Στην Τούμπα ξημέρωσε η πρώτη μέρα της καινούριας μας ζωής
Πριν το παιχνίδι ήρθε και με χαιρέτησε ένας παλιός φίλος, ο Γιώργος.
– «Τι θα κάνουμε σήμερα;» Μου είπε.
– «Γιώργη δύσκολο ματς, δεν ξέρω.» Του απάντησα.
Από Πρόδρομο Νικολαΐδη:
Πράγματι ήμουν αρκετά μαζεμένος. Ο Άρης είχε την τάση να πηγαίνει στην Τούμπα φοβισμένος και συχνά έδειχνε πως δεν μπορεί να αντέξει την πίεση του κόσμου για αποτέλεσμα. Ποσό μάλλον τώρα, που για πρώτη φορά στην ιστορία μας κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε έναν ΠΑΟΚ με δεκαπλάσιο μπάτζετ, Αήττητο, πρώτο στο πρωτάθλημα και με όλο το σύστημα να λειτουργεί υπέρ του από την αρχή της σεζόν. Ήμουν μαζεμένος. Δεν ήθελα να μαυρίσει η ψυχή μου αν χάναμε. Νομίζω πως μέσα σας, νιώθατε λίγο πολύ τα ίδια. Θεέ μου, ευτυχώς κάναμε λάθος.
Ο Άρης στην Τούμπα έδειξε σε όλη την Ελλάδα αλλά ότι δεν έχασε ούτε ένα χιλιοστό από τη μεγαλοσύνη που τον διακρίνει σαν σωματείο. Αυτοί που μιλούσαν για τεσσάρες και πεντάρες, σήμερα σώπασαν και έβγαλαν τους χάρακες για να κρύψουν τη δική τους γύμνια, Διότι βλέπετε, η πρώτη ομάδα που ήρθε φέτος στην Τούμπα και αντιμετώπισε τον ΠΑΟΚ όπως αρμόζει στο μπάτζετ και στους παίκτες του, τον εξαφάνισε από προσώπου γης. Ο Άρης αντιμετώπισε τον υποψήφιο πρωταθλητή και νεόπλουτο ΠΑΟΚ όχι απλά ως ίσο, αλλά ίσως και μετά από ένα σημείο ως κατώτερο του αγωνιστικά. Σε ένα γήπεδο με 30.000 κόσμο, την ώρα που ισοφάρισε στο 85, την ώρα που θα μπορούσε να πέσει κάτω και να πάθει 10 κράμπες μέχρι να τελειώσουν τα λεπτά των καθυστερήσεων, ο Άρης έτρεξε να μαζέψει την μπάλα από τα δίχτυα του Πασχαλάκη και να την πάει στην σέντρα. Είδε έναν ΠΑΟΚ πνιγμένο μέσα στην τρομερή τακτική του Παντελίδη, να μην μπορεί να κάνει ούτε τελική. Ο παίκτες των 5 και 10 εκατομμυρίων εκατομμυρίων γονάτισαν και άρχισαν να κάνουν κωλοτούμπες μπροστά στους παίκτες των 300.000 ευρώ. Εκεί που άλλες ομάδες πήγαν και έφυγαν χωρίς καν να εμφανιστούν στο γήπεδο, ο Άρης προκάλεσε τη γιούχα των οπαδών του ΠΑΟΚ, του σχεδόν πρωταθλητή ΠΑΟΚ, γιατί πήγε μέσα στο σπίτι του και τον εξαφάνισε. Και αν ήταν και λίγο πιο προσεκτικός, θα μπορούσε να είχε κερδίσει κιόλας.
Ο Άρης πέρασε προχθές στην επόμενη φάση της ιστορίας του. Η μετάβαση θα ολοκληρωθεί και θα κλειδώσει στο τέλος του πρωταθλήματος, όταν θα πάρει το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Για να φτάσει εκεί χρειάζεται προσοχή και επαγγελματισμό, στοιχεία που η ομάδα του Παντελίδη φαίνεται πως τα έχει στο ακέραιο. Τότε λοιπόν, θα πρέπει να προσέξει πάρα πολύ για να χτίσει πάνω στη φετινή του πορεία – μάθημα, και λιθαράκι-λιθαράκι, να φτιάξει ένα θηρίο που θα τρομάζει, όπως παλιά, όποιον βρεθεί μπρος στο διάβα του. Και αν η ομάδα ανταποκριθεί αγωνιστικά, υπάρχουν από πίσω χιλιάδες τρελοί που θα κατασπαράξουν με τις φωνές τους όποιον διανοηθεί να διεκδικήσει νίκη μέσα στην έδρα τους, στο σπίτι τους.
Και τι δεν πέρασε ο Άρης φέτος. Αμφιλεγόμενη αλλαγή προπονητή στο 1/3 της σεζόν, αποκλεισμός σοκ από το κύπελλο, πέντε ενδεκαδάτες μεταγραφές τις τελευταίες μέρες του Γενάρη, σε μία ομάδα έτσι κι αλλιώς καινούρια και τρομερά πιεσμένη για επιτυχίες. Καλά βέβαια, θα ρωτήσει κανένας, τι είναι για τον Αρειανό αυτά; Βόλτα στο πάρκο είναι. Ο Αρειανός έχει ταξιδέψει από το Μάντσεστερ στην μικρότερη γωνιά της Ελλάδος, από το Allianz Arena σε χωριά που μέχρι να πάει αγνοούσε την ύπαρξη τους. Ο Αρειανός έχει αποδείξει σε όλους τους ομολόγους του (οπαδούς άλλων ομάδων αντίστοιχου μεγέθους), πως δεν μπορεί τίποτα να τον λυγίσει, να τον πληγώσει θανάσιμα. Ο Αρειανός, και κατ’ επέκταση ο Άρης, έχει αποδείξει ότι είναι πραγματικά αθάνατος. Όχι μία, αλλά 3 φορές. Και ω μη γένοιτο, αν χρειαστεί θα το ξαναποδείξει. Γιατί σε παράφραση του ποιήματος του Ελύτη, αν αποσυνδέσεις τον Άρη θα δεις να σου μένουν ένα κιτρινόμαυρο κασκόλ, ένα τσιγάρο (δρόμος) και η φράση «Ούτε ο θάνατος είναι αρκετός, ούτε εκεί θα είσαι μοναχός». Που σημαίνει, ότι τόσα χρειάζεσαι για να τον ξαναχτίσεις.
ΥΓ. Χρωστάμε μερικές συγγνώμες φέτος. Τον Μάιο, που θα απολογίσουμε, και αν όλα πάνε κατ’ ευχή, θα πρέπει να τις πούμε.
