Ο πρώην παίκτης της ΑΕΚ Αντώνης Ρίκκα παραχώρησε συνέντευξη όπου μίλησε για την θητεία του στην Ένωση, ενώ αναφέρθηκε και στον περιβόητο πανηγυρισμό του Γιώργου Κατίδη ο οποίος είχε χαιρετήσει ναζιστικά.
Αναλυτικά όσα είπε στο “footballski.fr”:
Μετά την Ξάνθη, πήρες μεταγραφή στην ΑΕΚ το καλοκαίρι του 2008. Πώς πραγματοποιήθηκε η μεταγραφή;
«Εκείνη την εποχή, στην Ελλάδα, όταν ήμασταν νέοι και στην εθνική ομάδα, όλα τα μεγάλα κλαμπ θα μας αγόραζαν. Όλη η γενιά μας πωλήθηκε στον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό ή την ΑΕΚ. Όσον αφορά εμένα, ο Ολυμπιακός πλησίαζε κάποια στιγμή και υπήρχαν φήμες με τον Παναθηναϊκό. Η ΑΕΚ ήταν η πρώτη ομάδα που έκανε προσφορά για εμένα και με αγόρασε, απλά! Ο αντιπρόσωπός μου με κάλεσε μια μέρα για να μου πει ότι πήγαινα στην Αθήνα την επόμενη μέρα και ότι ο πρόεδρος θα με καλούσε. Ο πρόεδρος μου τηλεφώνησε και είπε ότι πήγαινα στην Αθήνα».
Ξεκίνησες δυνατά στην ΑΕΚ με δύο ευρωπαϊκούς αγώνες εναντίον της Ομόνοιας και μερικούς άλλους στο πρωτάθλημα εναντίον ΠΑΟΚ ή Παναθηναϊκού, προτού τραυματιστείς…
«Το καλοκαίρι ήμουν πολύ καλά. Είχα φτάσει στο επίπεδο που έπρεπε να είμαι σε ένα μεγάλο κλαμπ και η προετοιμασία πήγε πολύ καλά. Ο προπονητής ήταν ο Γιώργος Δώνης. Είναι ένας τύπος που ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο. Και οι παίκτες γύρω … Υπήρχε ο Ριβάλντο, ο Μπασινάς, ο Χετεμάι. Στην επίθεση, ο Σκόκο: του έδινες την μπάλα, έκλεινες τα μάτια σου και ίσως υπήρχε γκολ. Χωρίς να ξεχάσω τον Μαντούκα, ή τον Μπλάνκο που έγινε τότε φίλος μου. Μόνο καλοί τύποι και εξαιρετικά ισχυροί παίκτες. Δεν υπάρχει καλή στιγμή για να τραυματιστεί κάποιος, αλλά εκείνη ήταν η χειρότερη. Είχα τραυματιστεί και συνέχιζα να παίζω για 20 λεπτά με το γόνατο χαλαρό. Έκανα την πληγή χειρότερη, με τον χόνδρο, τον μηνίσκο».
Η ΑΕΚ, μετά από πολλαπλούς τραυματισμούς ήθελε να σπάσει το συμβόλαιό σας…
«Έπαιρνα τότε αρκετά χρήματα και δεν ήμουν πλέον ο παίκτης που είχα αγοράσει. Τώρα που είμαι σε άλλη θέση, το καταλαβαίνω χίλιες φορές. Αλλά είπα στον εαυτό μου ότι ήμουν 25 ετών και ότι έχω δύο χρόνια συμβολαίου. Μετά από τρία χρόνια, συμπεριλαμβανομένου ενός δανεισμού, παίρνεις λίγο από την ατμόσφαιρα ενός μεγάλου κλαμπ, με τους οπαδούς. Και οι οπαδοί μου πάντα έδειχναν στοργή, γιατί είδαν ότι έδινα το καλύτερο δυνατό. Μου είπαν να παραμείνω, και ήταν ευγνώμονες, παρόλο που είχα μόνο πέντε παιχνίδια στην ΑΕΚ. Το 2013 ήρθε το τέλος! Ξεκινήσαμε τη σεζόν με τιμωρία στην Ευρώπη, αλλά και απαγόρευση μεταγραφών. Είχαμε λοιπόν πολλούς νέους, ενώ είχαμε τερματίσει δεύτεροι στα περσινά πλέι οφ. Εγώ, είχα ολοκληρώσει την προηγούμενη σεζόν με 13 παιχνίδια, ενώ ήμουν στο νησί μου το προηγούμενο καλοκαίρι. Είναι ένα μικρό θαύμα».
Φορέσατε το περιβραχιόνιο εκείνη τη σεζόν. Ένα αποκορύφωμα, φαντάζομαι, μετά από όλα που έχετε περάσει …
«Αυτό είναι. Φυσικά τα πράγματα ήταν άσχημα λόγω της κατάστασης του συλλόγου, αλλά φυσικά, ήταν μεγάλη τιμή. Δεν ήμουν ποτέ τρομερός, αλλά κάποιος σοβαρός, στον οποίο μπορείς να βασιστείς. Εκπλήρωσα τον ρόλο μου και ήταν η πιο περίπλοκη χρονιά που ήμουν αρχηγός της ΑΕΚ. Ήταν μια από τις πιο άσχημες εμπειρίες της ζωής μου, αλλά και μια από τις πιο ευεργετικές. Σε ένα τόσο σημαντικό κλαμπ, το οποίο πηγαίνει κατευθείαν σε πτώχευση και κάθοδο».
Έπειτα έρχεται αυτός ο αγώνας εναντίον του Πανθρακικό. Τι αναμνήσεις έχετε από εκεί;
«Παίζουμε με τον Πανθρακικό σε ένα γεμάτο Ολυμπιακό στάδιο. Υπάρχει μεγάλη ατμόσφαιρα, και λέμε ότι αυτό το παιχνίδι, δεν μπορούμε να το χάσουμε, γιατί ο Πανθράκικος δεν ήταν καλός. Μετά την ήταν, μερικοί από τους οπαδούς μπήκαν στο γήπεδο. Ακόμα κι αν νικούσαμε δεν νομίζω ότι ο σύλλογος, από οικονομική άποψη, θα είχε επιστρέψει. Υπήρχαν πολλά χρέη. Αλλά είναι κρίμα που έφτασα εκεί. Ήταν μια δύσκολη εμπειρία, γιατί έπρεπε να τρέξουμε στα αποδυτήρια για να αποφύγουμε τους οπαδούς που μας κυνηγούσαν. Επιπλέον, η γυναίκα μου ήταν στα περίπτερα, έγκυος με το πρώτο μας παιδί».
Πώς αντέδρασες όταν είδες τους οπαδούς να μπαίνουν στο γήπεδο;
«Είναι το ένστικτο επιβίωσης. Τώρα, με τους πρώην συμπαίκτες μας, γελάμε. Στο γήπεδο, δεν ήμουν πολύ γρήγορος άνθρωπος, αλλά εκεί, δεν έτρεξα ποτέ τόσο γρήγορα (γέλια)».
Υπήρχε μια άλλη καθοριστική στιγμή εκείνη τη σεζόν: Ο αγώνας εναντίον της Βέροιας, όπου ο Γιώργιος Κατίδης σκόραρε και πανηγύρισε με ναζιστικό χαιρετισμό. Πώς βιώσατε αυτήν την παράξενη στιγμή;
«Στην αρχή, δεν καταλάβαμε. Πήγαμε να πανηγυρίσουμε μαζί του και στο τέλος του αγώνα, οι οπαδοί μπήκαν στα αποδυτήρια και υπήρξε ένταση. Σιγά-σιγά καταλάβαμε τι είχε συμβεί. Προστατέψαμε τον Κατίδη γιατί οι οπαδοί μας ήθελαν να τον… πιάσουν. Έκανε το ναζιστικό χαιρετισμό και η ΑΕΚ είναι ένας σύλλογος που δημιουργήθηκε από Έλληνες πρόσφυγες την Πόλη, τον Πόντο, τη Σμύρνη».
Ο Κατίδης είπε ότι ήταν μια χειρονομία που δεν γνώριζε το νόημα της. Είναι λογικό πιστεύετε;
«Ειλικρινά, δεν θα έχουμε ποτέ την απάντηση. Το κόμμα της Χρυσής Αυγής είχε αρχίσει να ανεβαίνει εκείνη τη περίοδο λόγω της οικονομικής κρίσης. Ο Κατίδης έφυγε από το σχολείο πολύ νέος και ήταν πολύ έξυπνος, αλλά καθόλου πολιτισμένος. Πιστεύω πραγματικά ότι δεν κατάλαβε το εύρος των ενεργειών του. Ο τύπος δεν ήξερε τι ήταν ο ναζισμός».
