Συνηθίζω να γράφω αρχές της βδομάδας τις σκέψεις μου, που αφορούν στην ομάδα. Την Πέμπτη, έχω σχεδόν ολοκληρώσει το αρθράκι, λεπτομέρειες και τελευταίες “πινελιές” μπαίνουν και έτσι Παρασκευή βραδάκι κανονίζουμε με τα παιδιά του yellowradio.gr τα υπόλοιπα.
Είχα, λοιπόν, έτοιμη την αναφορά στο νέο είδος φιδιού, πορτοκαλί απόχρωσης, κακοπληρωμένες πένες που συνεχίζουν να ρίχνουν δηλητήριο προς τον Άρη, σε κάθε ευκαιρία. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με τις πυρκαγιές σε κάθε γωνιά της χώρας, κάποιες αρκετά κοντά στον δρυμό της Βάλια Κάλντα, που έχω την “φωλιά” μου, όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη καλοκαιρινή τραγωδία για χρόνια και δεκαετίες, με ξενέρωσαν… Αλλάζω πλάνο, θέμα, ξεκινώντας να γράφω μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο.
Οριοθετώ, εκ νέου, τα σημαντικά της ζωής, τις αλλαγές των καιρών. Βάζω σε τάξη, μέσα μου, τις προτεραιότητες, τα “πρέπει”. Πρέπει να παραμείνω άνθρωπος. Να μπολιάσω το ανθρωπάκι που μεγαλώνει κοντά μου. Έχω ευθύνη απέναντί του, απέναντι στην ίδια την ζωή, την Γη. Αυτό ξεκινάει απ’ τα απλά, τα εύκολα στα λόγια, αλλά τα δύσκολα στην πράξη. Έγραψα κάπου, κάπως, κάποτε πως εκεί πάνω, στην μέση του πουθενά των βουνών που κατοικούμε, μαζεύουμε τα καλοκαίρια τα πιτσιρίκια και “σκουπίζουμε” το δάσος από τα περιττά, τα επικίνδυνα. Παρομοίωσα αυτή την πράξη με την δουλειά που οφείλει να κάνει ο καθένας και η καθεμιά μέσα του. Να καθαρίσει από “βρωμιές”, από σκουπιδαριό, από φασιστικές απόψεις, από ιδεολογίες μίσους, από χίλια δυο. Εκεί που βρισκόμαστε σπάνια πατάει ξένος προς τον τόπο άνθρωπος. Ξέρεις τι βρίσκουμε; Πλαστικά, χαρτιά, αλουμίνια, σίδερα, γυαλιά.
Λένε, πάλι, πολλά τριγύρω. Σε κανάλια τηλεοπτικά, ιντερνετικά, σε social media κλπ ο κάθε πικραμένος γράφει το μακρύ και το κοντό του. Η εποχή της “άποψης του καναπέ”. Δεν έχεις πατήσει σε βουνό, αλλά φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν τον Braveheart που έτρεχε προς την κορφή, με το σπαθί στην πλάτη! Για να πληγεί ένα δάσος, ένα άλσος, ένα βουνό χρειάζονται απλά πράγματα. Κάποιος, πχ, να φυτιλιάσει τον τόπο. Εμπρησμός. Κάποιος να πετάξει ένα τσιγάρο. Εμπρησμός και αυτό. Αμέλειας, έλλειψης συνείδησης. Κάποιος, που μόλις έχει αποχωρήσει από μια βόλτα, να αφήσει λίγα σκουπίδια, χαρτιά, μπουκάλια, οτιδήποτε. Υπάρχει, φυσικά και η ανάγκη του ίδιου του δάσους για αναγέννηση. Αυτοφλέγεται. Όπως το διαβάζεις. Αλλάζουν οι εποχές, μεταβάλλεται το κλίμα. Σε συνθήκες ξηρασίας, υψηλών θερμοκρασιών για καιρό, ένα δέντρο, το ξερό χόρτο γίνονται ιδανική καύσιμη ύλη.
Γνωρίζω πως το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων ανήκει στην κατηγορία αυτών που αφήνουν σκουπίδια. Αδιαφορούν, πιστεύοντας πως θα χαθούν τα ασήμαντα ίχνη τους. Εμπρηστές διαρκείας. Έχω δει ακτή του Αγίου Όρους γεμάτη σκουπίδια, πλαστικά, μπουκάλια και δεν πίστευα στα μάτια μου. Απογοητεύτηκα. Την ίδια στιγμή, στα μάτια μιας μικρής “συμμορίας” κάπου στην Πίνδο, βλέπω την ευαισθησία, τον σπόρο αγάπης για τα γύρω, τα περιβάλλοντα. Ξαναγεννιέμαι!
Την περασμένη εβδομάδα έκλεισα το κείμενο λίγο πριν μαθευτούν τα τραγικά νέα για το παιδάκι του Λούμορ. Πόνεσε η καρδιά μου. Με όση δύναμη έχει μια κουβέντα από εδώ, του λέω πως θα δέχεται, συνεχώς, το πιο δυνατό μου χειροκρότημα. Μια ελάχιστη, οπαδική αντίδραση προς τον παίχτη (μας). Προς τον άνθρωπο. Αυτή την εβδομάδα τα δεδομένα, τα γύρω, έχουν, ξανά, αρνητικό πρόσημο. Προσπαθώ να ισορροπήσω, να αλλάζω, να παραδειγματίζομαι, να μαθαίνω, να βελτιώνομαι.
Και ο Άρης, εξάλλου, το ίδιο κάνει, για όποιον έχει μάτια και βλέπει πέρα απ’ το δοκάρι, την απόκρουση, το αποτέλεσμα της στιγμής.
Μέσα μου καίει μια φωτιά. Οργής, θυμού, αναθέματος, φορές. Δεν έχει νόημα. Μπορώ να αλλάξω τα πράγματα, τον κόσμο μου, τον γύρω από μένα και αυτός να κάνει το ίδιο παρακεί. Δεν περιμένω λύση σήμερα, από κανέναν, ούτε με συγκινούν τα ευχολόγια. Η πράξη και όχι η θεωρία θα αποτελέσει την έμπρακτη συμπαράσταση προς όλους αυτούς που μαρτυρούν “χορεύοντας με τις φλόγες”. Όπως με έχει διδάξει και η οπαδική, περί του Άρη, εμπειρία η λύση βρίσκεται στον άνθρωπο με σχέδιο, με πλάνο, αποφασιστικότητα, αλλά και ικανότητα.
ΥΓ Γεροί να είμαστε, να μιλήσουμε για τους παιχταράδες που ήρθαν και έρχονται (αφού υπογράψουν) και ομορφαίνουν κι άλλο την κιτρινόμαυρη πραγματικότητά μας. Υπάρχει καιρός. Υπομονή και επιμονή. Never give up…
“Στην φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα”, άκουγα ενώ έγραφα τα πιο πάνω…https://m.youtube.com/watch?v=lHo04BktHpM
Σάββατο, 7 Αυγούστου 2021
Κίτρινο Βέλος
