Συμπληρώθηκαν χθες (22/5) οκτώ χρόνια από την τελευταία μεγάλη επιτυχία του Άρη Γρηγοριάδη, την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου των 100μ. ύπτιο, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Ντέμπρετσεν.
Με την ευκαιρία αυτή, ο πιο επιτυχημένος Έλληνας κολυμβητής στην πισίνα, πρωταθλητής κόσμου το 2005 στο Μόντρεαλ (50μ. ύπτιο) και δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης, παραχώρησε συνέντευξη στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ, για το τότε, αλλά και το τώρα…
«Βρίσκομαι στην αγαπημένη μου Θεσσαλονική. Ζω δηλαδή στην Ελλάδα, στο καλύτερο μέρος του πλανήτη για να δουλεύεις, να βρίσκεσαι, να υπάρχεις. Προπονώ μικρά σε ηλικία παιδιά. Ξεκίνησα πριν από λίγα χρόνια και συνεχίζω στο χώρο. Άρχισα στην μικρή πισίνα με παιδιά ηλικίας 4 και 5 ετών και σήμερα κάνω το ίδιο με κολυμβητές ηλικίας 13 έως 16 ετών», δήλωσε ο 35χρονος σήμερα Γρηγοριάδης και συνέχισε:
«Στην Θεσσαλονίκη υπάρχουν εγκαταστάσεις που βελτιώθηκαν τα τελευταία χρόνια και αυτό είναι πολύ σπουδαίο για την σωστή δουλειά και την εξέλιξη στην καριέρα πολλών ταλαντούχων παιδιών. Κολυμβητήρια όπως το Εθνικό και το Ποσειδώνιο. Εμείς με τον κύριο Βαγγελακάκη αξιοποιούμε και μία ιδιωτική πισίνα, όπου έχουμε την δυνατότητα, σε έναν αξιόλογο και μοναδικό χώρο, να μεγαλώνουμε κολυμβητικά πολλά παιδιά».
Στο πλευρό του συνεχίζει να βρίσκεται ο Χρυσάφης Βαγγελακάκης, ο προπονητής με τον οποίο ο Γρηγοριάδης συνεργάστηκε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του: «Έχω πάντα δίπλα μου τον προπονητή μου, τον Χρυσάφη Βαγγελακάκη, ο οποίος έχει σημαδέψει την καριέρα και την ζωή μου τα τελευταία 25 χρόνια. Ο Χρυσάφης Βαγγελακάκης είναι ο δεύτερος πατέρας μου. Ποτέ δεν άλλαξα προπονητή στο κολύμπι. Πάνω από 20 χρόνια είναι δίπλα μου. Σαν πατέρας, συνεργάτης και φίλος. Σ’ αυτόν και στους γονείς μου οφείλω τα πάντα στον χώρο που βρίσκομαι σήμερα».
Κάνοντας τη σύγκριση της εποχής που εκείνος μεσουρανούσε με τη σημερινή, ο Γρηγοριάδης δεν μπορεί παρά να σταθεί στο κομμάτι των εγκαταστάσεων: «Στην εποχή μου η ελληνική κολύμβηση γνώρισε μια άνθηση. Τη δεκαετία του 2000 τα είχαμε όλα. Ήταν η δεκαετία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Καλά χρόνια για όλους. Είχαμε ό,τι θέλαμε. Αυτό μας βοήθησε όλους στην επίτευξη σπουδαίων επιδόσεων. Μέσα στην κρίση, την δεκαετία του 2010, αντιμετωπίσαμε τεράστια προβλήματα. Ευχή όλων είναι να αποκατασταθούν τα προβλήματα και η ελληνική κολύμβηση να συνεχίσει να αναδεικνύει σπουδαίους αθλητές».
Ο Άρης Γρηγοριάδης ανέφερε ότι διατηρεί επαφή με παλιούς συναθλητές του και έπλεξε το εγκώμιο του Σπύρου Γιαννιώτη: «Παραμένω στον χώρο και διατηρώ δυνατές φιλίες και άριστες σχέσεις με πολλούς. Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ιδιαίτερη είναι η επικοινωνία μου με τον Σπύρο Γιαννιώτη, έναν μοναδικό άνθρωπο και αθλητή. Τον βλέπω στους αγώνες και έχουμε μια πολύ ανθρώπινη σχέση. Ο Σπύρος για μένα υπήρξε ο υπ’ αριθμόν ένα κολυμβητής στην χώρα. Ένας αθλητής που προσπάθησε και κατάφερε σε ηλικία 36 ετών να κατακτήσει ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Ένας απίστευτος άνθρωπος, με μια γλυκιά τρέλα για το άθλημα που αγάπησε. Ένα άτομο με αστείρευτο πείσμα, ένα παιδί με ατελείωτα ψυχικά αποθέματα. Ένας μεγάλος άνθρωπος και υπέροχος αθλητής».
Παράλληλα, ο Γρηγοριάδης παρακολουθεί και την επόμενη γενιά της ελληνικής κολύμβησης και έχει πολλά και καλά λόγια για τους κορυφαίους εκπροσώπους της: «Ο Κριστιάν (σ.σ. Γκολομέεβ) κατέκτησε ένα απίστευτο μετάλλιο στην Κορέα το 2019. Ένα μετάλλιο πιο δύσκολο από εκείνο που εγώ είχα κατακτήσει το 2005 στο Μόντρεαλ. Τα 50μ. ελεύθερο είναι το πιο ανταγωνιστικό αγώνισμα στην κολύμβηση. Σαν να λέμε 100 μέτρα στον στίβο. Τρομερό επίτευγμα. Μακάρι να έχει την τύχη αυτή στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο. Ο Ανδρέας Βαζαίος πέτυχε πρόσφατα ένα τρελό ρεκόρ. Ένα παιδί που έχει δουλέψει σκληρά όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι βέβαιος ότι θα φέρει κι άλλες επιτυχίες στην Ελλάδα. Δίκαια συγκαταλέγεται στην λίστα των κορυφαίων. Ο Απόστολος Χρήστου είναι ένα νέο παιδί που ασχολείται με το αγαπημένο μου στιλ, το ύπτιο. Πάντα δηλώνει παρών. Είναι ένας σπουδαίος αθλητής. Μεγάλη η σταθερότητά του. Ανεξάρτητα εάν είναι σε καλή ή όχι κατάσταση, ποτέ δεν απουσιάζει από τα μεγάλα ραντεβού του αθλήματος. Θα φέρει μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα στο μέλλον. Πρόκειται για τρία παιδιά που μας κάνουν υπερήφανους και τα οποία είναι σε θέση να μας εκπροσωπήσουν επάξια στην Ολυμπιάδα του Τόκιο. Πολύ δυνατά ονόματα, χαρισματικοί αθλητές, παιδιά που έχουν δουλέψει σκληρά. Τους πρόλαβα στο τέλος της δικιάς μου καριέρας. Τρομεροί. Έχουν φέρει και θα φέρουν ακόμη μεγάλες επιτυχίες στην ελληνική κολύμβηση».
Αναφερόμενος στους κολυμβητές που ξεχωρίζει σε παγκόσμιο επίπεδο, ο Γρηγοριάδης είπε: «Τα λόγια είναι περιττά όταν εκφράζεσαι για τον Μάικλ Φέλπς. Φαινόμενο, όχι για την κλασική κολύμβηση, αλλά για τον παγκόσμιο αθλητισμό. Μοναδικές φυσιογνωμίες στο άθλημά μας ήταν επίσης ο Ρώσος Αλεξάντερ Ποπόφ, η Ιταλίδα Φεντερίκα Πελεγκρίνι που ξεχώρισε για την διάρκειά της, αφού πρωταγωνίστησε για 20 και πλέον χρόνια, ο Αυστραλός Ιαν Θορπ, ο πρόσθιος Αντάμ Πίτι και ο Ολλανδός Φαν Ντε Χούγκενμπαντ».
Ολοκληρώνοντας, ο παλαίμαχος κολυμβητής ξεχώρισε ως κορυφαίες δικές του στιγμές τα χρυσά μετάλλια στο Μόντρεαλ και στο Ντέμπρετσεν: «Το χρυσό μετάλλιο τον Ιούλιο του 2005 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μόντρεαλ, ήταν αναμφίβολα η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας μου. Είχα τον καλύτερο χρόνο και δικαίωσα τα προγνωστικά. Είμαι ευγνώμων για αυτή την επιτυχία που πέρασε στην ιστορία του αθλήματος. Θέλω όμως να σταθώ ιδιαίτερα και στο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησα πριν από οχτώ χρόνια σαν χθες, στην Ουγγαρία, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και στα 100μ. ύπτιο. Έχει ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα, αφού εκείνη την περίοδο, μέσα στην μεγάλη ελληνική οικονομική κρίση, αντιμετωπίζαμε τεράστια προβλήματα με τον προπονητή μου. Κλειστά κολυμβητήρια, μεγάλη ταλαιπωρία, δυσβάσταχτη αβεβαιότητα. Αλλάζαμε συνέχεια τα προπονητικά μας σχέδια. Νομίζω το χρυσό αυτό μετάλλιο έχει την ίδια αξία για μένα με εκείνο του 2005».
