Το μήνυμα ενός διαβητικού Αρειανού και το στήριγμα του στον αγώνα του

Η ιστορία του Νίκου Λαμπρούλη, φίλου του Άρη, που δίνει «μάχη» με τον διαβήτη, συγκινεί, καθώς εξομολογείται τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει αλλά και τα στηρίγματά του.

Όσα έγραψε:

“Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη σήμερα, επιτρέψτε μου το ”σεντόνι”…

Zω παρέα με τον διαβήτη αρκετά χρόνια, έχω κάνει δεκάδες χιλιάδες ενέσεις και ακόμα περισσότερες μετρήσεις/τρυπήματα στα δάχτυλα. Η αρχή ήταν δύσκολη, αλλά δεν το έβαλα κάτω, βρήκα την λύση στον αθλητισμό. Έχασα βάρος, σταθεροποίησα τις τιμές του σακχάρου, απέκτησα αυτοπεποίθηση. Γεννήθηκε η ιδέα συμμετοχής μου σε αγώνες δρόμου με την ομάδα #RuntoChangeDiabetes.
Στην αρχή μικροί αγώνες, με τον καιρό μαραθώνιοι, ορεινοί μαραθώνιοι αλλά και αγώνες 82χλμ. Πολλοί με ρωτάνε αν είναι επικίνδυνο, πώς τα καταφέρνω.

Προετοιμασία, πολλές ώρες προπόνησης, επαφή με τον γιατρό μας, διατροφή. Έχουν χιλιοειπωθεί.
Σήμερα θα σταθώ στην σημασία της οικογένειας, των φίλων, της στήριξης. Ο διαβήτης βλέπετε, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν μέρες που μας γονατίζει. Δεν έχουμε δύναμη να σηκωθούμε από το κρεβάτι, έχουμε αδυναμία συγκέντρωσης, μια συνεχή κατάπτωση. Όχι δεν έχουμε κάνει κάτι λάθος, απλά υπάρχουν μέρες που ο διαβήτης έχει “κέφια” και μας κάνει την ζωή δύσκολη.
Είμαι τυχερός, έχω την Σωτηρία Κακάνη να με προσέχει, το καρντάσι μου Θανάση Λαμπρούλη πάντα δίπλα μου, τους γονείς μου Γιάννη και Στέλλα Λαμπρούλη στο πλευρό μου ότι και αν χρειαστώ. Τα παιδάκια μου Γιαννάκη και Πελαγία να μου φέρνουν χυμό όταν έχω υπογλυκαιμία. Τους αγαπώ όλους και τους ευχαριστώ.

Τους φίλους και συνεργάτες στο cafe aithrio που δείχνουν κατανόηση σε όλα εδώ και δύο χρόνια περίπου. Όλα τα φιλαράκια μου από το τρέξιμο, τους φίλους που μου διώχνουν το άγχος όταν η ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ δυσκολεύεται να κερδίσει. Να είστε γεροί να με ανέχεστε. Χωρίς όλους εσάς τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, δύσκολα.

Να στείλω την αγάπη μου σε όλες τις οικογένειες που ζούνε με τον διαβήτη, τους ευχαριστώ που έχουμε επαφή, μαθαίνω πολλά από αυτούς – ελπίζω να τους έχω βοηθήσει έστω και λίγο.
Δεν μασάμε τίποτα…”.