Το άρθρο που αποφάσισα να γράψω σήμερα ίσως ξεφεύγει λίγο από τα όρια του δημοσιογραφικού λόγου, αυτό όμως προσωπικά είναι κάτι που δεν με απασχολεί καθόλου, αφού ανέκαθεν στην ιεραρχία της συνείδησης μου πρώτα αισθανόμουν οπαδός και μετά οτιδήποτε άλλο.
Η απόφαση που λήφθηκε σήμερα το πρωί από τον υφυπουργό αθλητισμού Κ. Γιώργο Βασιλειάδη περί απαγόρευσης όχι μόνο οργανωμένης, αλλά και μεμονωμένης μετακίνησης των φίλων της ομάδας στη Λάρισα για το παιχνίδι της Κυριακής κόντρα στον τοπικό Απόλλωνα είναι κάτι παραπάνω από σκανδαλώδης και αποδεικνύει περίτρανα για μια ακόμη φορά ότι η Ελληνική πολιτεία αποφασίζει και κρίνει με άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.
Βέβαια όλα αυτά που συμβαίνουν το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι να συσπειρώσουν ακόμη περισσότερο τον ήδη παθιασμένο και ταλαιπωρημένο κόσμο της ομάδας ο οποίος την στιγμή που βλέπει με τα μάτια του και βιώνει στο πετσί του την επιτομή της κατάφωρης αδικίας πεισμώνει ακόμη περισσότερο θέλοντας να σταθεί με μεγαλύτερη λύσσα στο πλευρό της αγαπημένης του ομάδας.
Από την αρχή της χρονιάς οι φίλοι των κιτρινόμαυρων έχουν φροντίσει να συμπεριφερθούν με μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα μη δίνοντας το παραμικρό δικαίωμα σε κανέναν να τους προσάψει το οτιδήποτε πλην ενός ξεκάθαρα μεμονωμένου περιστατικού στη Δράμα που πήρε μεγάλες διαστάσεις και ξεχυλώθηκε για έναν ανεξήγητο λόγο τη στιγμή που σε άλλα γήπεδα της χώρας κατά καιρούς έχουμε γίνει μάρτυρες καταστάσεων που λαμβάνουν χώρα μόνο σε τριτοκοσμικές μη προηγμένες πολιτισμικά χώρες.
Εγώ από την δική μου πλευρά εύχομαι αυτή η αδικία να συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό γιατί μόνο έτσι θα καταλάβει μέχρι κι ο τελευταίος αδαής ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα σε ένα υποτιθέμενο Δημοκρατικό πολίτευμα έχουν πάει περίπατο.
Παρόλα αυτά το ραντεβού όλων έχει δοθεί και δεν μπορεί κανείς να το ακυρώσει ή να το χαλάσει. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί που παίζει κάθε βδομάδα ο Άρης Θεσσαλονίκης! ο Άρης της Ελλάδας ολόκληρης.
