Μετά τα νέα μέτρα απαγόρευσης της άσκοπης μετακίνησης των πολιτών, γεννούνται διάφορα ερωτήματα ως προς την συνέχεια της αντιμετώπισης του ιού.
Σίγουρα, το μέτρο της απαγόρευσης είχε το νόημα του όταν οι πολίτες δεν τήρησαν τα αρχικά μέτρα, αν και τα πρώτα στατιστικά δείγματα έδειχναν συμμόρφωση.
Δεν θέλω να σταθώ όμως τόσο σε αυτό. Εάν οι ειδικοί έκριναν πως είναι αναγκαίο, δεν χρειάζεται παραπάνω κουβέντα, παρά μονό μια παραπάνω τήρηση της ατομικής υγιεινής και αυτοπεριορισμού.
Το κρίσιμο και αναγκαίο από εδώ και πέρα, εφόσον την ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη -καλώς- την βρήκαμε, είναι ο κρατικός μηχανισμός και ευθύνη να μην συνεχίζει να… πηγαίνει περίπατο.
Το σύστημα υγείας είναι σε αρκετά κρίσιμη καμπή. Όσο τα κρούσματα πλυθαίνουν, τόσο και οι ανάγκες μεγαλώνουν. Οι ιατροί και οι νοσοκόμοι δουλεύουν με… τέρμα τα γκάζια και προσπαθούν με όλους τους τρόπους να εξυπηρετήσουν τα κρούσματα.
Όμως για να μην φτάσουμε στο επίπεδο της Ιταλίας, πρέπει εδώ και τώρα να γίνουν κάποια βήματα για την ενίσχυση του Ε.Σ.Υ και του κρατικού-ιατρικού μηχανισμού.
Εάν δεν γίνουν προσλήψεις, οι ιατροί και οι νοσοκόμοι σε μικρό χρονικό διάστημα θα πρέπει να… διαλέγουν τους ασθενείς, κάτι που πραγματικά δεν είναι κινδυνολογία αλλά μια πραγματικότητα που μας έρχεται ως εμπειρία από τα υπόλοιπα κράτη που πλήττονται από τον ιό.
Η ιδιωτική υγεία, να περάσει στον έλεγχο του δημοσίου, όπως και η παραγωγή αναλώσιμων υλικών από τους ιδιώτες, για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί. Μπορεί αυτά τα μέτρα να… διαβάζονται και να κρίνονται ως… ακραία σε κάποια άλλη φάση της ζωής, όμως αυτή την στιγμή είναι το λιγότερο αναγκαία.
Οι μέρες που ζούμε είναι κάτι περισσότερο από έκτακτες. Για να καταφέρουμε να βγούμε… νικητές και με πολλά γκολ διαφορά, πρέπει να γίνουν τολμηρές και αποφασιστικές κινήσεις και όχι, απλά, να τα “χρεώνουμε” όλα στην ατομική ευθύνη, που επαναλαμβάνω πως υπάρχει αλλά δεν είναι η μοναδική.
Η υγεία πάνω από όλα, πάνω από κέρδη, ενδεχόμενες ζημιές και συμφέροντα. Αυτό επιτάσσουν οι καιροί…
