Μετά από 27 χρόνια μέσα στα γήπεδα, εκ των οποίων τα 18 ως επαγγελματίας, είμαι υποχρεωμένος να πω αντίο σε κάτι που αγάπησα και λάτρεψα από μικρό παιδί: Να παίζω μπάσκετ!
Δυστυχώς, ένα παρά πολύ σοβαρό ιατρικό λάθος που έγινε σε μια πρόσφατη χειρουργική επέμβαση στο αριστερό μου χέρι αποτέλεσμα της οποίας είναι η μη λειτουργικότητα του χεριού μου, δεν μου επιτρέπει να συνεχίσω να αγωνίζομαι από εδώ και πέρα.
Αλλιώς φανταζόμουν τον επίλογο της καριέρας μου αλλά ο Θεός είχε αλλά σχέδια για μένα!
Δεν πειράζει… Και πάλι ευλογημένος νιώθω για τα όσα έζησα!
Θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όλους όσοι συνεργάστηκα αυτά τα χρόνια, τους 11 συλλόγους που αγωνίστηκα σε Ελλάδα και εξωτερικό και με βοήθησαν πάνω απ’ όλα να γίνω καλύτερος άνθρωπος γιατί αυτός είναι ο σκοπός του αθλητισμού, κατά κύριο λόγο.
Όλους εκείνους που πίστεψαν σε μένα ως άνθρωπο και ως αθλητή και ήταν κοντά μου τόσο στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα… Δεν θέλω να αναφέρω ονόματα μην τυχόν και ξεχάσω κανένα και τους στεναχωρήσω. Άλλωστε, εκείνοι ξέρουν…
Θα ήθελα, επίσης, να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με έκριναν, άλλες φορές καλοπροαίρετα και άλλες κακοπροαίρετα, εξάλλου είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού! Άλλωστε η κριτική βοηθάει τους ανθρώπους συνολικά, όχι μόνο τους αθλητές να βελτιώνονται συνεχώς.
Ξέρω ότι πολλοί περίμεναν πολλά περισσότερα από εμένα. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ περίμενα πολλά περισσότερα από τον εαυτό μου! Ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω στο επίπεδο που μπορούσα, αλλά αυτό ήταν το «γραμμένο» μου και το αποδέχομαι έτσι όπως είναι, χωρίς γιατί και αν…
Επίσης, θα ήθελα να ζητήσω ένα μεγάλο «συγγνώμη» σε όσους στεναχώρησα, πίκρανα, κατέκρινα, πλήγωσα ή αδίκησα όλα αυτά τα χρόνια. Να ξέρουν ότι τίποτα δεν έγινε σκόπιμα!
Από το μπάσκετ, ως αθλητής, πήρα πολλαπλάσια απ’ αυτά που έδωσα όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και φεύγω «χορτασμένος» και με πολλούς φίλους τους οποίους θα κρατήσω για μια ολόκληρη ζωή!
Πραγματικά, κρατάω μόνο τις καλές στιγμές στο μυαλό και στην καρδιά μου και διαγράφω καθετί που με στεναχώρησε, διότι το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι και το παιχνίδι μας κάνει πάντα ευτυχισμένους!
Ολοκληρώνοντας, θέλω να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην οικογένεια μου και ιδιαίτερα στη γυναίκα μου που όλα αυτά τα χρόνια μου συμπαραστάθηκε, με στήριξε και ανέχτηκε όλα τα στραβά και τα’ ανάποδά μου. Χωρίς αυτούς δεν θα είχα καταφέρει τίποτα!
Το μοναδικό παράπονο που έχω είναι πως τα παιδιά μου είναι ακόμα πολύ μικρά και δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν τι ακριβώς έκανε ο μπαμπάς τους…
ΥΓ: Δεν χανόμαστε… Το μπάσκετ είναι η ζωή μου και δύσκολα θα το αποχωριστώ τελείως.
Με εκτίμηση
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΑΠΟΥΤΟΣ
