Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Δεν γουστάρω να με φερμάρει η κοινωνία στα μέτρα της»
Oνειρευόταν βαθιά και αισθαντικά έναν κόσμο αλλιώτικο, αντισυμβατικό, με περισσότερη δικαιοσύνη και λιγότερη υποκρισία
Εκρηκτικός σε όλα του, από τον τρόπο που ζούσε, μέχρι τις ιστορίες που έπλαθε. Οι χαρακτήρες του είναι καμωμένοι από υλικά της καθημερινότητας, άλλοτε πλαστικοί και ευαίσθητοι και άλλοτε σκληροί και ανυποχώρητοι.
Aιρετικός, δαιμόνιος και ανατρεπτικός. Δεν έμπαινε εύκολα σε καλούπια, ονειρευόταν βαθιά και αισθαντικά έναν κόσμο αλλιώτικο, αντισυμβατικό, με περισσότερη δικαιοσύνη και λιγότερη υποκρισία.
«Πάντα συμπαθούσα τους παλιανθρώπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια. Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν γιατί και εγώ αλήτης είμαι. Δεν γουστάρω τους νόμους, την θρησκεία, την ηθική τους και τους κανόνες. Δεν γουστάρω να με φερμάρει η κοινωνία στα μέτρα της», συνήθιζε να λέει.
Έγραφε και έλεγε πάντα αυτό που ένιωθε και ήθελε. Χωρίς να λειαίνει τις λέξεις, χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς φίλτρα, χωρίς να ψάχνει να ακροβατήσει στα όρια του political correct. Τα κείμενα του μύριζαν μια διαολεμένη ειλικρίνεια που τρυπούσε τα μηνίγγια όλων των καθωσπρέπει ανθρώπων. Πολλοί ήταν εκείνοι που τον λάτρεψαν, ακόμα πιο πολλοί εκείνοι που τον μίσησαν…
Έχοντας ζήσει ο ίδιος στο περιθώριο, μάζεψε εμπειρίες και γνώρισε ανθρώπους που αργότερα μπόρεσε να τους αποτυπώσει πειστικά στο χαρτί. Οι χαρακτήρες του έβριζαν, έπιναν, σκοτώνονταν. Ήταν απελπισμένοι και καταστρέφονταν, χωρίς να τους δοθεί μια ευκαρία να φτιάξουν τη ζωή τους από την αρχή. Ο Μπουκόφσκι μίλησε για την ψυχή αυτών των ανθρώπων και παρουσίασε την προσωπικότητα τους, επικρίνοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία που τους απαρνήθηκε. Ίσως γι’ αυτό η Αμερική να του γύρισε την πλάτη, της χαλούσε επιδεικτικά την εικόνα που είχε καλλιεργήσει για τον εαυτό της.
Ο σπουδαίος Γάλλος φιλόσοφος και λογοτέχνης, Ζαν Πωλ Σαρτρ, τον χαρακτήρισε ως τον μεγαλύτερο ποιητή της Αμερικής, έναν άνθρωπο που απαξίωνε και υποτιμούσε το «αμερικάνικο όνειρο» και προτιμούσε να παραμένει δίπλα σε εκείνους που το «αμερικάνικο όνειρο» είχε απομονώσει και εγκαταλείψει στην τύχη τους.
«Το πρόβλημα με αυτούς τους ανθρώπους (τους Αμερικανούς) είναι ότι κανείς δεν έχει βομβαρδίσει τις πόλεις τους και κανείς δεν έχει πει στις μανάδες τους να σκάσουν», έλεγε χαρακτηριστικά με τη σαρκαστική ειρωνεία που τον διέκρινε.
Ένας από τους τελευταίους απρόβλεπτους underground τύπους. Ένας ιδιότυπος απροσάρμοστος που μετουσίωσε σε λέξεις τον συντηρητισμό του κόσμου μας και διείσδυσε στα πιο απόκρυφα κομμάτια του ψυχισμού της αρρωστημένης κοινωνίας μας.
Γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου το 1920.
“Οι δεινόσαυροι, εμείς”
Γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι σʼ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος
που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
η πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν
η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ
γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο
