Ήμουν για καιρό… καρφωμένος σε ένα συγκεκριμένο αγώνα του Άρη και αναζητούσα διακαώς φωτογραφίες από εκείνο το αγωνιστικό απόγευμα για να υπάρχουν στο αρχείο μου
Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το ματς δεν το είχα παρακολουθήσει. Μάλιστα, το σκορ το έμαθα την επομένη και ίσως δεν ήταν αυτό που με ένοιαζε και πολύ τις στιγμές που περνούσαν βασανιστικά αργά και δύσκολα στην ζωή μου.
Πως όμως, θα αναρωτηθεί ο καθένας και καθεμιά που διαβάζει αυτό το κείμενο μπορεί να σε νοιάζει ένας αγώνας, που ούτε καν παρακολούθησες. Να μου πεις ότι ήταν παλιός; Το 2014 έγινε ο αγώνας, στα… καλύτερα χρόνια σου, που δεν άφηνες την κερκίδα ούτε με ηλεκτροκόλληση.
Ίσως είναι δύσκολο να το εξηγήσω το γιατί, πιστεύω. Ίσως έχω μια ιδιαιτερότητα. “Μετρώ” τα χρόνια, που περνάνε αργά ή γρήγορα, με ποδοσφαιρικούς αγώνες, που παρακολούθησα σαν οπαδός στα πέταλα, όρθιος χωρίς μπλούζα ή πλέον επαγγελματικά πίσω από έναν υπολογιστή καθιστός, συνδυάζοντας γεγονότα της ζωής μου μέσα από αυτούς.
Καλά μωρέ, ίσως δεν είμαι ο μόνος. Το κάθε… αλάνι της κεντρικής φωτογραφίας του κειμένου που διακρίνεται ή γενικότερα του γηπέδου και του πέταλου έτσι συμπεριφέρεται και ζει και πολύ παραπάνω από εμένα. Πόσο μάλλον εγώ, που δεν προσδιορίζομαι ως… αλάνι αλλά σαν… οφσάιντ.
Στο ζουμί. Καμπανιακός-Άρης. Ένας αγώνας που ΟΛΟΙ οι Αρειανοί θέλουν να ξεχάσουν. Ένα ματς χαραγμένο στις πιο μαύρες σελίδες του σωματείου, συνολικά. Κάνεις δεν θα έπρεπε να το θυμάται, κάπως θα έπρεπε το μπλάνκο της ιστορίας να το σβήσει για πάντα…
Όμως, είναι αυτό που ανέφερα πιο πάνω. Μετράω τα χρόνια… περίεργα. Και εκείνες τις μέρες, οι πιο έντονες ίσως μέχρι τώρα στην προσωπική μου ζωή, λόγω της θλίψης για μια προσωπική απώλεια, δεν ήθελα να λείπουν από το αρχείο μου.
Να μου θυμίζουν τα συναισθήματα εκείνων των ημερών, που κατά κάποιο διαολεμένο τρόπο είχαν την σύνδεση τους με την άσχημη παρουσία του Άρη στους αγωνιστικούς χώρους.
Και αναρωτιέμαι τι είναι τελικά οι φωτογραφίες; Δύσκολη ερώτηση. Ενσταντανέ συναισθημάτων θα απαντούσε κάποιος πιο ρομαντικός από εμένα, πόσο μάλλον δε όταν μιλάμε για μια πηγή όμορφων και άσχημων στιγμών, το γήπεδο, την ατμόσφαιρα, τον ρυθμό και τα συνθήματα.
Έτσι, κάπως θα κλείσω το κείμενο, που το θεωρώ μια μικρή κατάθεση ψυχής στο τέλος της καραντίνας, λίγο ακατανόητη. Αλλά και η αγάπη, ακατανόητη είναι. Και ο οπαδισμός. Και ίσως και η ιδιότυπη καραντίνα. Και σίγουρα το μίσος, θα έλεγε ένας φανατικός ιδεαλιστής. Τέλος πάντων.
ΥΓ: Ευχαριστώ μέσα από την καρδία μου τον Δημήτρη Τοσίδη. Που κατάφερε να βρει φωτογραφίες από τον αγώνα και να “γεννήσει” αυτά τα… περίεργα συναισθήματα. Σε αυτόν φυσικά ανήκει η φωτογραφία του κειμένου και η λήψη της. Σε εμένα, άφησε το λόγια, χωρίς να το ξέρει.
ΥΓ/1: Τι σου κάνουν οι φωτογραφίες… Προτείνω σαν ηχητική επένδυση του κειμένου, αυτό το τραγούδι.
