Μετά τον Βασίλη Σπανούλη, ο Νίκος Ζήσης αποφάσισε να αποχωρήσει από το παρκέ, μετά από μία πολυσήμαντη καριέρα στο ελληνικό μπάσκετ.
Ο γκαρντ που με την πείρα του έφτασε ψηλά την Εθνική και την Ελλάδα σε ευρωπαϊκές και παγκόσμιες κατατάξεις, δημοσίευσε πως αποσύρεται και ευχαρίστησε όσους ήταν δίπλα του στο “μαγικό” του ταξίδι στον χώρο του αθλητισμού.
Αναλυτικά η δημοσίευση του:
«Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να ανακοινώσω την αποχώρηση μου από την ενεργό δράση. Είναι μια απόλυτα συνειδητή απόφαση, γιατί ξέρω πως έχω δώσει τα πάντα.
Αγάπησα το μπάσκετ από παιδάκι αλλά ποτέ δε φαντάστηκα πως θα έκανα ένα τόσο μεγάλο, συναρπαστικό και αξέχαστο ταξίδι. Είμαι περήφανος για όσα κατάφερα, αλλά και για όσα δεν κατάφερα ,γιατί πάντα έδινα το 100% της ψυχής, του μυαλού και του κορμιού μου.
Το μπάσκετ είναι για μένα πολλά περισσότερα από ένα παιχνίδι. Λάτρευα όχι μόνο να παίζω, αλλά και να συζητάω, να αναλύω,να σκέφτομαι πάντα πώς εγώ και η ομάδα μου θα γίνουμε καλύτεροι.
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συμπαίχτες μου, τους προπονητές μου, όλους τους ανθρώπους των ομάδων που έπαιξα, στους αντιπάλους μου!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους φιλάθλους και τον κόσμο για την αγάπη και τη στήριξη τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε όλους τους σταθμούς της καριέρας μου .
Αισθάνομαι ευλογημένος για τις φιλίες και τις σχέσεις ζωής που δημιούργησα. Για τα τόσα ταξίδια,τις χαρές, τις λύπες, εικόνες και συναισθήματα που θα κουβαλάω μέσα μου για πάντα!
Ήταν γραφτό και χαίρομαι πολύ γι’αυτό ,που ο κύκλος κλείνει όπως ακριβώς είχε ανοίξει. Στην ΑΕΚ ,την ομάδα που ανδρώθηκα και έζησα πολλά.
Η εθνική ομάδα κυλάει στο αίμα μου και ήταν, είναι και θα είναι η ομάδα της καρδιάς μου! Η φανέλα με το εθνόσημο με σημάδεψε, με καθόρισε,με στιγμάτισε και η περηφάνια που νιώθω για όλα αυτά τα καλοκαίρια που πέρασα αγωνιζόμενος για αυτήν δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις!
Ένας κύκλος που κράτησε όσο μια ζωή λοιπόν τελειώνει εδώ! Η ζωή όμως δεν μπορεί να περιμένει. Ο αγώνας συνεχίζεται. Χωρίς την μπάλα στα χέρια μου, αλλά με την μπάλα πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου».
ΝΙΚΟΣ ΖΗΣΗΣ»
