Πρόσφυγες: Η επαφή με την κοινωνία, ο Άρης και το Χαριλάου
Μέσα στο 2020, ίσως την πιο… περίεργη χρονιά των τελευταίων δεκαετιών συνέβησαν αρκετές αλλαγές στις ζωές των ανθρώπων. Κατά κύριο λόγο η πανδημία του κορωνοϊού ήταν αυτή που, ραγδαία, μας έκανε συνολικά να σκεφτόμαστε και να δρούμε διαφορετικά.
Πριν από όλα αυτά όμως, τις μάσκες και τα αντισηπτικά, τις προλήψεις και τα γάντια, ένα ζήτημα μονοπωλούσε την ατζέντα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, το προσφυγικό.
«Η διαφορετικότητα είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα που υπάρχει σε μια κοινωνία, αλλά μπορεί να είναι και το πιο επικίνδυνο, αν δεν υπάρχει».
Χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες υπήρξαν για καιρό στα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στις αρχές του έτους, με το ζήτημα να διχάζει την ελληνική κοινωνία. Από την μία ο λεγόμενος… υβριδικός πόλεμος, μια έννοια που στρεβλά μπήκα στον λόγο και την ζωή μας και από την άλλη η ανθρώπινη τοποθέτηση πολλών.
Όμως θα ήταν άδικο να πιάσουμε μόνο το παράδειγμα της φετινής χρονιάς σε ό,τι αφορά το προσφυγικό. Η Ελλάδα από το 2015 και έπειτα δέχεται πρόσφυγες, στα νησιά και στις πόλεις, με τον ντόπιο πληθυσμό να τους δέχεται και να τους καλωσορίζει, όπως και στο παρελθόν οι πρόγονοι αυτών μετανάστευσαν σε άλλες χώρες.
Τους είδαμε να εντάσσονται στην κοινωνία από τότε, μέσω της βοήθειας αρκετών ανθρώπων, είτε με τον εθελοντισμό είτε μέσω των οργανώσεων.
Στα δικά μας, ποιος θα ξεχάσει τις προσπάθειες των οπαδών του Άρη και την έμπρακτη υλική βοήθεια στην Ειδομένη; Το πανό στο Κλεάνθης Βικελίδης υπέρ των προσφύγων, την περίπτωση του Κρίστ Γουάμπα στον μπασκετικό Άρη (συνεχίζει την αγωνιστική του δραστηριότητα στην Ραιδεστό και στα τοπικά πρωταθλήματα της Θεσσαλονίκης).
Ωστόσο εκτός από αυτά, είδαμε και περιπτώσεις φίλων του Άρη, που ενέταξαν στην ζωή της ομάδας πρόσφυγες κάνοντας τους μάλιστα και οπαδούς της! Γεγονότα που εκτός από την έμπρακτη βοήθεια δείχνουν και τον ρόλο εν τέλει που παίζουν οι επαγγελματικές ομάδες στην κοινωνία, όπως και ο Άρης, που δεν περιορίζονται μόνο στις 4 γραμμές του γηπέδου.
Τις προηγούμενες ημέρες συνάντησα έναν τέτοιο άνθρωπο, μια γυναίκα που έχει αφιερώσει την ζωή της στην αλληλεγγύη και στήριξη αυτών των παιδιών και ανθρώπων μέσω της δουλειάς της και γενικώς της ζωής της.
Μιλώντας με την Κατερίνα Ξ. που εργάζεται στην Elpida Home, συνέλεξα αρκετές πληροφορίες σχετικά με την ζωή αυτών των ανθρώπων και το πόσο, (μιας και αυτή είναι η… αγάπη μας), τους ενδιαφέρει ο αθλητισμός και το ποδόσφαιρο.
Η Elpida Home είναι ένας ελληνικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη και έχει δεσμευτεί να παρέχει μια ανθρώπινη, αξιοπρεπή ζωή σε πρόσφυγες και άλλες ευάλωτες ομάδες. Με αυτή λοιπόν την λογική, οι πρόσφυγες που παίρνουν βοήθεια από την Ελπίδα, “ήθελαν να μάθουν ποια ομάδα είναι στην πόλη!”
Στην συζήτηση με την Κατερίνα, κατάλαβα πώς μπορεί ένα άτομο που εμπιστεύονται αυτοί οι άνθρωποι, να αποτελέσει καταλύτη και για τις… σωστές επιλογές τους. Όντας φίλαθλος της ομάδας η Κατερίνα και οι πρόσφυγες δεν θα… μπορούσαν να υποστηρίζουν άλλη ομάδα σε αυτή την πόλη και να μην επισκέπτονται το γήπεδο της!
Αρχικά, απευθύνθηκαν στην ΠΑΕ Άρης για προσκλήσεις, έτσι ώστε η εμφάνιση τους στο γήπεδο να γίνει με τον πιο επίσημο και ασφαλή τρόπο. Έτσι, το 2017, πραγματοποιήθηκε η πρώτη παρουσία, μαζική μάλιστα, προσφύγων στο γήπεδο του Άρη υπό της αιγίδα της ΠΑΕ στην Θύρα 9 του Κλεάνθης Βικελίδης.
Πέρασε αρκετός καιρός από τότε, με τα παιδιά ευθαρσώς να δηλώνουν “Άρης” παρακινούμενοι και από την… “μαμά Κατερίνα”. Έτσι, ήρθε ο αγώνας με τον Βόλο, πρωτοβουλιακά πλέον, με την μαζική παρουσία τους στην Θύρα 1 του γηπέδου. “Αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου και είναι σημαντικό για την δική τους κοινωνικοποίηση και ζωή, να βλέπουν τα χρώματα του Άρη κάπου στην πόλη και να φωνάζουν με χαρά πως ήταν και αυτοί εκεί!”, τονίζει.
Εν τέλει αποδεικνύεται αυτό που αναφέραμε παραπάνω, πως μια ομάδα όταν παύει να σκέφτεται και να λειτουργεί στα στενά όρια των τεσσάρων γραμμών, μπορεί να γίνει χρήσιμη και για την ίδια την κοινωνία και πόσο μάλλον δε, όταν πρόκειται για μια ομάδα όπως ο Άρης που από την ίδρυση του είναι ανοιχτός “σε όλες τις κοινωνικές τάξεις”.
Και έρχεται το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Πλέον ο Άρης κέρδισε οπαδούς, που ξεκίνησαν να πηγαίνουν και μόνοι τους στο γήπεδο! “Ξέρουμε πως θα έρθουμε στο γήπεδο” ανέφεραν και το πραγματοποίησαν, χωρίς κάποια συνοδεία, παρά μόνο από την πιστή, πλέον, συνοπαδό τους.
Ένα από αυτά τα παιδιά είναι και ο Μαλάζ από την Δαμασκό… “Με το που ήρθαν να μείνουν στην Θεσσαλονίκη ο μικρός έψαχνε κάπου να παίξει μπάλα, ο πατέρας του βρήκε την ακαδημία της ΧΑΝΘ που ήταν πολύ κοντά από το σπίτι τους και τον έγραψε εκεί με δική του πρωτοβουλία και έξοδα. Αγαπάει να βλέπει μπάλα αλλά πιο πολύ να παίζει… θέλει πολύ να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό”.
Οι πρόσφυγες αυτοί και πλέον οπαδοί του Άρη, όταν ξεκινήσει ξανά η… παρουσία φιλάθλων στα γήπεδα θα βρίσκονται εκεί και μακάρι η ΠΑΕ Άρης να συνεχίσει όπως και ο κόσμος της (που το έχει κάνει έμπρακτα και στο γήπεδο αλλά και με τις δράσεις του) να «αγκαλιάζει» την προσπάθεια αυτών και να υπάρχει μια θέση στο γήπεδο για αυτούς, δημιουργώντας και εκεί, νέους οπαδούς.
Εκτός από το οπαδικό κομμάτι του προσφυγικού όμως, έχουμε και το αθλητικό. Στις ακαδημίες του Άρη την φετινή χρονιά θα δοκιμαστούν προσφυγάκια προκειμένου να αναδείξουν το ταλέντο τους και να κερδίσουν μια θέση στην ομάδα των “κιτρινόμαυρων”.
Συγκεκριμένα στην Κ15 του Άρη αναμένουν ένα λεγόμενο… ταλέντο από τα παιδιά της ΑΡΣΙΣ στην Θεσσαλονίκη, ώστε να δοκιμαστεί από τους ανθρώπους της ομάδας για το εάν μπορεί τελικά να έχει θέση στο ρόστερ. Οι άνθρωποι των “κιτρινόμαυρων” με αυτές τις κινήσεις δείχνουν ότι αμιγώς ποδοσφαιρικά…το ψάχνουν παντού αλλά και φυσικά στο ανθρώπινο πλαίσιο του.
“Ήθελα να δώσω φως και συγκίνηση σε όσους είναι σαν και εμένα καμωμένοι”, αυτά τα λόγια του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη μου έρχονται στο μυαλό όταν σκέφτομαι την βοήθεια που έχουν δεχτεί αυτοί οι άνθρωποι από την Κατερίνα και από τον καθένα τελικά με αυτές τις αξίες, ανθρώπους “αδικημένους” και ενδεχομένως “κολασμένους” αυτής της γης.
