Συνηθίζω να μιλάω, πολύ, με τον αδερφό μου, είτε από κοντά είτε όπως την περίοδο αυτή, που είμαστε μακριά, απ’ το τηλέφωνο και να αναλύουμε Άρη. Ποδοσφαιρικά μιλώντας, πάντα και προσπαθώντας, με το φτωχό μας το μυαλό, να “διαβάσουμε” το ματς που έρχεται, να πούμε ιδέες, να μιλήσουμε γι’ αυτό μετά την λήξη του.
Χτες, μου έδινε συνεχώς “κλίμα”, από νωρίς. Γήπεδο, πέριξ, κερκίδα. Εντός εκτός και επί τα αυτά! Τα είπαμε στα ημίχρονα, ξανά. Όταν η φωνή του είχε το “γρέζι” της βραχνάδας, κανένα μισάωρο μετά την λήξη, ήμουν γεμάτος ικανοποίηση!
Ακολουθεί μακροσκελές κείμενο, χωρισμένο σε τρεις ενότητες, για να γίνει ευκολότερη η ανάγνωση “κι ας… έχει γίνει το μυαλό μου μαρμελάδα“, από την Πέμπτη το βράδυ!
Στο ίδιο μαγαζί…
Είναι κάποια πράγματα στην ζωή που είναι συμπτώσεις. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως συμβαίνουν, ξέρεις πως, κατά πάσα πιθανότητα, τα γεγονότα θα επαναληφθούν. Ήταν Αύγουστος, πριν από δύο καλοκαίρια, όταν μια μικρή αγέλη, τεσσάρων μεγάλων και τριών πιτσιρικάδων, οπαδών – λύκων φορτώθηκε σε ένα πολυμορφικό βανάκι και κατέβηκε από την Βάλια Κάλντα στα Γρεβενά για να ανατρέψει το απίθανο. Παρά το 3-0 εκτός, στην Νορβηγία, υπήρχε πίστη, από αυτές που με έναν μαγικό τρόπο μεταφέρεται χιλιόμετρα μακριά. Δεν μπορείς να ξέρεις την εξέλιξη, τις λεπτομέρειες που καθορίζουν την ιστορία. Γνωρίζεις, μονάχα, το πόσο και πώς θα παλέψεις. Λένε πως οι τίτλοι και οι πορείες και οι προκρίσεις γεννούν οπαδούς. Όταν επιστρέφαμε, 3 και κάτι ώρες αργότερα, είπαμε πως βάλαμε το δικό μας λιθαράκι για να αγγίξουμε το φαινομενικά ανέγγιχτο. Είχαμε μάθει στα μικρά μέλη πως, στην κιτρινόμαυρη ζωή, όπως και στην κανονική, εξαντλείς όλες τις πιθανότητες. Αν “πεινάς” πρέπει να μάθεις να κυνηγάς. Μάθαμε, εκείνο το βράδυ, πως οπαδάκια, Αρειανάκια γεννιούνται (και) με το να μαθαίνουν να μάχονται!
Προχτές, από καραμπόλες που συχνά συμβαίνουν στην ζωή, άφησα το παιχνίδι και τις συνθήκες που πάλευα να το δω στο ημίχρονο. Σε ένα χωριό, με πολύ γέλιο, εικόνες καλτίλας, γραφικές κλπ Ανοίγω απαραίτητη παρένθεση λέγοντας πως είναι άλλη η οπαδική προσέγγιση στην επαρχία και κάθε φορά που το βιώνω μου αρέσει. Έχει πολύ λιγότερο, έως καθόλου, απ’ το δηλητήριο, την γκρίνια, την τοξικότητα της πόλης.
Αποφάσισα να δω το δεύτερο ημίχρονο στο ίδιο μαγαζί! Παρέα με Ινδιάνους της περιοχής ανέμενε, υπήρχαν πάνω από μία οθόνες και πάτησα γκάζι. Έφτασα 2-3 λεπτά με την έναρξη της επανάληψης. Περίπου 75-80 λεπτά μετά η λέξη “επανάληψη” θα ήταν ένα απ’ τα περίεργα παιχνίδια της ιστορίας!
Τακτική κυνηγιού
Πέρασαν πολλά χρόνια απ’ όταν, ένα μεσημέρι, αποφασίσαμε το πάνε-έλα, χοντρικά 500 χιλιόμετρα. “Ζεστή κοιλάδα” – καυτή Θεσσαλονίκη, ζεματιστό Χαριλάου και πίσω. Ήταν η νίκη με την Αούστρια. Μια αποζημίωση για τα χιλιόμετρα. Τότε, το Κίτρινο Βέλος και το Σοφό Πνεύμα, νέοι, αψήφησαν τις φωνές περί “τρέλας”, “παράλογης” και “παρανοϊκής” απόφασης. “Παράνοια, παράνοια, μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια…”!
Πριν 2 βραδιά, θυμήθηκα και τα δύο παιχνίδια. Την τότε αγέλη, την παλιότερη κατεβασιά. Χτύπησε το τηλέφωνο πολλές φορές. Φίλοι, κατά σύμπτωση σκορπισμένοι σε κάθε κερκίδα. Ο Νίκος στην 3, ο Σπύρος και ο Μαθιός στην 2, ο ένας κουμπάρος επίσημα, ο άλλος… μπυραρία! Αγέλη, πάλι, πιστών. Διασκορπισμένη, θαρρείς, συμμετρικά. Σαν να εφαρμόζαμε, άθελά μας, την δική μας τακτική κυνηγιού και πολέμου. Ο αρχηγός της τότε δικής μας παρέας, των κιτρινόμαυρων λύκων, ήταν παρών κι αυτός. Στην 1. Ήξερα ότι εκεί θα έμπαινε το πρώτο γκολ. Μάλιστα, μιλώντας και αναλύοντας πριν το παιχνίδι και αφήνοντας στην άκρη τα περί ουτοπικών τεσσάρων ή πέντε γκολ, μπήκαμε στο μυαλό και την τακτική προσέγγιση του Μάντζιου και των παιχτών. Υπομονή, καταλήξαμε, βρίσκοντας την μαγική λέξη. Ένα γκολ γύρω στο 30, να έχει μπει το 2ο ως το 70. Μετά παίζεις ρέστα…
Μαθηματικά και στατιστικά παρατηρώντας, κάλιστα θα αντιστοιχούσαν 4 ή και 5 γκολ στο πλήθος φάσεων/ευκαιριών/συνθηκών για σκοράρισμα που δημιούργησε η ομάδα.
Κάποιες στιγμές, είναι τόσο ισχυρή η ενέργεια και η ισχύς μετάδοσής της, όταν καταπιάνεσαι με κάτι που αγαπάς και ψάχνεις να βρεις τρόπους να λύσεις στο νου σου τα προβλήματά του, που λες και κάποιος σε ακούει. Παρά κάτι λεπτομέρειες το σχέδιο που μελετήσαμε ξεδιπλώνονταν για 87, 88 μπορεί λεπτά στο χορτάρι. Αν ο χρόνος γυρνούσε στην Πέμπτη που μας πέρασε, δεν μπορώ να βρω άλλον, καλύτερο τρόπο αντίδρασης απ’ αυτόν που μελέτησε, σχεδίασε και εφάρμοσε ο Άρης. Θα ζητούσα ακριβώς το ίδιο.
Υπάρχουν χίλιοι τρόποι…
Τα 27 χρόνια είναι πολύς καιρός. Συμβαίνουν πράγματα που αλλάζουν κοινωνίες, πόλεις, κράτη ολόκληρα σε ένα τέταρτο του αιώνα. Συμβαίνουν και άλλα που λες πως κάποιος γελάει, καθώς τα βλέπεις να επαναλαμβάνονται μπροστά σου και ψιθυρίζεις “αποκλείεται”. Αυτό είπα όταν είδα τον Καζάκο κόουτς να κάνει αλλαγή τερματοφύλακα στην παράταση. Λόγω της έντασης των στιγμών, δεν έδωσα βάση στο σχόλιο για αναγκαστική, λόγω τραυματισμού, του εκφωνητή. Με θυμήθηκα στην 3, να βραχνιάζω, να χοροπηδάω, να βλέπω τον Φοιρό να αλλάζει τον Καρκαμάνη με τον Κοέντα, εν όψει των πέναλτι με την Κατοβίτσε. Πέναλτι στα οποία μοιραίοι αποδείχτηκαν ο Ιβάν και ο Κωφίδης. Παιχταράδες, προσωπικότητες, ηγέτες. Συμβαίνει… Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως το παιχνίδι, πλέον, θα πήγαινε στα πέναλτι. Πρόλαβα σε ένα ημίχρονο και μια παράταση να καπνίσω ένα χωράφι καπνό, να πιω 6-7 μπύρες. Ένα ματς γεμάτο Άρη. Γνήσιο “δικό μας”. Ζήλευα που δεν πήρα απόφαση αλά Αούστρια, απολάμβανα την παρέα όμως. Έβριζα στις ευκαιρίες τους, τιναζόμουν στις δικές μας. Ένταση, έξαψη, παράνοια, ένα γκολ στον… θάνατο. “Ούτε ο θάνατος είν’ αρκετός, ούτε κει θα είναι μοναχός”!
“Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να τρελαθείς,
υπάρχουν και άλλοι τόσοι για να λες υπομονή,
όμως για μένα είναι αργά να τρελαθώ
και είναι ακόμα πιο αργά να κάνω υπομονή
Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ
και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω
Θα περιμένω άλλες μέρες”
Αν ψάξω για “υπεύθυνους” για μοίρες κακές και σιχτιρίσματα, μπινελίκια και λοιπά… φεϊσμπουκικά και σοσιαλμιντιακά, θα αδικήσω την σοφή απόφασή μου να απενεργοποιήσω την ζωή μου από αυτά. Διάβαζα σήμερα για την “Κατάρα του Μπέλα Γκούντμαν”. Θα μπορούσα να προτρέψω κάποιον να ρίξει μια ματιά. Ούτε αυτό κάνω. Η ζωή είναι προσπάθεια, μάχη, αγώνας και όχι μοιρολατρία. Η ομάδα μας, ο Άρης, κόντρα στις λεπτομέρειες της μοίρας, στα δικά της σφάλματα πριν ή κατά την διάρκεια των δύο παιχνιδιών και τις αποφάσεις της σφυρίχτρας, μου το θύμισε. Ακούγεται παράλογο. Χάρηκα! Είναι σημαντικό να βλέπεις αυτό που αγαπάς να μεγαλώνει, να βελτιώνεται, αλλά να κρατάει τα στοιχεία του σφιχτού, του κλειστού γκρουπ, της ομάδας. Ο Γκάμα, ο Μάντζιος, ο Καρυπίδης. Θα μπορούσε να είναι, ο καθένας στο κομμάτι που του αναλογεί, αρχηγός της αγέλης. Μιας αγέλης “πεινασμένων” παιχτών, ψύχραιμου προπονητικού τιμ, αυθόρμητου στο όριο του επικίνδυνου φορές, αλλά δοτικού μεγαλομετόχου.
Μια βδομάδα μετά, σαν κάποιος να διάβασε όσα έγραφα μετά το πρώτο παιχνίδι, μου ανταπέδωσαν το πνεύμα που θέλησα. Είχα βαθμολογήσει τον Ντένις με 2/10 στο Καζακστάν. Μαζί με τον Φαμπιάνο και τον Σάσα άγγιξαν το τέλειο. Ακολούθησε απόδοση της πλειοψηφίας των παιχτών σε πολύ υψηλά επίπεδα, τακτικά, ατομικά, σε νοοτροπία και πνεύμα. Αν κάποιος ψάχνει θύμα να “σταυρώσει”, να σιχτιρίσει, αποδιοπομπαίο τράγο για μπούλους, ας διαβάσει αλλού.
Στην βαθμολογία των παιχτών:Ντένις 9, Σούντγκρεν 8, Μπεναλουάν 8, Φαμπιάνο 9, Σάκιτς 8, Σάσα 9, Ματίγια 7, Γκάμα 8, Μαντσίνι 8, Μπερτόλιο 8, Μάνος 7
Τζέγκο 7, Ματέο 4, Μπρούνο 5, Χαΐροβιτς 5
Θεωρώ, εξαιρώντας τις προκλητικές διαιτητικές αποφάσεις σε τουλάχιστον 3 περιπτώσεις, πως 11 εναντίον 11 θα κερδίζαμε το παιχνίδι. Η στιγμή που καθορίζει την πλάστιγγα της πρόκρισης είναι η 2η κίτρινη – κόκκινη στον Ματέο. Ακολούθησε μια, με λογική προσέγγιση από πάγκο παρά τις ενστάσεις σε πρόσωπα και θέσεις αλλαγών, συνταρακτική παράταση. Μία απόκρουση εξωπραγματική, 2 ευκαιρίες μας που αλλάζουν την μοίρα τέτοιων αναμετρήσεων. Στο φινάλε, μια φάση καρμπόν με τον ημιτελικό με Α.Ε.Κ. Φρέσκο, περσινό το παράδειγμα που ξύνει πληγές αντιμετώπισης καταστάσεων, που πονάει, αλλά είπαμε… Ο πόνος είναι απαραίτητο συστατικό στην διαδικασία μεγαλώματος κάποιου! Για την ιστορία, το στατιστικό που ήθελε 9/9 αποκλεισμούς χάνοντας το πρώτο εκτός ματς επαληθεύτηκε και το ανέβασε στο 10/10. Λίγη σημασία έχει αυτό.
Αντί επιλόγου
Κατά την προσφιλή μου τακτική, καλωσορίζω τον παίχτη αφού έχει υπογράψει. Μετά την αποθέωση και τα άκρως ενθαρρυντικά σημάδια του Φαμπιάνο, ο Λούμορ προστέθηκε στην φαμίλια με τα κίτρινα, στην αγέλη όπως ανέφερα και του εύχομαι να είναι υγιής και “πεινασμένος”!
Αν ήταν στο χέρι μου, πέρα απ’ τις εικόνες που βίωσε, θα του έβαζα, όπως και σε όλα τα παιδιά της ομάδας, το ηχητικό της φωνής που είχε χτες το Σοφό Πνεύμα. Η βραχνάδα, η κατάθεση ψυχής. Η σφραγίδα για το μετά…
Ακούγοντας…
Κυριακή, 1 Αυγούστου 2021
Κίτρινο Βέλος
