Μόλις προχθές ο Άρης κατάφερε να εξασφαλίσει και μαθηματικά την παραμονή του και στο επόμενο πρωτάθλημα της μπάσκετ λίγκ. Αυτό δεν είναι κάτι που δεν περιμέναμε, αφού όταν αυτός ο κόσμος σε παίρνει από το χέρι οδηγώντας σε σε έναν ασφαλή δρόμο τότε η κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζεις αμβλύνεται σε μεγάλο βαθμό.
Αυτό όμως που δεν έπρεπε να συμβεί σε καμία των περιπτώσεων είναι να ζήσουμε εκ νέου μια χρονιά ροντέο που φυσικά είχε ως αποτέλεσμα ο Αρειανός κόσμος να βιώνει σχεδόν κάθε βδομάδα με δυστυχώς ελάχιστες εξαιρέσεις αυτό το Σκωτσέζικο ντους και την ανάλογη ψυχρολουσία.
Η εύκολη λύση είναι να τα ρίξουμε όλα στους ώμους των παικτών που αγωνίστηκαν για την ομάδα, το δύσκολο όμως κομμάτι της ιστορίας εδράζεται στο να εστιάσουμε στο ουσιαστικό πρόβλημα που κατά τη γνώμη μου είναι τα προβλήματα που για μια ακόμη χρονιά ταλάνιζαν και συνεχίζουν ακόμη να ταλανίζουν την Κ.Α.Ε. ΑΡΗΣ.
Τώρα λοιπόν που τελειώσαμε με τον αγωνιστικό βραχνά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε μια συζήτηση που θα βασίζεται πάνω σε ρεαλιστικά δεδομένα και θα αφορά του μέλλον της ομάδας όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά σε κάθε τομέα και επίπεδο.
Τα προβλήματα είναι γνωστά εδώ και πολύ καιρό και αυτό που αν μη τι άλλο προξενεί μια δυσάρεστη εντύπωση είναι γιατί φτάσαμε στο τέλος μιας ακόμη χρονιάς στην οποία τα εξωαγωνιστικά προβλήματα επηρέασαν πλήρως το αγωνιστικό σκέλος.
Κρίνεται λοιπόν απαραίτητο βάσει όλων των παραπάνω να συγκληθεί άμεσα από την πλευρά του Ερασιτέχνη μετά και το τυπικό τέλος της περιόδου μια γενική συνέλευση στην οποία παρουσία του Δημήτρη Γουλιέλμου επιβάλλεται να ειπωθούν ειλικρινείς και αληθινές κουβέντες για να μάθει επιτέλους ο κόσμος της ομάδας το που ακριβώς βρισκόμαστε, κάτι που αναμφίβολα δικαιούται.
Δεν είναι μόνο οι απαγορεύσεις μεταγραφών που απασχολούν τους φίλους της ομάδας κλονίζοντας παράλληλα την εμπιστοσύνη τους προς το πρόσωπο της διοίκησης. Το πρόβλημα τουλάχιστον στα δικά μου μάτια έχει πολύ πιο βαθιές ρίζες, καθώς θεωρώ αδιανόητο παραμονές ενός κρίσιμου παιχνιδιού για την ομάδα όπως αυτό με τον Προμηθέα να βλέπουν το φως της δημοσιότητας ειδήσεις που κάθε άλλο παρά κολακεύουν την όποια προσπάθεια καταβάλλεται με παραιτήσεις που υποβάλλονται και σχεδόν αμέσως μετά ανακαλούνται.
Κάποιος μπορεί να υποστηρίξει πώς τα εσωτερικά προβλήματα της ομάδος δεν πρέπει να αφορούν τον κόσμο και ίσως εν μέρει να έχει δίκιο. Όταν όμως όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα ήδη χιλιοβασανισμένο από την κακοδιαχείριση προηγούμενων ετών τμήμα είναι λογικό κι επόμενο να υπάρχει έκδηλη ανησυχία από την πλευρά του κόσμου που υποσυνείδητα μπαίνει δικαιωματικά κατά την κρίση μου στη διαδικασία να αναρωτιέται.
