Ηταν καλοκαίρι του 1984. Δεν είχε περάσει πολύς χρόνος από το φινάλε της αγωνιστικής περιόδου για την καλαθοσφαιρική ομάδα του Αρη Θεσσαλονίκης. Τα πληγωμένα αισθήματα, μαζί με την “καζούρα”, ήταν δύσκολο να τα διαχειριστεί ένας έφηβος.
Μέσα σε μια εβδομάδα είχαν χαθεί δύο τελικοί, δύο τίτλοι. Ενα κύπελλο {στο Παλέ ντε Σπορ εναντίον του ΠΑΟΚ με τα ξυρισμένα κεφάλια}και ένα πρωτάθλημα {μπαράζ στην Κέρκυρα εναντίον του Παναθηναϊκού}.
Εκείνο το πρωί, καθ’ οδόν για Χαλκιδική με το ΚΤΕΛ, σε μια στάση αγόρασα αθλητική εφημερίδα. Στο διάβασμα του πρωτοσέλιδου ένιωσα μια υπέροχη ανατριχίλα. “Ο Αρης απέκτησε τον Παναγιώτη Γιαννάκη”. Μοιάζει απίστευτο αλλά θυμάμαι ακόμη τις πρώτες μου σκέψεις διαβάζοντας αχόρταγα, ξανά και ξανά, την είδηση. “Ετοιμαστείτε όλοι σας. Τώρα ερχόμαστε”!
Την ίδια ανατριχίλα ένιωθα όταν, υπό τους ήχους του “The Final Countdown”, άνοιγε η πόρτα εισόδου των αθλητών και έμπαιναν τρέχοντας στην αρένα του Αλεξάνδρειου, οδηγώντας τους υπόλοιπους αθλητές του “αυτοκράτορα”, ο Γκάλης με τον Γιαννάκη. Αρκούσε εκείνη η στιγμή για να διαμορφώσει μέσα μου ψυχολογία νίκης, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν ο αντίπαλος. Λες και το αποτέλεσμα ήταν προαποφασισμένο.
Πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλοι που βίωσαν τα ίδια αισθήματα εκείνα τα χρόνια. Και είμαι σίγουρος ότι κάτι σκίρτησε μέσα τους στο άκουσμα της είδησης ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Αρη, τριάντα τρία ολόκληρα καλοκαίρια μετά το… σωτήριο θέρος του 1984. Κι όταν απόψε τον δούμε να στέκεται μπροστά από τον πάγκο της ομάδας, θα χρειαστεί προσπάθεια για να διαχειριστούμε τα αισθήματα. Για πολλούς από εμάς θα είναι ένα “deja vu” που το περιμένουμε με ανυπομονησία.
Ειλικρινά, πιστεύω ότι το αποτέλεσμα της σημερινής πρεμιέρας για το θεσμό του κυπέλλου περνάει σε δεύτερη μοίρα. Αναμφίβολα μια νίκη θα τονώσει την ψυχολογία του κόσμου και θα βοηθήσει τους παίκτες να αντιμετωπίσουν με περισσότερη αυτοπεποίθηση το δύσκολο πρόγραμμα που τους περιμένει. Αλλά ανεξάρτητα από τι θα γίνει στο ντέρμπι, ο Γιαννάκης έχει ήδη πετύχει κάτι πολύ σημαντικό: Ο κόσμος πιστεύει ξανά στην ομάδα. Και πιστεύει στην ομάδα, γιατί πρώτα πιστεύει στον Παναγιώτη. Αυτό είναι μεγαλύτερο επίτευγμα από μια πρόκριση στους ημιτελικούς. Είναι μια βάση για να χτίσεις το μέλλον.
Γι αυτό, αγαπητοί συνοδοιπόροι της ΚΑΕ Αρης, μείνετε όρθιοι και παλέψτε -επιτέλους- όλοι μαζί. Σας το “ζητάει” ο άνθρωπος που μετά τον Γιάννη Ιωαννίδη μοιάζει ο καταλληλότερος για να δώσει ξανά σάρκα και οστά στα μεγάλα όνειρα των Αρειανών, ακόμη κι αν αυτά μοιάζουν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Αφουγκραστείτε την επιστροφή της χαμένης ελπίδας, μετά το “σκωτσέζικο ντους” που προκάλεσε το… κάτι σαν “κραχ” του μεγαλομέτοχου. Θα πάρετε σήμερα το βράδυ μια ιδέα για το τι μπορεί να συμβαίνει φέτος στο Nick Galis Hall. Χτίστε πάνω σε αυτήν την προοπτική.
Κράτησα για επίλογο μια δέσμευση του Δημήτρη Παπακυριάκη σε συνομιλία που είχαμε πριν μερικές μέρες. Οτι από την πλευρά του θα κάνει ό,τι μπορεί για να επιστρέψει ο Νίκος Γκάλης κοντά στην ομάδα. Και ότι η ΚΑΕ θα αξιοποιήσει με κάποιον τρόπο το κεφάλαιο “Χάρης Παπαγεωργίου”. Δημήτρη, επειδή έχεις καλλιτεχνική φαντασία, νομίζω πως μπορείς να σχηματοποιήσεις στο μυαλό σου την εικόνα του Παλέ ντε Σπορ σε βραδιές τέτοιας ευλογημένης συνύπαρξης: Με Γκάλη, Γιαννάκη, Παπαγεωργίου στις επάλξεις. Εχεις ζήσει ποτέ ολικό οργασμικό παραλήρημα σε γήπεδο μπάσκετ; Εξαρτάται {και} από εσένα να το ζήσεις.
