Το ποδόσφαιρο, η μπάλα που μάθαμε να λέμε, είναι ζωή, διέπεται απ’ τους ίδιους, πάνω – κάτω, γραμμένους και άγραφους νόμους. Ένας από αυτούς, βίωμα δικό μου, προσωπικό τα δέκα τελευταία χρόνια, είναι το “ένα βήμα την φορά”.
Πατάω, οριοθετώ, σταθεροποιούμαι, συνεχίζω. Ένας άλλος, που διάβασα και σε “τοίχο” της πόλης παλιότερα, είναι πως “το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”. Σε μια κοινωνία που τρέχει, χωρίς να ξέρει και η ίδια προς τα πού, με σκοπό το κέρδος, αυτός ο τελευταίος “κανόνας της πιάτσας” βρίσκει απόλυτη εφαρμογή και στην ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Ο τελευταίος χρονικά αντίπαλός μας, στο χορτάρι του Ο.Α.Κ.Α. ανήκει στην “μεγάλο ψάρι” κατηγορία. Για πολλούς λόγους. Ο πιο πρόσφατος είναι η οικονομική ισχύς (;), οι… διασυνδέσεις και οι σχέσεις του μηντιάρχη ιδιοκτήτη του με αυτό που είναι ευρύτερα γνωστό και ως “σύστημα”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μη εφαρμογή ξεκάθαρων νόμων, που θα είχε ως αποτέλεσμα τον υποβιβασμό σε μικρότερες κατηγορίες, με τις ευλογίες “φίλων” αλλά και “εχθρών” του. Πράγμα αδιανόητο για οποιοδήποτε μικρότερο, κατά την ορισμένη από αυτούς κατάταξη, ψάρι.
Τρέχει τόσο γρήγορα η πληροφορία στις μέρες μας, εναλλάσσεται με ασύλληπτους ρυθμούς η κάθε είδηση, με αποτέλεσμα αυτό, το σκάνδαλο να ξεχνιέται, να περνάει στην (ομαδική) λήθη. Εγώ… δεν ξεχνώ! Μελετώντας ψύχραιμα τις τακτικές των “εχθρών”, τόσο στο γήπεδο, όσο και εκτός αυτού, ξέρω ποιον έχω απέναντί μου. Το ίδιο οφείλει να κάνει και η ομάδα του Άρη, κάθε στιγμή, κάθε επόμενο Σάββατο ή Κυριακή. Εκεί που μπορεί να αντιπαρατάξει τα “όπλα” να το κάνει. Εκεί που ξέρει πως ο όποιος άλλος θα έχει τις “βοήθειες”, να μάθει να καβαντζώνεται. Κάπως έτσι είναι, κάπως έτσι γίνεται και στην ζωή του καθένα μας, στα χρόνια αυτά. Δυστυχώς μεν, πραγματικότητα δε. Σε αυτήν πρέπει να προσαρμόζεσαι.
Πέρασε ένα Σαββατοκύριακο που, αν κάποιος έρχονταν απ’ το εξωτερικό π.χ. και επιχειρούσε να μάθει τα προσεχή παιχνίδια του πρωταθλήματος και τύχαινε να ανοίξει το κανάλι του ομίλου του προέδρου τους, που διαφήμιζε τον αγώνα, δεν θα καταλάβαινε με ποιον παίζουν οι πράσινοι, εκτός της στιγμής του τελευταίου δευτερολέπτου του σποτ. Εκεί ήταν το σήμα του Άρη. Μηδενική αναφορά ή εικόνα καθ’ όλη την προβολή του, λες και είχαν κανέναν ευρωπαϊκό αγώνα με ομάδα ασήμαντη. Μονόπλευρο το ενδιαφέρον. Σχεδόν απαξίωση. Στοχευμένη μέθοδος, καθώς στην εποχή της εικόνας επιλέγω να σε έχω στο περιθώριο. Πέρασαν τα χρόνια για να καταλάβω πως μου αρέσει, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε ό,τι αφορά την ομάδα μου, να μην με υπολογίζουν, να μην με προσμετράνε στους σημαντικούς, να μην με διαφημίζουν, ως οφείλουν στο φινάλε. Μου αρκεί να δημιουργώ τις συνθήκες ώστε να αιφνιδιάζω, να απαντώ, να κερδίζω, να βελτιώνομαι, να προχωρώ. Δεν τσιμπάω στον πρόλογο…
Μαθητάδες και δάσκαλοι
Με βάση τα παραπάνω, θα έπρεπε να περιμένω απ’ τους “μάγους της επικοινωνίας” να εξαφανίσουν απ’ το προσκήνιο φάσεις καραμπινάτης αλλοίωσης συνθηκών αγώνα και πιθανού αποτελέσματος. Ο πρώην σέντερ μπακ μας, ο πολυσυζητημένος Βέλεθ, τραβάει την φανέλα του Λόπεζ που βγαίνει φάτσα με το τέρμα, φεύγοντας από κανονική θέση, στο 50′. Ο ορισμός της κόκκινης κάρτας, καθώς είναι “τελευταίος παίκτης”. Σιωπή. Απόλυτη. Τζιτζίκια, που λέμε. Ο εκνευριστικός ήχος της σιωπής, αυτός του κλέφτη που μπαίνει στο σπίτι να στο ψειρίσει. Κάπως έτσι, τέλος πάντων. Τι κάνεις εσύ; Μπήκα σε πάνω από 10 site χτες και δεν αναφέρεται πουθενά η φάση στα “live” (τρομάρα) τους. Εξαΰλωση, μαγικά απ’ τους “Χουντίνι της ενημέρωσης”! Παίρνεις τον ήχο της σιωπής και τον κάνεις “όπλο” σου. Δουλεύεις πάνω σε όλες αυτές τις πιθανές συνθήκες που θα αντιμετωπίσεις σε έναν μαραθώνιο μαθηματικής προσέγγισης αγώνων που για κάποιους, ξέρεις, θα έχει έναν άγνωστο Χ αλλά για σένα η “άσκηση” θα έχει παραγώγους και ολοκληρώματα.
Για πολλούς λόγους, ο “μαθητής Άρης”, συνηθισμένος σε συνθήκες μόρφωσης ενός συστήματος που δίνει αβάντες στον ρουφιάνο της τάξης, παίρνει πολύ καλό βαθμό χτες. Ο Μάντζιος πήρε ρίσκα. Τα εξής δύο: Τέρμα ο Μπουσέρ, σέντερ μπακ ο “τάνκερ” Δέλη. Οι λοιπές θέσεις λίγο πολύ γνωστές, αλλά πιο σημαντικό το ότι οι παίκτες έδειξαν πνευματικά και τακτικά προετοιμασμένοι. Μετά τα 10-15 λεπτά αρχικής πίεσης του αντιπάλου, ο οποίος παρά τα γραφικά που διαβάζω δεξιά και αριστερά για 4-2-3-1 από άμπαλους ρεπόρτερ τους, είχε κλασικό 4-3-3 με εσωτερικούς χαφ τα μπουζούκια και τους Αλεξανδρόπουλους και βάση τον πολύ καλό παίκτη, αλλά πάντα εριστικό με τον Άρη Κουρμπέλη, ο “κόουτς Μάντζιος” (!) που λένε και στο μπάσκετ, έκανε το πρώτο τρικ. Ο play maker Ματίγια, χωρίς τον οποίο χάνει σε δημιουργία η ομάδα, σε πείσμα των πολλών αντίθετων απόψεων συνοπαδών, κατέβαινε χαμηλά, ελαφρώς δεξιά και άρχιζε επιθέσεις. Ταυτόχρονα, ο Σάκιτς έπαιρνε μέτρα στην γραμμή και ο Μαντσίνι έκλεινε προς τα μέσα, δημιουργώντας τόσο την χαμένη ευκαιρία απ’ το ύψος της μικρής περιοχής, όσο και την φάση του γκολ.
Το σχέδιο βάδιζε προβλεπόμενα! Έμενε η συνέχεια του έργου, με την ίδια, τακτική και πνευματική προσήλωση. Θα μπορούσε να λάβει τέλος πριν το ημίχρονο η σεμνή τελετή. Ο Διούδης απέδειξε την ικανότητά του χαμηλά, σε σουτ του Γκάμα και ο Τσαγγαράκης την ικανότητά του να μετατρέπει φάουλ σε θέση “φωτιά” σε… άουτ, όπως το μαρκάρισμα στον Πορτογάλο στο ημικύκλιο της περιοχής, γύρω στο 45′. Μιας που έγραψα “φωτιά”, ο Φωτιάς Πέλλας ήταν στο VAR που έπνιξε την κόκκινη, λειτουργώντας ως Αλαφουζοζαβραδινός, στην καλύτερη. Από κει και πέρα, απέμεναν “οι στιγμές”. Αυτές τις είχε ο αντίπαλος, κυρίως από στημένα. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κινδυνέψεις, σε πρώτη φάση. Τα δύο του σημεία ήταν στις λήξεις των ημιχρόνων. Εκεί, Δέλη και Μπουσέρ καθάρισαν και παρά την αρχική μου εκτίμηση, ειδικά για την παρουσία του αρχηγού, του πιστώνεται το ότι ήταν εκεί που έπρεπε. Στο rotation μπαίνουν και χρησιμεύουν άπαντες, μια σημαντική διαπίστωση!
Στο δεύτερο ημιχρόνιο, που θα έλεγε και ο μέγας δάσκαλος Αλκέτας, η πηγή κινδύνου ήταν μία και ως ένα σημείο την “επέτρεψες” τακτικά, ρισκάροντας. Έπαιξε ρόλο σε αυτό και ο κακός βαθμός που πήρε ο Μπρούνο Γκάμα αμυντικά. Έδωσες χώρο στον δεξιό εξτρέμ, απέναντι σε έναν πολύ καλό Γκανέα, τον οποίο ενίσχυσες με βοήθειες από Σάσα που μπήκε αλλαγή. Τις δύο στιγμές τους δεν τις έκαναν γκολ. Θες και τύχη. Αυτήν, όμως, μαθαίνεις να την κυνηγάς. Τα ρίσκα, που λέγαμε. Πριν τις στοχευμένες και πολύ σωστές αλλαγές, ο Λόπεζ έπαιζε άμυνα με εντολή ως αριστερό χαφ – εξτρέμ και ο Μπερτόλιο πίεζε ψηλά. Μικρές, σημαντικές λεπτομέρειες παικτών – μαθητών με πολύ καλό βαθμό! Με την είσοδο του πολύ σημαντικού σε αξία, αλλά και στο πλάνο της ομάδας, Σούντγκρεν ο Σάκιτς πέρασε χαφ, κλειδώνοντας την δεξιά πλευρά, για την οποία τόσος λόγος έγινε από ειδικούς και μη πέρσι, ειδικά. Ο Μάνος ανταπεξήλθε πλήρως και ως αριστερό εξτρέμ και ως φορ και ο Ματέο ξεδίπλωσε μέρος των όσων γνωρίζει, κρατώντας την ομάδα ψηλά και δείχνοντας το πόσο σημαντική είναι η προσθήκη του. Στο τελείωμα, η είσοδος του Μπαγκαλιάνη έγινε με σκοπό την πλήρη θωράκιση στα νώτα. Θεωρώ πως, ως αμυντικός, ο Άκης Μάντζιος μπορεί και οφείλει να εξελίξει ακόμα πιο πολύ αυτό το παιδί, που συμπαθώ ιδιαίτερα.
Αντί επιλόγου
Η ομάδα πήρε σπουδαίο διπλό, από αυτά που οφείλει να διεκδικεί συνεχώς. Διπλό ηρεμίας, ησυχίας, δουλειάς για το μετά, για το καλύτερο. Προστέθηκαν, ήδη, παίκτες σημαντικοί. Ο Μάριος Σιαμπάνης δεν είναι όνομα άγνωστο στην πόλη, ούτε και το πώς και σε τι χρώματα χτυπάει η καρδιά του! Ο Έργκους Κάτσε είναι ένα πολυεργαλείο, ιδιαίτερα χρήσιμο, παίκτης ώριμος, δουλευταράς, που ευχή μου είναι να εξελιχθεί σε “Σιώπη και Φετφατζίδη”, κερδίζοντας και αυτός και ο Άρης, πάνω απ’ όλα. Καλώς όρισαν και οι δύο! Αναμένονται τελευταία κομμάτια παζλ σε μια οικογένεια που έμαθε να λειτουργεί με γκρίνια, πολλές φορές με εσωτερικές τριβές και φαγωμάρα. Στην διακοπή των δύο αυτών βδομάδων βρίσκεται σε άλλες καταστάσεις. Πρέπει να μάθει να τις ζει, να τις γουστΆρη, να τις διεκδικεί, να γίνουν μπούσουλας και στόχος. Ο μεγάλος, εκτός απ’ την διαχείριση κρίσεων, δύσκολων στιγμών κλπ που τόσο οικείες μας έγιναν με τα χρόνια, φαίνεται και στο όταν μαθαίνει πώς να συνυπάρχει με τους μεγαλύτερους στόχους και στο πώς διαχειρίζεται, εξελίσσει και κερδίζει την περίοδο ηρεμία του. Καιρός για ένα βήμα παραπάνω. Ένα βήμα την φορά, είπαμε!
ΥΓ Γουστάρω πολύ όταν στα γκολ πάνε όλοι μαζί και αγκαλιάζονται και πηδάει ο ένας πάνω στον άλλο. Μου θυμίζει την κερκίδα, που τόσο μου λείπει…
Δευτέρα, 05/10/2020, κάπου στα ψηλα… μόνος!Ακούγοντας… https://www.youtube.com/watch?v=8FB9GYkIT3E
