Το εξαιρετικό στήσιμο του Άρη και τα θετικά που κρατά από το ντέρμπι

Ο Άρης σίγουρα αισθάνεται αδικημένος από το τελικό αποτέλεσμα. Και έτσι πρέπει να αισθάνεται. Οι Κιτρινόμαυροι άξιζαν απόλυτα τη νίκη όχι τόσο για την επιθετική τους δημιουργικότητα αλλά κυρίως για το εξαιρετικό αμυντικό στήσιμο του Τόλη Τερζή. Ένα στήσιμο που ακινητοποιήσε πλήρως τους δημιουργικούς παίχτες του Δικεφάλου.

Επιθετικά ο Άρης προσέφερε λίγα πράγματα, κυρίως μέσω του φορμαρισμένου Γιάννη Φετφατζίδη καθώς δεν κατάφερει να εκμεταλλευτεί την ικανότητα του σε ανοιχτό γήπεδο. Μεσοαμυντικά όμως, αν εξαιρέσουμε το τελευταίο 10λεπτο, έκανε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι.

Η τριάδα Κόρχουτ, Βέλεθ και Ροζ ήταν εξαιρετική στα καθήκοντα της. Ο πρώτος ευθύνεται βέβαια εν μέρει για το γκολ της ισοφάρισης αλλά γενικότερα η αμυντική του συμπεριφορά ήταν εξαίσια. “Καθάρισε” τόσο τον Τζαμπά στην αρχή όσο και τον Λημνιό όταν βρέθηκε εκεί. Παράλληλα, ο Μάτος ήταν ακίνδυνος επιθετικά αν και αυτό οφείλεται και στη χρήση του ως τρίτου κεντρικού αμυντικού από τον Φερέιρα για το μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρησης λόγω της ικανότητας των γρήγορων παιχτών του Άρη στις αντεπιθέσεις.

Στον άξονα, οι Σάσα και Ματίγια είχαν πολλά τρεξίματα και σωστές καλύψεις στις πλευρές, δίνοντας βοήθειες στο μαρκάρισμα των Τζαμπά, Μπίσεσβαρ και Λημνιού. Αυτό που έκανε ο Σάσα στον προηγούμενο αγώνα με τον Ινσούα, τώρα το κάναν οι δύο τους απέναντι στους μόνιμα επικίνδυνους Μάτος και Γιαννούλη. Η αναγκαστική αλλαγή του Πέλκα έκανε ακόμη δυσκολότερο το έργο του ΠΑΟΚ να επιτεθεί με ορθό τρόπο καθώς ο Τζαμπά ποτέ δεν κατάφερε να μπει στο παιχνίδι ενώ ούτε όταν μεταφέρθηκε στο κέντρο ο Μπίσεσβαρ έγινε αισθητός, αφού τον ακολουθούσε παντού ο Σάσα. Ο Βραζιλιάνος μαζί με τον Ματίγια ωστόσο παρέμειναν ακίνδυνοι επιθετικά.

Ντιγκινί, Ιντέγε και Φετφατζίδης πίεσαν από την αρχή ψηλά τα σέντερ μπακ του ΠΑΟΚ και έτσι οι γηπεδούχοι αναλώνονταν σε μία ανούσια κατοχή (62 – 38% στο β’ ημίχρονο), χωρίς να μπορούν να περάσουν κάθετη πάσα. Και όταν έβρισκαν κλειστούς χώρους, επέλεγαν το γέμισμα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο ΠΑΟΚ τελειώσε το ματς με 32 γεμίσματα (6 εύστοχα) σε αντίθεση με τα 6 του Άρη, από τα οποία τα μισά βρήκαν στόχο. 

Η αποβολή του Σάσα άλλαξε τις ισορροπίες αποδεικνύοντας πως ο Βραζιλιάνος κρατάει ένα κέντρο μόνος του. Ο Ματίγια βέβαια ήταν συγκινητικός στο τελευταίο μισάωρο με τρεξίματα και βοήθειες. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί MVP του παιχνιδιού αν δεν ισοφάριζε ο ΠΑΟΚ. Ωστόσο, το ντεφορμάρισμα του επιθετικά και δημιουργικά συνεχίζεται και ο ίδιος δεν κατάφερε να αποσυμφορίσει την πίεση που δεχόταν η ομάδα στα τελευταία λεπτά με μία έξυπνη μπαλιά, όπως αυτές στις οποίες μας συνήθισε πέρυσι.

Τα τελευταία 10 λεπτά αποτελούν μια διαφορετική ιστορία. Ένας Άρης χωρίς ηρεμία στο παιχνίδι του και χωρίς καθαρό μυαλό που πουλούσε εύκολα τη μπάλα και δεν την κράτησε στα πόδια του παραπάνω από μισό λεπτό κάθε φορά. Αυτό, μαζί με την ατυχία και την αφέλεια (βέβαια, ήταν τυχερός στη φάση του δοκαριού) του πήραν τη δικαιότατη νίκη μέσα από τα χέρια.

Απογοήτευση υπάρχει και είναι λογικό να υπάρχει. Ο Άρης όμως μπορεί και κρατά πολλά θετικά από τον αγώνα. Μπήκε με αυτοπεποίθηση εκτός έδρας για πρώτη φορά φέτος. Είχε σταθερό πλάνο που δεν άλλαξε παρά το συνεχές ανακάτεμα της τράπουλας από τον Φερέιρα. Ο Τερζής είδε 14 μαχητές να παίζουν για τον εαυτό τους, για αυτόν αλλά πάνω από όλα για την ομάδα. “Κέρδισε” τον Έμαν αλλά και την επιστροφή του Λάρσον. Και τέλος, απέδειξε πως ο θρίαμβος απέναντι στον Παναθηναικό μόνο τυχαίος δεν ήταν.