Σκανδαλιστική αισθητική, αμίμητη ενέργεια, τρέλα με το κιλό και αυθεντικό rock ‘n roll κατευθείαν στα μούτρα μας!
Το 84 το σεξ δεν ήταν παντού. Ήταν μόνο στο μυαλό μας, μυστηριώδες αλλά και ωμό, χωρίς τα φετίχ και τα αξεσουάρ που σήμερα είναι εκ των ουκ άνευ. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να καταλάβει ο σημερινός πιτσιρικάς πώς νιώσαμε όταν είδαμε σε φωτογραφίες και ακούσαμε από βινύλιο τους Cramps. Κι εμείς με το ζόρι το θυμόμαστε, αφού πέρασαν πολλά χρόνια και μεσολάβησε και εκείνο το live στο Ιβανώφειο (το 93 ήταν;) που ήταν κάτι ανάμεσα σε φτηνιάρικο καμπαρέ και παρακμιακό τσίρκο.
H μουσική τους, πέρα από μόδες, ετικέτες και περιτύλιγμα, ήταν φόρα rock n roll, παιγμένο επιτηδευμένα χύμα και στυλάτο, αλλά χωρίς πολλά πολλά, χωρίς καν μπάσο τα πρώτα χρόνια, τα καλά τους. Τους ξεχώριζε από χιλιάδες άλλα γκρουπ η φωνή του Lux αλλά και η εικόνα και ο μύθος. Και φυσικά τα μαλλιά, τα χείλια και τα μπούτια της Ivy.
Στο μαύρο χιούμορ της παρακμής και στην τραβηγμένη σεξουαλικότητα του περιθωρίου, οι Cramps υπηρέτησαν απολύτως πιστά τον rock ‘n’ roll μύθο δια της καλύτερης μεθόδου. Ήτοι δια της χλεύης αυτού. Ταρίχευσαν το σερφάρισμα και εκμαύλισαν τους αιώνιους έρωτες. Έδωσαν στα γεννητικά όργανα -αντρικά και γυναικεία- τη θέση που τους αξίζει (πρωτοκαθεδρία). Και για να τα ντύσουν ηχητικά όλα αυτά επέλεξαν τη δυσαρμονία, εν είδη ενός γκρεμισμένου σπεκτορικού τοίχου, τον οποίο και διέλυαν ολοένα και περισσότερο. Ολοένα και με μεγαλύτερη μανία παρά τα χρόνια που περνούσαν ερήμην τους.
Ο Lux Interior συμβολίζει ασφαλώς την εμμονή του rock ‘n’ roll με τα… σύμβολα και καταδεικνύει ότι στον ιδανικό rock κόσμο τίποτε δεν πρέπει να είναι αληθινό. Όπως τίποτε δεν ήταν αληθινό στον κόσμο του Ziggy Stardust και στη συμπεριφορά του Alice Cooper. Αληθινό είναι μόνο το πάθος. Αληθινή πρέπει να είναι η πόζα, για να την πιστέψεις και να μην την προσπεράσεις.
Ο Lux πορεύτηκε με εμμονή στην πόζα και ο θρύλος λέει ότι η σύγχυση ανάμεσα στο πραγματικό και στο θεατρικό υπήρξε στη ζωή του πιο έντονη από ότι στις ζωές των παραπάνω ηρώων του. Εφευρέτης και απόλυτος εκφραστής του πιο μπασταρδεμένου ροκ παρακλαδιού (psychobilly), έγραψε ιστορία κυρίως επάνω στη σκηνή, όπου έκανε στην κυριολεξία τα πάντα και πάντοτε στον μέγιστο βαθμό.
Στην τελευταία συναυλία των Cramps στην Αποθήκη του Μύλου, να επιδίδεται στην γνωστή ιεροτελεστία του on stage r’n’r αυνανισμού και άπαντες από κάτω να το εκλαμβάνουμε ως απόλυτα φυσιολογικά. Τα αίματα και τις λοιπές εκκρίσεις του μου τις διηγείται και ο Απόστολος Βαρνάς από ένα live στο Dusseldorf το 1986 και διαπιστώνω ότι τίποτε δεν είχε αλλάξει στα δώδεκα χρόνια που χώρισαν τις δύο συναυλίες.
Οριστικό τέλος ασφαλώς για τους Cramps με το θάνατο του Lux. Από την αρχή μέχρι το τέλος υπήρξαν το ίδιο αιχμηροί, πάντοτε έπαιζαν με αυτό, αλλά ποτέ δεν ξεγέλασαν το κοινό τους. Η Poison Ivy γνωρίζει ήδη ότι ποτέ δεν πρόκειται να βρει έναν ανάλογου μεγέθους r’n’r ήρωα για να σταθεί επάξια δίπλα στο θεϊκό κορμί της… και είμαι περίεργος να μάθω τι είδους συναισθήματα της δημιουργεί αυτή η βεβαιότητα. Ο σεβασμός μου και για τους δύο υπήρξε μεγαλύτερος αφότου έμαθα ότι είναι κάτοχοι μιας τεράστιας και καλοδιατηρημένης δισκοθήκης, όπως οφείλουν να είναι όλοι οι σπουδαίοι μουσικοί.
Αποχαιρετίζουμε τον Lux λοιπόν με απόλυτη συναίσθηση του ότι το δέρμα στο σώμα του σε λίγους μήνες θα έχει λιώσει, αλλά το P.V.C. που το σκέπαζε σε όλη του τη ζωή ασφαλώς και δεν θα λιώσει ποτέ…
Και αν τυχόν πετύχει πουθενά εκείνον τον Bryan Gregory με το απίθανο τσουλούφι, ας του δώσει επιτέλους ένα “μάθημα” για τον κλεμμένο εξοπλισμό.
Αν οι The Cramps είχαν μόνον έναν ήρωα, αυτός ήταν η Poison Ivy, μια γυναίκα που χρειάστηκε το σθένος και το ψυχικό απόθεμα να το ζει να γίνεται, να αντέχει τις επαναλήψεις. Πόσες φορές άραγε έκανε έρωτα προσέχοντας νωπές πληγές και γάζες; Ό,τι και να γραφτεί απ’ τον οποιοδήποτε, για αυτήν η απώλεια πρέπει ήδη να άγγιξε την απόλυτη έννοιά της, και ξέρουμε πού οδηγεί αυτό…
Άλλοι σαν τους The Cramps δε θα υπάρξουν. Έτσι μονοσήμαντα τουλάχιστον. Απ’ τους δίσκους τους, κανένας δεν έκλεισε ό,τι έκαναν επί σκηνής.
Δεν ταιριάζουν στον Lux φανφαροειδείς επικήδειοι, ποιητικές αναλύσεις, δακρύβρεχτα αντίο και ροκ στοχασμοί. Αλοπεκιάστε, τσιτώστε τους ενισχυτές, κυλήστε τα κορμιά σας σε χαλιά, κρεβάτια, πλυντήρια και δεν ξέρω εγώ που αλλού, ρουφήξτε ό,τι σας κάνει κέφι και σκαρώστε οργιαστικά ρέκβιεμ σαν αυτά που θα τον έκαναν περήφανο!
Άσε που η Poison Ivy είναι πλέον εκτός από δυσθεώρητα σέξυ και χήρα! Αυτό πού το πάτε;
ΠΗΓΗ: http://www.mic.gr
