Ακόμη και εμείς που έχουμε την τιμή να δηλώνουμε οπαδοί αυτής της τεράστιας ομάδας ο καθένας μέσα από την ιδιότητα του κάποια στιγμή θα φύγουμε παραχωρώντας τη θέση μας στις επόμενες γενιές. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ανθρώπους οι οποίοι κατέχουν ένα συγκεκριμένο θεσμικό ή διοικητικό ρόλο σε οποιοδήποτε τμήμα της ομάδας.
Ο Άρης κύριοι δε θα πρέπει να θεωρείτε δεδομένος για κανέναν κι αν κάτι τέτοιο δεν έγινε αντιληπτό ούτε και μετά από όσα έλαβαν χώρα το Σάββατο στο θρυλικό Nick Galis Hall τότε πραγματικά δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να το καταλάβουν αυτοί που πρέπει.
Το να μπω στη διαδικασία να πλέξω για άλλη μια φορά το εγκώμιο του μπασκετικού Άρη είναι κυριολεκτικά ανώφελο διότι όπως έχω γράψει πολλές φορές και κατά το παρελθόν η δύναμη ορισμένων κοινωνικών φαινομένων ακόμα και μέσα από τη χειρότερη τους έκφανση είναι αδύνατον να εξηγηθεί.
Ο Άρης στα μάτια πολλών φαντάζει ως μια απλή ανώνυμη εταιρία, όμως δεν είναι έτσι, καθώς από πίσω του κουβαλάει και σέρνει ψυχές ανθρώπων οι οποίες πονάνε και υποφέρουν όταν τον βλέπουν να φυτοζωεί. Λίγο πριν σβήσει η λάμπα λοιπόν έστω και τώρα την ύστατη στιγμή σεβαστείτε την αγαπημένη μας ομάδα και το μεγαλείο της κι αυτό το αναφέρω γιατί ειδικά τον τελευταίο καιρό εσείς οι υπεύθυνοι-ανεύθυνοι δείχνετε να αδιαφορείτε για όλα.
Οι εποχές της Δάφνης και του Μύλωνα στη συνείδηση του κόσμου έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και όποιος έστω και μέσα από την ημιμάθεια και την αγνωμοσύνη του αναγκάζει τους παλιότερους να τις θυμηθούν τότε είναι υποχρεωμένος, όχι να λογοδοτήσει, αλλά να αποχωρήσει ΑΜΕΣΑ και διακριτικά.
