Παρηγόρης: «Νεαροί εγκληματίες προστατεύονται από διάφορες νομικές ‘άκρες’»
Ο κύριος Παρηγόρης, δικηγόρος της υπόθεσης του Τόσκο, μίλησε στο Yellow Radio 101,7 για το νομικό πλαίσιο που αφορά την δολοφονία του 19χρονου Άλκη.
Για τα συναισθήματα που ένιωσε ο ίδιος μετά την δολοφονία του Άλκη: Οι συνειρμοί έγιναν και βίωσα ξανά και ένιωσα αυτά τα οποία αισθάνθηκα, όταν μου είχε ανατεθεί η υπόθεση από την οικογένεια του Τόσκο. Αποτροπιασμό και το ίδιο σοκ. Αυτή η υπόθεση, όμως, ήταν το γεγονός ενός προαναγγελθέντος θανάτου του 19χρονου. Η βία τα τελευταία χρόνια στην Θεσσαλονίκη, θεωρώ ότι έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μία απλή επισκόπηση του αστυνομικού δελτίου, μας δίνει περίπου με συχνότητα δύο φορές τον μήνα, αιματηρά επεισόδια. Δεν χρειάζεται να σας θυμίσω εγώ τα επεισόδια που έγιναν στην Ευκαρπία τον Ιούνιο, με τα εγκαύματα του 19χρονου, στον οποίο προκάλεσαν εγκαύματα. Ούτε, τους πυροβολισμούς έξω από το Ιπποκράτειο και πόσα άλλα. Νεαροί φίλαθλοι, οι οποίοι ίσως να μην αποκατασταθεί ποτέ η υγεία τους και να μείνουν στην ίδια τραγική κατάσταση οι γονείς, με τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους για πάντα. Δεν χρειάζεται να σας θυμίσω το επεισόδιο στις Σέρρες, με έναν πλέον τετραπληγικό νεαρό, ο οποίος έτυχε να είναι αστυνομικός χωρίς στολή, ούτε για την τύφλωση οπαδών. Γιατί κάνουμε σαν να χρειάζεται ξαφνικά να αντιμετωπίσουμε το θέμα αυτό;
Πώς μπορούν να αλλάξουν τέτοια φαινόμενα; Είναι πάρα πολλά τα πράγματα που πρέπει να αλλάξουν. Πρώτα από όλα εμείς στην κοινωνία, να εδραιωθεί ευρεία η πεποίθηση ότι δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, ότι δεν είναι γεγονότα που έχουν να κάνουν με την έλλειψη διεξόδου της νεολαίας και όλα αυτά τα κοινωνιολογικά ή ψυχολογικά που επικαλούνται διάφοροι. Έχουν κάνουν, πλέον, με οπαδούς ακραίους, οι οποίοι έχοντας σαν πρόσχημα την φίλαθλη ιδιότητα, εξωτερικεύουν την επιθετικότητα τους, ανάμεσα σε αυτούς εμπλέκονται άτομα που έχουν το δικό τους συμφέρον που γίνονται αυτά και πολλές φορές έχουν τις άκρες να «προστατεύουν» αυτούς τους νεαρούς και υπάρχουν και άτομα τα οποία εκεί εκτονώνουν τα επιθετικά τους ένστικτα, διαταραγμένα άτομα, ή άτομα που κάνουν χρήση ουσιών. Έχουμε να κάνει με ένα βίαιο κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο αν δεν πάρουμε χαμπάρι ότι πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σαν «ως εδώ και μην παρ’ έκει» νομοθετικά απομονώνοντας το, τότε ουσιαστικά αυτό το φαινόμενο θα διογκώνεται συνεχώς και μπορεί να φτάσει σε μία αμφισβήτηση της κοινωνικής συνοχής. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι κίτρινη, μπλε ή μαύρη. Υπάρχει μία άμυλα στον αθλητισμό και αυτή πρέπει να καλλιεργήσουμε. Εμείς όμως διαχωρίζουμε την κοινωνία σε χρώματα, που αν κάναμε μία αναγωγή στην ιστορία, θα βλέπαμε ότι από τους βένετους και τους πράσινους την εποχή του Ιουστινιανού και πολύ αργότερα όσα συνέβαιναν στα γήπεδα της ναζιστικής Γερμανίας, ουσιαστικά εκτρέφουμε το αυγό του φιδιού, δηλαδή συμπεριφορές που μπορούν να δημιουργήσουν κοινωνικές αναταραχές, συγκρούσεις και να βάλουν στα θεμέλια της Δημοκρατίας μας, μία αποσταθεροποίηση.
Για την λεγόμενη κάλυψη και προστασία που δέχονται οι εγκληματίες: Ας ξεκινήσουμε από τον δικό μας χώρο, γιατί δεν θέλω να αναφέρομαι σε άλλους. Μέσα από τις συνεχείς αλλαγές, τα τελευταία χρόνια, του ποινικού κώδικα, αντί να εκφράσουμε την ανάγκη να στείλουμε ένα παιδευτικό σύστημα στην κοινωνία μας, ανοίξαμε πόρτες και παράθυρα μέσα στα δικαστήρια, προκειμένου να εκφεύγουν περιπτώσεις που έπρεπε να οδηγηθούν σίγουρα στην φυλακή και θα σας πω τι εννοώ, στέλνοντας ένα λάθος μήνυμα στην κοινωνία, ότι εδώ είναι μπάτε σκύλοι αλέστε, κάντε ότι θέλετε και στο τέλος μπορεί να μην την πληρώσετε και καθόλου. Έρχομαι τώρα στο θέμα ότι ο αθλητικός νόμος, για εμένα ορθά σε μία κοινωνία, η οποία παρουσιάζει αυτού του είδους την ανάπτυξη, προέβλεπε ότι δεν θα υπάρχει ανασταλτικό στην έφεση. Πολλές φορές και άδικα, γιατί κουβαλούσες μία φωτοβολίδα στο γήπεδο, έμπαινες δέκα μέρες φυλακή. Αργότερα, το 1999 ξεκίνησε κάθε αθλητικός νόμος να λέει ότι δεν θα έχει ανασταλτικό η έφεση σου και πηγαίναμε ακόμη και για 10 μέρες φυλακή. Ενώ και ο νέος νόμος, ο οποίος έγινε τον Ιούλιο, προέβλεπε να μην έχει ανασταλτικό χαρακτήρα η έφεση, ήρθε η αλλαγή του ποινικού κώδικα μετά από 70 χρόνια, η οποία λέει ότι κάθε ειδική διάταξη, όπως αυτές που αναφέρονται σε θέματα εφέσεως, καταργείται γιατί προβλέπεται από τον κώδικα ποινικής διοικονομίας η έφεση να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα. Καταργώ κάθε γενική και ειδική διάταξη που αναφέρεται σε αυτά τα θέματα, άρα ισχύει ο γενικός κανόνας που ισχύει για όλους. Όταν όμως έχεις να κάνεις με τέτοιες υποθέσεις, με θανάτους, με σοβαρές σωματικές βλάβες, δεν μπορείς να αφήνεις τέτοιο παράθυρο ανοιχτό και να τιμωρούνται με 4 χρόνια οι νεαροί που συμμετείχαν στις βιαοπραγίες και τελικά να μην οδηγείται κανένας στην φυλακή επειδή άσκησαν έφεση.
Για το αν αποδόθηκε δικαιοσύνη με την υπόθεση του Τόσκο: Πάλι θα αναφερθώ στις ευθύνες της νομικής εξουσίας και τα δικαστήρια είναι δυστυχώς υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τους νόμους. Ενώ ξέραμε ότι για την ανθρωποκτονία ισχύει η ποινή της ισοβίας καθείρξεως και αν πάρεις ελαφρυντικό το πολύ να πέσεις στα 12 χρόνια, με την τροποποίηση του 2019 με την αλλαγή της νομοθεσίας, υπήρξε η εξής αναβάθμιση: Εάν έχω ευθύ δόλο, μπαίνω ισόβια. Εάν όμως έχω ελαφρυντικό, τότε έχουμε ελεγχόμενο δόλο. Στην υπόθεση του Τόσκο, σε αυτή την διαβάθμιση, η κοπέλα η οποία είχε κληθεί να απολογηθεί για ένα πλημμέλημα, ότι ήταν δηλαδή ένα τροχαίο ατύχημα, στην συνέχεια μετρώντας τα στοιχεία, η ποινική δίωξη αναμορφώθηκε σε ανθρωποκτονία από πρόθεση, το δικαστήριο έκρινε ότι προείδε το αποτέλεσμα ότι θα τον πατήσει, αλλά αποδέχθηκε το αποτέλεσμα. Αυτό είναι μία πολύ λεπτή διαφορά, είναι όμως αρκετή για να έχεις ποινή 10-15 χρόνια, το 15 είναι το ανώτατο. Φεύγεις, λοιπόν, από την ισόβια κάθειρξη και πας στα 10-15 χρόνια. Επίσης, προέβλεψε, ο νέος ποινικός κώδικας, μόνο το λευκό ποινικό μητρώο, να σου δίνει το ελαφρυντικό του σύννομου βίου, δηλαδή να παίρνεις ελαφρυντικό. Η κοπέλα είχε λευκό ποινικό μητρώο, άρα σπάει η ποινή στα 10 χρόνια και της επιβάλλουν 7 χρόνια. Για εμένα, το θέμα είναι περισσότερο ότι πρέπει να υπάρχει ένα καθαρό νομικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο ξέρει ο κάθε κατεργάρης που πάει να κάνει κάτι, που πατάει.
