Η Patti Smith έγραψε το πρώτο μεγάλο άρθρο που δημοσιεύτηκε ποτέ για τους Television στο Rock Scene, στο τεύχος του Οκτωβρίου του 1974. Ήταν ένα δισέλιδο με τίτλο «Μαθαίνοντας να εκτίθενται» και τους τοποθετούσε στο προσκήνιο της πολυπόθητης αναγέννησης του ροκ εν ρολ
“Ο νεαρός μονομάχος έσφιγγε το σπαθί και την ασπίδα του όπως το τέκνο του ροκ εν ρολ γραπώνεται από τη λάμψη και όχι από την ουσία. Δεν πειράζει , αυτός είναι ο κανόνας του ροκ εν ρολ, αλλά κάποιος κάπου πρέπει και να εκτεθεί τελείως. Τη δεκαετία του εξήντα είχαμε τους Stones, τους Yardbirds, τους Love και τους Velvet Underground: ερμηνευτές που τους συγκινούσε η ψυχρή εικόνα. Δεν κρύβονταν πίσω από μια εικόνα, ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΗΤΑΝ Η ΕΙΚΟΝΑ.
Είμαστε θύματα της διείσδυσης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η τηλεόραση είναι ο νούμερο ένα ένθερμος εχθρός της εικόνας. Μοιάζει με κάποια εξωγήινη μορφή ζωής, με παράσιτο που απορροφά τη μαζική συνείδηση και τη μεταφράζει σε δισδιάστατη απεικόνιση με κουκκίδες. Μετέτρεψε τους αστέρες και την τέχνη μας (το ροκ εν ρολ) σε νωθρές, παστεριωμένες εκδοχές μιας διαδικασίας που κάποτε ήταν εξαιρετικά ωμή. Μποϊκοτάρετε το ροκ εν ρολ στην τηλεόραση. Ποιος θέλει την εικόνα μιας εικόνας; Το ροκ εν ρολ δεν είναι χολιγουντιανές μπούρδες. Έχει γίνει ένα εντυπωσιακό θέατρο, δίνοντας όλο και λιγότερη έμφαση στη στιγμή, στο κίνημα, στον ρυθμό και στην αλχημεία της μάχης σώμα με σώμα. Όταν αρχίζει το Midnight Special, ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΗΝ. Προσιτή μεσαία τάξη. Ο θάνατος της σωματικής δράσης.
Ήδη ένα καινούργιο συγκρότημα έχει αρχίσει την επίθεση του. Ξεκινώντας από τον πάτο, με τους λαιμούς τους εντελώς γυμνούς κι εκτεθειμένους. Ένα συγκρότημα που λέγεται TELEVISION, οι οποίοι αρνούνται να γίνουν μια λανθάνουσα εικόνα, γιατί θέλουν οι ίδιοι να γίνουν η συσκευή!! Η εικόνα που μεταδίδουν είναι εκπληκτικά ειλικρινής. Όπως τότε που τα ρεπορτάζ ήταν ΖΩΝΤΑΝΑ, ο Τζακ Παρ έβαζε τα κλάματα, ο Έρνι Κόβακς έκλανε, ο Σιντ Σίζαρ έβριζε και κανείς δεν τους σταματούσε, επειδή οι στιγμές κατά τις οποίες συνέβαιναν όλα αυτά ήταν αληθινές. Όχι μαγνητοσκοπημένες και μονταρισμένες αηδίες.
Λατρεύω αυτό το συγκρότημα επειδή επικεντρώνονται στο πρόσωπο. Τα κοντινά πλάνα δεν τους αφοπλίζουν, ακριβώς επειδή είναι τόσο αποκαλυπτικά. Και ο τραγουδιστής τους, ο Τομ Βερλέν (αρχικά: T. V.) έχει τον πιο όμορφο λαιμό σε όλο το ροκ εν ρολ. Πραγματικά σαν κύκνου, εύθραυστος αλλά και δυνατός. Είναι ένα πλάσμα όλο αντιθέσεις. Μοιάζει σαν αγρότης και ταυτόχρονα σαν πρίγκιπας. Ένα νωχελικό αγόρι με την χάρη της σύγχυσης ενός παιδιού στον παράδεισο. Ένας τύπος που αξίζει να σου πάρει την παρθενιά. Το παίξιμο του στην κιθάρα έχει ένα αιχμηρό, αντεστραμμένο πάθος, σαν να κελαηδούν χιλιάδες παραδείσια πουλιά. Είναι τίγκα στα πρίμα. Κι όπως κι ο Τοντ Ράντγκρεν, έτσι κι αυτός είναι προικισμένος με μακριά χέρια και πεταχτές φλέβες που θυμίζουν τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, τον μεγάλο ποιητή και στραγγαλιστή.
Ο Ρίτσαρντ Χελ στο μπάσο είναι κι αυτός μια φοβερά κουλ φιγούρα. Βγαλμένη από τη Λεωφόρο 61. Τέλεια γυαλιά ηλίου, ανάκατα μαλλιά κι ένα κουστούμι που θα μπορούσε να το είχε αφήσει ο Φίλιπ Μάρλοου στις αποσκευές κάποιας ξανθιάς το 1946. Το μπάσο του είναι για πέταμα, γεμάτο χρυσές μεταλλικές πιτσιλιές. Οι κινήσεις του θυμίζουν μανιασμένο Τσακ Μπέρι. Είναι εξαιρετικά αποπροσανατολιστικό να βλέπεις έναν τύπο που έχει βγει κατευθείαν μέσα από μια ερημωμένη φτωχογειτονιά να πηδά στον αέρα τεντώνοντας τα πόδια του.
Το παίξιμο του Ρίτσαρντ Λόιντ στην κιθάρα είναι συναισθηματικό και σεξουαλικά φορτισμένο. Αυτός μοιάζει με αγοράκι. Αυτό που τρώει πιο εύκολα ξύλο σε μια αλάνα. Μ’ αρέσει πολύ να βλέπω αυτόν, τον Τομ και τον Χελ να τα χώνουν στα όργανα τους. Οι τρεις τους παίζουν με τέτοια ενέργεια και αμεσότητα, θαρρείς και κάθε φορά είναι η τελευταία τους ή η πρώτη φορά που πάνε με γυναίκα. Ασυγκράτητοι έφηβοι. Με τη στήριξη του Μπίλι Φίκα (ενός σκληροτράχηλου μηχανόβιου ιταλικής καταγωγής) στα ντραμς, παρουσιάζουν μια εικόνα που ταιριάζει ιδανικά σε επιδημία.
Ένα κίνημα εμπνευσμένων μεταλλαγμένων που θα διώξει όλη τη φτήνια από το ροκ. Οι Television θα συμβάλλουν στον αφανισμό των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Δεν παίζουν θέατρο. Όπως δεν έπαιζαν θέατρο ούτε οι πρώιμοι Stones, ούτε οι Yardbirds. Είναι δυνατές εικόνες, προϊόντα πόνου, ταχύτητας και μιας φανατικής επιθυμίας να τα καταφέρουν. Επίσης, είναι αρκετά εμπνευσμένοι κάτω από τη μέση ώστε να αποδεικνύουν ότι το ΣΕΞ δεν έχει πεθάνει στο ροκ εν ρολ.
Οι στίχοι τους είναι υπαινικτικοί σαν καβλωμένο αγόρι σε ντράιβ ιν. Μερικοί τίτλοι τραγουδιών: Hard On Love, One on Top of Another και Love Comes in Spurts. Η σεξουαλική ενέργεια που καταπνίγεται στην τηλεόραση είναι το κύριο συστατικό των Television. Έχουν το κατάλληλο στυλ, ντύνονται σαν ατημέλητα γυμνασιόπαιδα του 1963. Ο παλμός που εκπέμπουν αποτελείται από ποίηση και φλιπεράκια σε ισόποσες δόσεις. Περπατούν παράξενα.
Ο Χελ είναι από το Κεντάκι, ένα ορφανό που το έσκασε απ’ το σπίτι του χωρίς καμία προσδοκία. Οι άλλοι μεγάλωσαν στο Ντέλαγουερ, έναν τέλεια ρυμοτομημένο τόπο, ένα απέραντο, καταπιεστικό γυμναστήριο. Ο Τομ κι ο Χελ έχουν ζήσει σε αναμορφωτήριο. Ο Λόιντ έχει κάνει σε ψυχιατρική κλινική. Ο Μπίλι έχει γυρίσει τον κόσμο με την BSA του.
Όταν φτιάχτηκαν, το μόνο που είχαν ήταν κάτι μεταχειρισμένες κιθάρες και την ανάγκη να ματώσουν. Παιδιά που ήταν καταδικασμένα σε αδιέξοδο. Όμως, έχουν κι ένα σύμφωνο που το λένε φιλία. Μάχονται ο ένας για τον άλλο κι όταν παίζουν αναδίνουν ένα αίσθημα ετεροφυλόφιλης αλχημείας.
Παίζουν πραγματικά ζωντανά. Σε καταγώγια, σε κλαμπ, οπουδήποτε. Παίζουν έναν κυμαινόμενο ρυθμό, σαν ωκεανό. Παίζουν σαν μια τσαντισμένη ψυχωτική αντίδραση. Παίζουν θαρρείς και μετά το σετ τους έχουν να πάνε σε μια συμπλοκή με μαχαιροβγάλτες σε κάποιο σοκάκι. Παίζουν σαν να το «κάνουν» με γκόμενες. Παίζουν θαρρείς και βρίσκονται στο διάστημα αλλά μπορούν ακόμα να εκτιμήσουν την άμεση ανάφλεξη και την τριβή στο άναμμα ενός σπίρτου…”
