…και άλλες οδυνηρές αλήθειες από τον Mic Jogwer των Pink Turns Blue που έπαιξαν στο Death Disco το Σάββατο 13 Απριλίου 2019.
Έστω ότι συναντάς κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ για τους Pink Turns Blue. Τι θα του/της έλεγες για να τον πείσεις να ακούσει τη μουσική σας;
«Αν σου αρέσει το post-punk των 80s ή το wave rock και αν σου αρέσουν σύγχρονες μπάντες όπως οι Interpol, οι Editors, οι XX ή συγκροτήματα όπως οι Cure, οι Depeche Mode, οι New Order, οι Joy Division, οι Chameleons, οι Sound… τότε σχεδόν σίγουρα θα σου αρέσουν οι Pink Turns Blue».
Είμαι σίγουρη ότι έχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε για τους Hüsker Dü, δεδομένου ότι το όνομα του συγκροτήματος είναι τίτλος τραγουδιού τους. Θα ρωτήσω κάτι άλλο λοιπόν: γιατί διαλέξατε το συγκεκριμένο τραγούδι από το “Zen Arcade” και όχι το “Reoccurring Dreams” ή το “Masochism World”, για παράδειγμα;
Εξαιτίας των στίχων του. Η μουσική μας έχει τις ρίζες της στο post punk, ένα είδος το οποίο αρέσκεται να καλύπτει και τις δυο όψεις κάθε συναισθήματος ή εμπειρίας. Της ομορφιάς και της θλιβερής όψης ενός έντονου έρωτα. Της σταδιακής εξαφάνισης της τύχης, της υγείας, του πλούτου, των πάντων. Αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με έναν έρωτα όπου όλα ήταν “pink”, αλλά η ερωτική ιστορία κατέληξε “blue” – απλά στη θλίψη και στην ανάμνηση των καλυτέρων ημερών. Για αυτό και υπάρχουν τραγούδια των Pink Turns Blue όπως το “Walking On Both Sides”, το “I Coldly Stare Out”, το “If Two Worlds Kiss” ή το “Can Love Survive”.
Συνήθως σας περιγράφουν ως “darkwave” συγκρότημα. Θεωρείτε τον όρο ακριβή ή απλά τεμπέλικη δημοσιογραφία;
Είναι το προνόμιο των δημοσιογράφων να περιγράφουν τα συγκροτήματα όπως τα βλέπουν αυτοί. Όταν ξεκινήσαμε απλά θεωρούσαμε ότι ήμασταν ένα κιθαριστικό post punk συγκρότημα όπως πολλά τη δεκαετία του ’80. Κάπου στο ’85, το post punk πήρε δυο κύριες κατευθύνσεις: την pop/chart/ mainstream με συγκροτήματα όπως τους Cure, τους Depeche Mode και πολλές synth μπάντες – και από την άλλη έγινε ακόμα πιο σκοτεινό με ονόματα όπως τους Sisters Of Mercy, τον Nick Cave, τη Siouxsie με τους Banshees, τους Mission. Όταν βγάλαμε το “Meta” το ’88, το χαρακτήρισαν ως έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της σκοτεινότερης πλευράς του darkwave. Από τότε δεν ξεφύγαμε ποτέ από αυτή την κατάταξη. Να είμαστε όμως ακριβοδίκαιοι: οι στίχοι είναι συχνά πολύ μελαγχολικοί, ακόμα και αν οι μελωδίες και οι ρυθμοί μας είναι πιο ανεβαστικοί.
Τι αισθήματα νομίζετε ότι προκαλεί η μουσική σας στους ακροατές σας; Και τι είναι πιο ικανοποιητικό – ένα τραγούδι σας να τους δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα ή διαφορετικά στον καθένα;
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από τους ακροατές μας νιώθουν παρηγοριά ακούγοντας όμορφα θλιβερές μελωδίες. Αν έχει θλίψη ή αμφιβολίες συχνά βοηθάει να ακούς ρομαντικά τραγούδια για να μην νιώθεις μόνος με αυτό το συναίσθημά σου. Έχουμε και μερικούς ύμνους απείθειας που μπορεί κανείς να τους χορέψει: το “Can’t Be Love”, το “Missing You”, το “Good Times” και πολλούς ακόμα. Το τι νιώθει ο κόσμος – το αφήνω εντελώς σε αυτόν. Για μένα είναι πιο σημαντικό αν το τραγούδι μου δημιουργεί εμένα ένα δυνατό συναίσθημα μέσα μου. Τότε μόνο του επιτρέπω να μπει σε δίσκο. Επιπλέον, το διασκεδάζω ότι πρέπει να το ερμηνεύσω ζωντανά.
Ποιος είναι ο καλύτερος έπαινος που έχεις ακούσει ποτέ για τη μουσική σας – είτε από φαν είτε από μουσικό δημοσιογράφο;
Μπορώ να αναφέρω μερικούς από μουσικούς δημοσιογράφους: «άψογοι για πάνω από 30 χρόνια» (Sonic Seducer, 2016), «ατέρμονη ομορφιά» (Sonic Seducer, 2010), «οι καλύτεροι όλων» (Beat Poet, 1992), «επιτυχίες, επιτυχίες, επιτυχίες» (metal.de, 2007), «πολύ σημαντικής επιρροής» (Freie Presse, 2018), «διαχρονικοί ερμηνευτές» (Leipziger Volkszeitung, 2018)…
Αγαπώ πολύ το “Can love survive” από το “Phoenix”. Κάποια ιδιαίτερη ιστορία πίσω από τη δημιουργία του;
Αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με τον καθημερινό φόβο των εραστών ότι η αγάπη τους μπορεί να χαθεί. Συχνά ο φόβος είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η αγάπη χάνεται. Και πάλι, το μεγαλύτερο θέμα του ότι όλα τελειώνουν σε κάποιο σημείο. Τίποτα δεν είναι αιώνιο, όλα είναι εύθραστα.
Αν είχες μια συμβουλή για νέους μουσικούς και συγκροτήματα του darkwave, ποια θα ήταν αυτή;
«Προσπαθήστε να αναπτύξετε το δικό σας ήχο, τα δικά σας τραγούδια και το δικό σας στυλ. Είναι καλό να έχετε τις μουσικές σας ρίζες και το μουσικό σας σπίτι. Αλλά είναι πολύ σημαντικό να αναπτύξετε τις δικές σας αυθεντικές ιστορίες, μελωδίες, αρμονίες και ήχο. Έτσι ο κόσμος μαθαίνει να σας αγαπάει γιατί είστε διαφορετικοί και ιδιαίτεροι».
Να περιμένουμε σύντομα νέα μουσική σας; Τι σχέδια έχετε για το μέλλον – μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα;
Γράφουμε νέα τραγούδια αυτό τον καιρό, αλλά είμαστε και πολύ απασχολημένοι με τις ζωντανές εμφανίσεις. Τώρα κάνουμε περιοδεία στην Ευρώπη, το καλοκαίρι θα εμφανιστούμε σε αρκετά φεστιβάλ και το φθινόπωρο θα κάνουμε τουρνέ στην Αμερική με τις ΗΠΑ και τον Καναδά ήδη κλεισμένους και με τη Νότια Αμερική ακόμα στην οργάνωση.
Είναι η δεύτερη φορά που εμφανίζεστε στην Αθήνα. Τι περιμένετε ότι παίζετε για ακόμα μία φορά μπροστά σε συγκεκριμένο γνωστό κοινό;
Την πρώτη φορά παίξαμε με άλλα δυο συγκροτήματα και ήμασταν αρκετά άγνωστοι στο αθηναϊκό κοινό. Αυτό σίγουρα έχει αλλάξει. Με το Spotify, το Facebook και το Youtube μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε αρκετούς ακολούθους που τώρα ξέρουν τα τραγούδια μας και κάποιοι από αυτούς μας είδαν ζωντανά την τελευταία φορά. Αν το Facebook αποτελεί ένδειξη, έχουμε 580 φίλους που θα έρθουν στη συναυλία, με 2.134 να ενδιαφέρονται για αυτήν. Οπότε περιμένουμε να δούμε αρκετό κόσμο να μοιράζεται ένα υπέροχο βράδυ μαζί μας.
Τι να περιμένουμε από τη συναυλία σας στην Αθήνα στις 13 Απριλίου;
Είμαι πεπεισμένος ότι ο κόσμος θα απολαύσει μια πολύ ατμοσφαιρική βραδιά με όλες τις επιτυχίες μας από το 1987 ως το 2016. Φυσικά από τότε το συγκρότημα έχει δώσει αρκετές συναυλίες, έχει δεθεί πολύ και αυτό μεταφράζεται σε ακόμα πιο έντονη μουσική, σε πιο πολλή ενέργεια και μαγεία. Μια πολύ καλή απεικόνιση των τρεχουσών συναυλιών μας από το Grauzone Festival με τους Shellac, τους Blinkers, τον Blixa Bargeld, τους Lebanon Hanover και πολλούς ακόμα είναι διαθέσιμη στο Youtube για να τη δείτε!
ΠΗΓΗ: http://www.mic.gr
