Στο Yellow Radio μίλησε ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες της ανέλιξης στην Α1 του πόλο για τον Άρη, ομάδα που δοξάζεται όπως της αξίζει ύστερα από περίπου 20 χρόνια. Ο ίδιος μίλησε για την αγάπη που τρέφει για τους “κιτρινόμαυρους” από μικρό παιδί και πως αυτός τον οδήγησε να αφοσιωθεί στην ομάδα πόλο του συλλόγου.
Το ξεκίνημα του στον Άρη και η στενή σχέση του με τον σύλλογο: Όλα τα διθυραμβικά τα δέχομαι γιατί είμαι από μωρό παιδί μέσα στον σύλλογο. Γνωρίζετε ότι είμαι ανιψιός του Αλέκου Αλεξιάδη και γιος του Νίκο Τσολακούδη, ο οποίος ήθελε να τον αναφέρω, οπότε δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Όπως αναγράφεται στην Θύρα 3 «είναι μία προσπάθεια η οποία συνεχίζεται 45 χρόνια σε αυτό το τμήμα». Να είναι καλά ο Νίκος ο Αμανίδης που εκείνα τα χρόνια με ανέλαβε ως κολυμβητή για 5 χρόνια, αλλά μετά με κέρδισε η «κίτρινη» μπάλα.
Το πάθος για τους “κιτρινόμαυρους”, υπάρχει από μικρή ηλικία: Μιας που αναφέραμε το όνομα του Νίκου Αμαρίδη και φυσικά του Σάκη Βεράνη που ακόμα ασχολείται με τον σύλλογο. Εκείνη την εποχή, λοιπόν, είχαμε τέτοιες επιτυχίες, διότι ασχολήθηκαν άνθρωποι που είχαν το όνομα τους συνυφασμένο με τον Άρη που πιστεύουμε και αγαπάμε, προσπαθούσαν να κινηθούν προς εκείνη την κατεύθυνση. Προφανώς ελπίζω και εύχομαι να έχει την ίδια κατάληξη αυτό το εγχείρημα που έχουμε κάνει, με επικεφαλή τον Πασχάλη Καραγιάννη, που έχει κι αυτός την ίδια «τρέλα», θα βάλει το χέρι του στην φωτιά αν χρειαστεί. Από εκεί ξεκίνησαν όλα, με τον Μανώλη Γούναρη, ο οποίος είναι και ο προπονητής της ομάδας, επέμενε τα τελευταία 4 χρόνια-γιατί η ομάδα αυτή δεν έγινε φέτος-. Υπήρξε προσπάθεια και ατυχίες, δύο φορές ατυχώς δεν ανέβηκε η ομάδα στην Α1, φέτος ευτυχώς αναγνωριστήκαμε και μας παραδέχτηκαν όλοι στην Αθήνα, γιατί καταλαβαίνεις καμία φορά το μέγεθος της επιτυχίας στα μάτια των άλλων ανθρώπων. Ειδικά στα μάτια των Αθηναίων που δεν είχαν κανέναν λόγο, ούτε να μας «χαϊδέψουν τα αυτιά», ούτε να μας πουν μπράβο. Μας είπαν ότι το αξίζαμε, από τις 8 ομάδες που κατέβηκαν, ότι εμείς και ο Παναθηναϊκός ήμασταν οι καλύτερες ομάδες και μας παρακάλεσαν να δημιουργήσουμε ομάδα για να μείνουμε στην κατηγορία. Η Α1 έχει ανάγκη τον Άρη, ο οποίος ήταν δυνατός.
Ο Άρης παλαιότερα ήταν πρωτοπόρος σύλλογος: Πήρε τα πρώτα 4 από τα 5 πρωταθλήματα εκείνη η ομάδα, είναι πολλά χρόνια πριν, αλλά και ύστερα εμείς δεν αφήσαμε την «σημαία», είχαμε πάντα επιτυχίες στα ηλικιακά στην δική μου την γενιά και αργότερα. Κάποια στιγμή έγινε μια «κοιλιά», υπήρξε μία ολοκληρωτική διάλυση του τμήματος, εκεί ξεκινάει και η δική μας πορεία.
Τι σας έδωσε δύναμη να συνεχίσετε στον χώρο του πόλο; Εγώ για κάποιους προσωπικούς λόγους είχα φύγει από το κολυμβητήριο και αν ο γιος μου δεν ασχολούταν ξανά με την κολύμβηση και το πόλο, μπορεί να μην έμπαινα ξανά στον χώρο. Ήρθε και η διάλυση του τμήματος, σε μία νύχτα έφυγαν 40 δελτία προς όλες τις κατευθύνσεις, σε μία νύχτα δόθηκαν 40 δελτία σε άλλους συλλόγους που ήταν σαν οξυγόνο για αυτούς, οικονομικά και από έμψυχο δυναμικό. Εκείνη την χρονιά δεν υπήρχε Άρης, είχαν φύγει όλα τα παιδιά. Εκείνη την εποχή ανέλαβε ο Καραγιάννης σαν υπεύθυνος του στίβου, δίνοντας περισσότερο βάρος στην κολύμβηση, από εκεί «πιάστηκε». Έγινε το ίδιο πράγμα κι εκεί, πήραν το πρωτάθλημα παίδων-παμπαίδων στην γενική κατηγορία. Είπα στον Πασχάλη «συγχαρητήρια που άρχισες και πάλι να ασχολείσαι, σε παρακαλώ βοήθησε μας και στο πόλο». Δεν μπορούσα να βλέπω πως δεν είχαμε εκπροσώπηση στο πόλο, όλα τα παιδιά είχαν φύγει σε διπλανά σωματεία και έπαιρναν μετάλλια και διακρίσεις. Εμείς ήμασταν στο μηδέν. Μπήκε ο Πασχάλης «μπροστά», έγινε η πρόσληψη του Μανώλη Γούναρη στο ανδρικό, ανακατεύτηκε με την οργάνωση των ακαδημιών ο Γιώργος Γουργουνάς, έγινε πρόσληψη στο τεχνικό κομμάτι, αλλά και η δική μου. Έτσι ξεκίνησαν οι ακαδημίες να έχουν μία άνθιση με επιτυχίες τα προηγούμενα χρόνια.
Αντίξοες συνθήκες μπορείς να ονομάσεις ότι μπορείς να φανταστείς. Ξεκινήσαμε κατεβάζοντας μίνι παίδων που ήταν τότε οι 2004, εμείς συμπεριλάβαμε και αθλητές που ήταν γεννημένοι μέχρι και το 2009. Ήταν παιδιά που χρησιμοποιήθηκαν για να γεμίσει η ομάδα, δεν μας έβγαιναν οι αριθμοί. Σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες οι μίνι παίδες αποτελούνταν από παιδιά 2004 και ένα εξαιρετικό ταλέντο, γεννηθείς του 2005.
Οι φιλοδοξίες για το μέλλον και η βοήθεια που χρειάζεται το τμήμα της υδατοσφαίρισης: Από τον Α.Σ. είχαμε και έχουμε συμπαράσταση με όλα τα φόντα και τις δυνάμεις που έχει. Είχαμε όλα αυτά τα χρόνια την ανάπτυξη των ακαδημιών, είχαμε την πισίνα κάτω από το Βικελίδης που μας έδωσε «πνοή» και νέο ξεκίνημα. Φέτος είχαμε πολύ μεγάλη βοήθεια, οικονομικής κλπ. Όλο αυτό πρέπει να συνεχιστεί, χρειαζόμαστε ακόμα περισσότερη. Σε αυτό όλο, λοιπόν, που θα αντιμετωπίσουμε του χρόνου, δεν περισσεύει κανένας. Πρέπει να βρούμε βοήθεια από όπου μπορούμε.
Οι στιγμές που ο Άρης συγκινεί: Πολλές φορές έχω χύσει δάκρυα για τον Άρη και είναι πολλές φορές, μετά την γέννηση των παιδιών μου, που αξίζουν. Το ξέρουν και τα παιδιά κάθε φορά που τους μιλάω στην θεωρία για τον Άρη και καταλαβαίνουν. Όλα για τον Άρη, όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος Συρόπουλος.
