη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου.
Joan Baez
Αυτό το τραγούδι, όπως αποκάλυψε η ίδια, είναι το αγαπημένο της: «το τραγούδησα στο Woodstock. Το τραγούδησα σε όλα τα μέρη του κόσμου, με αριστερές κυβερνήσεις, ή με δεξιές», τόνισε. Ένα δείγμα πως όλα τα κομμάτια που επιλέγει η Μπαέζ να ερμηνεύσει αναπέμπουν ένα στέρεο μήνυμα–όπως το «Deportees» του Γούντι Γκάθρι, που κάποιος θα μπορούσε κάλλιστα να συσχετίσει με την πολιτική των απελάσεων του Ντόναλντ Τραμπ, ή άλλων. «Δεν είναι καιρός για να οικοδομούμε τείχη, αλλά για να ταΐσουμε τον πεινώντα, και να ντύσουμε τον γυμνό», πρόσθεσε εμφατικά.
Συγκινητική επίσης ήταν η στιγμή της ερμηνείας του «The Boxer», που κατέληξε σε μία προσωπική παρακαταθήκη: «εγώ φεύγω, όμως ο αγώνας παραμένει», χωρίς όμως ψευτοσυναισθηματισμούς. Σε αυτήν την αξιοπρεπή της στάση θα πρέπει να συνυπολογισθεί πως ούτε μία στιγμή δεν θέλησε να κάνει αναφορά στο γεγονός ότι ο γιός της Γκάμπριελ Χάρις, που έπαιζε κρουστά, περιλαμβανόταν στο τρίο που τη συνόδευε επί σκηνής.
Joan Baez
Η Joan Baez, επιδεικνύοντας πόσο σπουδαία ερμηνεύτρια είναι τραγούδησε στη γλώσσα της Γαλικίας το «Adios Rios, Adios Fontes» του Αμάνθιο Πράδα, σε στίχους της μεγάλης ποιήτριας Ροσαλία ντε Κάστρο.
Αποχαιρέτισε τους θεατές με ένα «Adios, mis amigos, Adios» και έβαλε τέλος σε μία σπουδαία καριέρα.
